Τα ανήσυχα μολύβια

Το χωριό, η πόλη αλλά κυρίως η χώρα του κάθε ανθρώπου, είναι αυτά που τον κάνουν περήφανο και δεν θέλει ποτέ

να τα αφήσει. Πολλοί άνθρωποι όμως στις μέρες μας, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την χώρα τους, αφήνοντας  πίσω συγγενείς, γονείς, αδέλφια και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη σε μια άλλη χώρα, δηλαδή να μεταναστεύσουν. Το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι πλέον πολύ συχνό, αφού πολλές είναι οι αιτίες που αναγκάζουν κάποιον να μεταναστεύσει.

Οι αιτίες της μετανάστευσης, είναι πάρα πολλές. Μια αιτία, που είναι και από τις κυριότερες,είναι η αναζήτηση εργασίας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, είναι άνεργοι ή εργάζονται κάπου,που οι μισθοί είναι αρκετά χαμηλοί. Έτσι  πολλοί άνθρωποι,  αναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, στον τομέα της εργασίας.

Επίσης, σε πολλές χώρες, οι άνθρωποι ζουν «κάτω απ’ την σκιά του πολέμου» ή σε μια χώρα, που η δημοκρατία είναι σε «δεύτερη μοίρα», αφού επικρατεί δικτατορικό καθεστώς. Οι συχνοί θάνατοι, οι άθλιες συνθήκες ζωής, η πείνα, οι απαγορεύσεις, η μειωμένη εκπαίδευση, η ανισότητα και η ανυπαρξία νόμων, είναι μερικοί από τους λόγους που κάνουν κάποιον να αφήσει την πατρίδα του.

Εκτός όμως απ’ την δυσκολία των μεταναστών να εγκαταλείψουν την χώρα τους, στη νέα τους χωρά, έχουν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό. Για παράδειγμα οι έγχρωμοι άνθρωποι, λόγω του χρώματός τους δεν βρίσκουν εύκολα δουλειά. Ακόμα, κάποιοι ακραίοι «ντόπιοι», χτυπάνε αυτούς τους ανθρώπους συνεχώς, αλλά και τους σκοτώνουν. Βέβαια αυτή είναι μια ακραία μορφή του ρατσισμού. Επίσης, αυτοί οι άνθρωποι , που αφήνουν καθημερινά της χώρες τους, αντιμετωπίζουν κι άλλες δυσκολίες με τις συνήθειες τους, αφού κάποιοι  τους κοροϊδεύουν γι’ αυτές.

Οι μετανάστες κάνουν σπάνια παρέες, αφού συνήθως σε εμάς φαίνονται περίεργοι και δεν τους πλησιάζουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα,  αυτοί οι άνθρωποι να μένουν συχνά μόνοι ή να κάνουν παρέα, μόνο με άτομα της ίδιας χώρας.

Οι συνέπειες του ρατσισμού και των σπάνιων παρεών, οδηγούν τους μετανάστες στο περιθώριο και την απομόνωση. Αυτές οι πράξεις των μεγάλων, περνάνε και στα παιδιά, με αποτέλεσμα και τα παιδιά των μεταναστών να περνάνε στο περιθώριο. Τι φταίνε όμως αυτά τα παιδάκια ;

Επίσης, οι μετανάστες, πολλές φορές νιώθουν πολύ μόνοι. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν έχουν που να πουν τα προβλήματά τους, δεν έχουν έναν ώμο να κλάψουν, δεν έχουν από πού να ζητήσουν βοήθεια. Είναι κυριολεκτικά μόνοι.

Μήπως και εμείς οι ίδιοι, θα έπρεπε να σκεφτούμε πως θα νιώθαμε αν μεταναστεύαμε και μας φέρονταν με τον τρόπο που φερόμαστε και

εμείς στους δικούς μας μετανάστες ; Μήπως θα έπρεπε να υιοθετήσουμε μια άλλη συμπεριφορά προς αυτούς ; Ας ανοίξουμε λοιπόν την α

γκαλιά μας για τους ανθρώπους αυτούς και ας γίνουμε φίλοι. Ας γίνουμε η χαμένη οικογένειά τους.

Ένας ακόμα λόγος είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, συμβάλουν θετικά στην ζωή μας, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς, έχουν πολύ μεγάλους πολιτισμούς. Μπορούμε να μάθουμε από αυτούς και αυτοί από εμάς. Τέλος, συμβάλουν με την βοήθεια τους αφού έρχονται και μας βοηθούν στις γεωργικές μας καλλιέργειες.

Η συμβολή τους είναι μεγάλη και πρέπει να τους φερόμαστε καλύτερα.

Αλεξάνδρα Αλωπούδη ΣΤ1