Ωχ, ποιο είναι αυτό το μωρό στο μαιευτήριο; Σαν χιμπατζής είναι! Πωωω, καλά, φαίνεται μεγάλο διαβολάκι αυτό! Ιωάννη, έμαθα, θα το πούνε… Άραγε, αξίζει αυτό το όνομα, που κουβαλάει τόση ιστορία;
Όπα καλέ, γιατί πάλι στο νοσοκομείο; Ένας χρόνος πέρασε που γεννήθηκε! Τι; Πνευμονία; Αχ, αυτή η δόλια η μάνα του πόσο έκλαψε… Αμ, κι αυτός ο πατέρας του, πόσο κόπιασε… Κι όμως, ο Θεός δεν τον άφησε να φύγει τον Γιάννη του! Είπε, «όχι, θα αφήσω αυτόν τον τσαρλατάνο, να βασανίσει κόσμο!».
Και να ’το, το μικρό το κουτσοδόντικο, στο Νηπιαγωγείο, χωρίς το ίδιο να ξέρει καν πού βρίσκεται. Ώχου το μωρέ, όμως, ένιωθε μοναχούλι του, γιατί ήταν λίγο στρουμπουλό και τα άλλα παιδιά το φοβούνταν. ‘Ασε οι δασκάλες, που έλεγαν ότι το παιδί δεν έπρεπε να πάει Δημοτικό, γιατί είχε πρόβλημα! Πού να ξέρανε… Ο Γιαννάκης την έμαθε και την Αλφαβήτα, και έκανε τη μαμά του τόσο χαρούμενη!
Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως, άρχισε να τον κυριεύει ένας φόβος: μήπως απογοητεύσει κάποιον. Πόσο κλάμα έριξε από αυτές τις καταραμένες κρίσεις πανικού… Στο σχολείο, στο κρεβάτι, παντού… και ήταν μόλις 10 ετών! Οι ψυχολόγοι δεν κατάφερναν τίποτα, οι συζητήσεις το ίδιο, και τι είχε απομείνει; Ένας, που λέγεται «Θεός»! Άραγε, ποιος να είναι αυτός; Δεν ξέρω για σας, αλλά για τον Γιάννη είναι Αυτός που τον έσωσε και ακόμα τον σώζει από τη μάστιγα του άγχους. Μα, και ο Γιάννης, φυσικά, δε θα Τον άφηνε έτσι! Θα έκανε κάτι, για να Του δείξει την εκτίμησή του. Ξεκίνησε, λοιπόν, να πηγαίνει στην εκκλησία, αλλά πολύ βαριόταν και τελικά σταμάτησε…
Και να σου τον, που έφτασε στο Γυμνάσιο! Ξεκίνησε και Γερμανικά, και γυμναστήριο… Έβρισκε ειρήνη μόνο στην άσκηση του σώματος, αλλά η ψυχή του αναζητούσε κάτι άλλο. Δεν το έβρισκε ο Γιάννης και ταλαιπωριόταν, ταλαιπωρούσε και τους άλλους γύρω του. Αγνοούσε τι ήταν αυτό που αναζητούσε. Ήθελε να γίνει ένα πλάσμα που όλοι θα σέβονταν, γιατί αυτό τού έλειπε στη ζωή του. Επικεντρώθηκε, όμως, στην καλλιέργεια του μυαλού και στην άσκηση του σώματος, ενώ η ψυχή του άσθμαινε να προφτάσει τα άλλα δύο και όλο έμενε πίσω. Οι φίλοι έρχονταν στη ζωή του, έμεναν, έφευγαν και ξανάρχονταν, αλλά σιγά μην τους δεχόταν πίσω. Και…
Όχι, ρε φίλε, το ’21, να ’το! Η χειρότερη χρονιά για τον Γιάννη! Κλεισμένος, εθισμένος, διαλυμένος… αλλά, είπε «όχι, θα σηκωθώ, κι ας πέσω!». Δε ήθελε να νιώθει μηδενικό, και όχι επειδή του άρεσαν οι έπαινοι. Δεν ήθελε, απλά, να τον αγνοούν. Στο σχολείο, καλός ήταν και καλούς καθηγητές είχε, αλλά στην πραγματικότητα η μητέρα του, ο πατέρας του και ο αδερφός του ήταν το δεκανίκι του. Δεν μπορούσε μόνος του…
’22 να σε, χρονιά μη μιλήσω… Από τη χαρά στη θλίψη, από φίλους σε εχθρούς, από την αγάπη στο μίσος… Κανένας δεν τον καταλάβαινε, αλλά και να τον καταλάβαιναν, τι; Λες και θα τον βοηθούσαν; Αφού πραγματικά, εκτός από τη μάνα σου, κανείς δε σ’ αγαπά. Έμπλεξε με πάθη δύσκολα, που του ρουφούσαν -μέσα από το κινητό του- το μυαλό του. Του το εξαφάνιζαν, δεν υπήρχε μυαλό! Αυτό το καταραμένο κινητό ο Γιάννης το μισούσε! Τον «είχε χαλάσει». Ευτυχώς, έφτασε κάποια στιγμή το καλοκαίρι και ηρέμησε λίγο…
Όταν ξεκίνησε ξανά το σχολείο, ξεκίνησε και μια νέα ζωή. Όχι άλλες ταινίες, όχι άλλα παλιοφαγητά, όχι άλλη ξεφτίλα για τον Γιάννη! Ξέθαψε και το παλιό του χρέος, που το είχαν σκεπάσει τα πάθη και οι λανθασμένες επιλογές του. Ήθελε να Τον κάνει υπερήφανο πια… και βρήκε τον τρόπο! Ξεκίνησε κάτι που λέγεται «Βυζαντινή Μουσική», αυτά τα περίεργα που λένε στην εκκλησία. Το πόση ειρήνη βρήκε εκεί, ούτε που μπορείτε να φανταστείτε! Τα αυτιά του αγαλλίαζαν στο άκουσμα των ιερών ύμνων! Ξεκίνησε να πηγαίνει πάλι εκκλησία, να ψέλνει…
Πόσο χαρούμενος είναι πια! Επικεντρώνει την καθημερινότητά του σ΄αυτό, για να γίνει ο καλύτερος ψάλτης στον κόσμο! Αχ, και στην Αγιογραφία, όμως, πόση αγάπη βρίσκει, στο να δημιουργεί την εικόνα του Θεού και να τη βλέπει! Θέλει να αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτά τα δύο. Ακούει όλη μέρα μουσική και αποτελεί, πλέον, το «μέρος» που κανείς και τίποτα δεν τον ενοχλεί. Επιπλέον δε, μέσω αυτής, γνώρισε και τον μεγάλο του έρωτα: την τσαμπούνα, την ελληνική γκάιντα, που επιθυμεί διακαώς να μάθει. Για το υπόλοιπο της ζωής του, θέλει να συνθέτει μουσική και να δημιουργεί τραγούδια μ΄αυτό το όργανο. Εκεί, στους Αγίους Θεοδώρους Δεμενίκων, ο πατέρας Χριστόδουλος πολύ τον έχει βοηθήσει. Ο Γιάννης τον προτείνει ανεπιφύλακτα, για όποιον χρειάζεται βοήθεια. Να που, μετά από τρία χρόνια, βρήκε τον ψυχολόγο που έψαχνε: τον πνευματικό του πατέρα. Ο μόνος που χρειάζεται ο Γιάννης, αλλά κι εσείς. Ονειρεύεται πλέον να ταξιδέψει τον κόσμο, μαζί με την κοπέλα που ελπίζει να βρει. Τέλος, και συγγνώμη που σας κούρασε ο Γιάννης -είναι κομματάκι φλύαρος βλέπετε-, τον μελλοντικό εαυτό του τον φαντάζεται σε ένα ψαλτήρι και σε μια δική του ιατρική κλινική.
