Την Τρίτη 18/11 το σχολείο μας πραγματοποίησε μια εκδρομή στη Στενή Ευβοίας, μια εξόρμηση που έμοιαζε από την αρχή σαν μια μικρή υπόσχεση ελευθερίας. Από τη στιγμή που συγκεντρωθήκαμε στην αυλή του σχολείου, ο ενθουσιασμός κυκλοφορούσε ανάμεσά μας σαν ρεύμα· όλοι μιλούσαμε για το χωριό, για τα δάση του και για τις όμορφες διαδρομές που το περιβάλλουν. Μπαίνοντας στο λεωφορείο, τα γέλια και οι συζητήσεις αναμειγνύονταν με τον ήχο της μηχανής, δίνοντας την αίσθηση ότι ξεκινούσε μια μικρή περιπέτεια.
Καθώς πλησιάζαμε τον προορισμό μας, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Οι χαμηλοί λόφοι έδιναν τη θέση τους σε πυκνά δάση, και η φύση μας καλωσόριζε σιγά σιγά, σαν να άνοιγε μια μεγάλη πράσινη αγκαλιά. Όταν τελικά φτάσαμε στη Στενή, το πρώτο πράγμα που μας μάγεψε ήταν το πράσινο που απλωνόταν παντού. Έλατα επιβλητικά, πλατάνια με διάπλατα κλαδιά και νερά που κυλούσαν αδιάκοπα ανάμεσα σε πέτρες, δημιουργούσαν ένα σκηνικό σχεδόν βγαλμένο από καρτ ποστάλ. Ο αέρας ήταν τόσο καθαρός, τόσο δροσερός, που με μια βαθιά ανάσα ένιωθες να καθαρίζει το μυαλό σου από κάθε έγνοια.
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στα στενά του χωριού. Τα σπίτια, βαμμένα σε ζεστά και φωτεινά χρώματα, έμοιαζαν να αντανακλούν την ηρεμία και τη γλυκύτητα του τόπου. Οι ανηφορικοί δρόμοι μπορεί να μας κούρασαν λίγο, όμως κάθε στροφή μας αποζημίωνε με μια νέα όμορφη εικόνα: μικρές αυλές γεμάτες λουλούδια, κρήνες με κρυστάλλινο νερό, και μονοπάτια που έμοιαζαν να χάνονται μέσα στο δάσος. Η φύση γύρω μας ήταν τόσο πυκνή και ζωντανή, που σε έκανε να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από την καθημερινότητα.
Αργότερα, κατεβήκαμε στην πλατεία του χωριού. Εκεί, τα μικρά μαγαζάκια και οι παραδοσιακές ταβέρνες δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα ζεστή και φιλόξενη. Καθίσαμε σε ένα από τα τραπέζια και δοκιμάσαμε τοπικά φαγητά, μαγειρεμένα με απλότητα αλλά και αγάπη, που μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Μας έκανε εντύπωση πως ακόμα και το πιο απλό πιάτο είχε μια ιδιαίτερη γεύση, σαν να είχε μέσα του λίγη από την καθαρότητα του τόπου.
Το ωραιότερο όμως κομμάτι της εκδρομής δεν ήταν ούτε το φαγητό ούτε η βόλτα· ήταν το αίσθημα της ελευθερίας. Για λίγες ώρες είχαμε ξεφύγει από την καθημερινότητα του σχολείου, από τα μαθήματα, το άγχος και τα τετράδια. Περιπλανηθήκαμε στη φύση, γελάσαμε, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και δημιουργήσαμε στιγμές που, όσο μικρές κι αν ήταν, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Ήταν μια εκδρομή που όχι μόνο μας ξεκούρασε, αλλά μας έφερε και πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Στο τέλος της ημέρας, καθώς ετοιμαζόμασταν να αναχωρήσουμε, όλοι κοιτάξαμε για λίγο πίσω μας το χωριό που μας φιλοξένησε. Η Στενή, με την ηρεμία της και την ομορφιά της, μας είχε κάνει να νιώσουμε πως είχαμε ταξιδέψει πολύ πιο μακριά απ’ όσο είχαμε στην πραγματικότητα. Ήταν μια εμπειρία όμορφη, ζεστή και αξέχαστη.
Ελπίζω πραγματικά κάποτε να επιστρέψουμε όλοι μαζί. Γιατί υπάρχουν μέρη που, ακόμη κι αν βρίσκονται κοντά, έχουν την ικανότητα να σε κάνουν να νιώθεις πως αφήνεις πίσω σου τα πάντα — κι η Στενή είναι σίγουρα ένα από αυτά.
Συντακτική ομάδα: Κακαβά Ε., Πολυδώρου Γ.
