της Βασιλείας Μπαράκου.

Τα αυξανόμενα ποσοστά παχυσαρκίας τόσο στους ενηλίκους όσο και στα παιδιά έχουν θορυβήσει τους επιστήμονες υγείας με αποτέλεσμα περισσότερες δράσεις να στρέφονται στην ενημέρωση. Οι όροι παχύσαρκος και υπέρβαρος χρησιμοποιούνται συχνά από τα μέσα ενημέρωσης και καμιά φορά είναι δύσκολο να διακρίνουμε τη διαφορά τους και τη σημασία τους. Έχουν γίνει πολλές μελέτες για να καθοριστεί τι ακριβώς χαρακτηρίζει τον παχύσαρκο και τον υπέρβαρο, τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικες. Στα παιδιά ιδίως, είναι δύσκολο να οριστούν κατηγορίες, κυρίως εξαιτίας του διαφορετικού ρυθμού ανάπτυξης του καθενός. Η παιδική παχυσαρκία έχει χαρακτηριστεί τις τελευταίες δεκαετίες ως επιδημία. Το συγκεκριμένο ζήτημα έχει πια την προσοχή των πολιτικών, των επιστημόνων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των πολιτών. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, της εργασίας και των στιγμών ξεκούρασης, πιθανότητα όλες μαζί, συμβάλλουν στην σημερινή κατάσταση. Στην εποχή μας ο ορισμός του υπέρβαρου ατόμου συναντάται παντού. Πώς, όμως, φτάνουμε σε αυτό το σημείο; Ο οργανισμός μας λατρεύει την ισορροπία. Δουλεύει πάντα με μεθόδους που του αποφέρουν ισορροπία. Κάτι τέτοιο απαιτεί και από την τροφή μας. Απαιτεί το ιδανικό ενεργειακό ισοζύγιο, δηλαδή θέλει να προσλαμβάνουμε όσες θερμίδες δαπανάμε στη διάρκεια μιας μέρας. Σε περίπτωση που καταναλώσουμε περισσότερες θερμίδες από αυτές που μπορούμε να κάψουμε στη διάρκεια μιας μέρας, αυτή η επιπλέον τροφή αποθηκεύεται σε μορφή λίπους. Έτσι, λοιπόν, σταδιακά φτάνουμε στο σημείο του υπέρβαρου.