oichalia press

Ο ελεύθερος χρόνος είναι απαραίτητος και τώρα και στα παλαιότερα χρόνια διότι είναι ο μοναδικός τρόπος να ψυχαγωγούνται και να δραστηριοποιούνται τα παιδιά. Η ψυχαγωγία και η δραστηριότητα είναι ορισμένοι από τους βασικούς παράγοντες για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα και γενικώς πριν από αρκετά χρόνια, αξιοποιούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους με ομαδικά παιχνίδια.

Γι “αυτό και η ομάδα μας αποφάσισε να επικεντρωθεί στα παιχνίδια που παίζονται έως και σήμερα και σε αυτά του τόπου μας που χάθηκαν στον χρόνο.

Παιχνίδια που παίζονται έως και σήμερα

Τυφλόμυγα:

Επιλέγεται με κλήρο ένα από τα παιδιά και του κλείνουν τα μάτια με ένα πανί, για να μη βλέπει και το παιχνίδι αρχίζει. Τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετέχουν, γυρίζουν γύρω – γύρω από το παιδί που κάνει την τυφλόμυγα και το πειράζουν. Εκείνο προσπαθεί να πιάσει κάποιο από τα παιδιά και κερδίζει μόνο, αν καταλάβει ποιο είναι το παιδί που έπιασε. Το παιδί που πιάστηκε και αναγνωρίστηκε γίνεται η επόμενη τυφλόμυγα.

Κρυφτό:
Μετά από κλήρο , ένας παίκτης τα «φυλούσε» (δηλ. μετρούσε μέχρι ένα αριθμό με κλειστά μάτια) . Σ” αυτό το χρονικό διάστημα , οι άλλοι παίκτες κρυβόντουσαν . Αυτός που τα φύλαγε είχε σκοπό να βρεί έναν παίκτη . Μόλις τον έβρισκε , τα φύλαγε αυτός.

Αμπάριζα – Abariza:
Σ” αυτό το παιχνίδι, τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Κάθε ομάδα έχει ένα σημείο εκκίνησης, συνήθως κολόνα ή δέντρο. Στην αρχή ένα παιδί από τη μια ομάδα (δεν έχει σημασία ποια), «παίρνει αμπάριζα και βγαίνει» για να προκαλέσει τους παίχτες της άλλης ομάδας να τον κυνηγήσουν. Τότε κάποιος απ” την αντίπαλη ομάδα «παίρνει αμπάριζα και βγαίνει» και τον κυνηγάει. “Ετσι βγαίνουν και τ” άλλα παιδιά κυνηγούν. Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να κυνηγήσει τα παιδιά που έχουν βγει πριν απ” αυτόν, αλλά όχι τα παιδιά που έχουν βγει μετά. Επίσης κάθε παίχτης μπορεί να γυρίσει στην κολόνα του και να βγει όσες φορές θέλει. “Οταν κάποιο παιδί πιάσει ένα παίχτη της αντίπαλης ομάδας, τον πάει στη φυλακή, που είναι συνήθως κοντά στην κολόνα του. Οι παίχτες της ομάδας του παιδιού που είναι φυλακισμένο, πρέπει να το ακουμπήσουν για να ελευθερωθεί. Σκοπός του παιχνιδιού είναι ν” ακουμπήσει ένας παίχτης την κολόνα της αντίπαλης ομάδας.

Παιχνίδια που χάθηκαν στον τόπο μας

Σκλέντζα: Η «σκλέντζα» ήταν ένα ξύλο στο μέγεθος περίπου ενός μολυβιού, διπλάσιο στο πάχος απ΄αυτό, και το «σκλεντζόξυλο» μια μαγκούρα.Τραβούσαμε μια γραμμή στο χώμα, που σήμαινε πως από εκεί έπρεπε να ρίχνουμε και πετούσαμε ψηλά την «σκλέντζα» με το ένα χέρι και με το άλλο χέρι την χτυπούσαμε στον αέρα με το «σλεντζόξυλο» να πάει μακριά. Όποιας παρέας η «σκλέντζα» πήγαινε μακρύτερα, κέρδιζε και η αντίπαλη παρέα (ομάδα) έπρεπε να τους κουβαλήσει, ο καθένας και από έναν γιατί οι παρέες είχαν τον ίδιο αριθμό ατόμων από κει που πήγε η «σκλέντζα» μέχρι την γραμμή, καβάλα στους ώμους. Στον «σκλεντζοφράχτη» τη «σκλέντζα» την πετούσε στον αέρα κάποιος απ’ όλους, με την σειρά βέβαια κι ένας άλλος, κι εδώ με την σειρά τη χτυπούσε. Εκείνος που την πετούσε στον αέρα, έπρεπε μετά να πάει να τη φέρει πίσω, ενώ οι υπόλοιποι σ’ αυτό το διάστημα σκάβανε έναν λάκκο και μέσα σε αυτόν έβαζε τα πόδια του αυτός, που έφερνε την «σκλέντζα».

Λεμονιά-Πορτοκαλιά: Η «λεμονιά-πορτοκαλιά» που αλλού λεγόταν «μακριά γαϊδούρα», είχε κοινά σημεία με την παπαδίτσα. Υπήρχαν κι εδώ δυο ομάδες, η μία έκανε την «γαϊδούρα» δηλ. Όλα τα άτομα πιάνονταν από την μέση και σκύβανε έτσι ώστε να σχηματίζει το σώμα με τα πόδια γωνία 90 ⁰  . Το κεφάλι για προστασία το τοποθετούσαν στα πλάγια. Ο πρώτος ακουμπούσε τα χέρια σε έναν τοίχο και μπροστά ακριβώς, όρθιος με το πρόσωπο σε έναν τοίχο και μπροστά ακριβώς, όρθιος με το πρόσωπο προς την «γαϊδούρα», στεκόταν ένας της παρέας συνήθως ο πιο μικρός ή ο πιο αδύνατος για να βλέπει τα «μήλα».

Η συγγραφική ομάδα των : Οικονόμου Χρήστος και Τσιάμης Ιωάννης