Κατ’ εξοχήν γαλλικό κίνημα. Ο όρος προέρχεται από τη ζωγραφική και εννοεί μια τέχνη που παρουσιάζει κατά κανόνα εξωτερικούς χώρους, όπου το παιχνίδι του φωτός , της σκιάς και των χρωμάτων χρησιμοποιείται από τον ζωγράφο για να δοθεί μια εντύπωση, μια ατμόσφαιρα, μια διάθεση. Κατά το δεύτερο μισό του δεκάτου ενάτου αιώνα, το Παρίσι δεν είναι μόνο σημαντικό κέντρο της μουσικής αλλά και της ζωγραφικής. Η νέα τεχνοτροπία που ακολουθεί μια αξιόλογη ομάδα ζωγράφων όπως οι Μονέ, Ρενουάρ, Μανέ, Σεζάν, Ντεγκά κ.ά. εκφράζει το καλλιτεχνικό ρεύμα του Ιμπρεσσιονισμού. Ταυτόχρονα στο Παρίσι, αυτή την εποχή δημιουργείται μια κίνηση στην ποίηση, ο συμβολισμός. Οι ιμπρεσιονιστές λοιπόν ζωγράφοι και οι συμβολιστές ποιητές (Μπωντλαίρ, Βερλαίν, Μαλαρμέ) επιδρούν άμεσα στη μουσική ενός σύγχρονού τους συνθέτη, ενός συνθέτη που αποτελεί σημαντικότατο κεφάλαιο της γαλλικής μουσικής, του Κλωντ Ντεμπυσί.
