της Αρετής Αδαμοπούλου, μαθήτριας του Α1
«Εμπειρίες από τις λίγες!» είπε ο Παναγιώτης (Α3) και νομίζω πως δεν έχει άδικο! Είμαι σίγουρη πως το ίδιο θα πιστεύουν όσοι μαθητές του σχολείου μας πήγαν στο καταφύγιο του Παναιτωλικού όρους στα πλαίσια του προγράμματος «Λαβύρινθος: Κινούμαστε χορεύοντας και περπατώντας»
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011…ώρα 08:45 π.μ…η εκδρομή ξεκίνησε από το σχολείο μας, όπου και συγκεντρωθήκαμε. Βέβαια, δεν ήμασταν μόνοι μας! Το πούλμαν ήρθε από το Πειραματικό Λύκειο του Λάγγουρα μαζί με μαθητές που είχαν τον ίδιο προορισμό με εμάς. Λίγα λεπτά αργότερα, μαθητές και καθηγητές, είχαμε ήδη αφήσει το Καστρίτσι πίσω μας! Μετά από μιάμιση ώρα περίπου, φτάσαμε στην Περιβόλα, όπου αποβιβαστήκαμε και μπήκαμε σ’ ένα μικρότερο πούλμαν. Φτάσαμε στο χωριό Περιστέρι, στο οποίο κάναμε μια μικρή στάση. Στη συνέχεια, έπρεπε να περπατήσουμε για δύο ώρες τον ανηφορικό δρόμο που οδηγούσε στο καταφύγιο. Στην πορεία, δεν αποδείχτηκε τόσο κουραστικό όσο φαινόταν. Προς το τέλος της διαδρομής, περπατούσαμε μες στην ομίχλη, πράγμα που εμπόδιζε λίγο την ορατότητά μας. Μόλις φτάσαμε, είδαμε ένα ξύλινο καταφύγιο, χτισμένο ανάμεσα στα έλατα και σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Η θέα από εκεί ήταν ασύλληπτη!!! Το μάτι σου θαύμαζε την λίμνη Τριχωνίδα και το Αγρίνιο! (Ξέρετε ότι…το Παναιτωλικό όρος αποτελεί μια απ’ τις νοτιότερες κορυφές της Πίνδου;). Μπήκαμε μέσα, τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και μετά συγκεντρωθήκαμε για φαγητό στην τραπεζαρία! Μετά το φαγητό…ύπνος και χαρτοπαίγνιο! Το βράδυ δεν ήταν απλά τέλειο αλλά διασκεδαστικό! Χορέψαμε παραδοσιακούς χορούς (και όχι μόνο!), φάγαμε μακαρονάδες και ψητά και στη συνέχεια ο Τέλης (Β3) έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσαμε χωρίς να σταματήσουμε…ούτε στιγμή! Πανάκριβες αποσκευές αναμνήσεων! Τα μεσάνυχτα, το καταφύγιο έκλεισε και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για νυχτερινή (ή μήπως μεταμεσονύκτια;!) πεζοπορία μέσα στο δάσος! Περπατούσαμε για λίγη ώρα, ο ένας πίσω από τον άλλο, σ’ ένα μονοπάτι αρκετά κατηφορικό και επικίνδυνο! Κατόπιν, κάτσαμε σε ένα βραχώδες δρομάκι, όπου ο κ. Σταυρόπουλος μας έμαθε πώς να προσανατολιζόμαστε. Ακόμα, ακούσαμε σχετικούς μύθους για τα αστέρια και την Μεγάλη Άρκτο! Και όλα αυτά…στο σκοτάδι και με θέα το Αγρίνιο!!! Επιστρέψαμε στο καταφύγιο όπου παίξαμε το παιχνίδι με τον καθρέφτη! Βάζαμε έναν καθρέφτη μπροστά στο πρόσωπό μας και περπατούσαμε γύρω από το καταφύγιο! Νόμιζες ότι περπατάς στον ουρανό και ταυτόχρονα, φοβόσουν ότι θα πέσεις!!! Όσοι το παίξαμε, γελάσαμε μέχρι δακρύων!!! Μετά την ώρα του παιδιού, ξενυχτήσαμε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα και μετά, όπως ήταν φυσικό, κοιμηθήκαμε.
Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011…ώρα 09:00 π.μ. Αφού όλοι ξυπνήσαμε, αποφασίσαμε να πάμε για πεζοπορία στο δάσος αλλά…ο καιρός άλλαξε το πρόγραμμά μας! Τελικά, οι περισσότεροι κάτσαμε μέσα στο καταφύγιο και παίζαμε γιατί δυστυχώς, η βροχή δεν μας επέτρεψε περπάτημα στο δάσος. Ώρες μετά ετοιμάσαμε κάτι για φαγητό, μαζέψαμε τα πράγματά μας, καθαρίσαμε το καταφύγιο και φύγαμε κατηφορίζοντας. Φτάσαμε στο Περιστέρι, στο οποίο κάτσαμε αρκετή ώρα και μετά κατευθυνθήκαμε προς στην Περιβόλα, όπου επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής!…Στις 6 το απόγευμα ήμασταν στο σχολείο μας!…(εκεί που ξεκίνησαν όλα!)
Όσον αφορά τις εντυπώσεις μας, … «χτίσαμε φιλίες, συνεργαστήκαμε και συμβιώσαμε άψογα με άτομα που δεν τα γνωρίζαμε καθόλου», δηλώνει χαρακτηριστικά η Ευαγγελία (Α4), ενώ ο Τέλης (Β3) συμπληρώνει: «Η συνεργασία της παρέας, οι γνωριμίες, τα γέλια, τα τραγούδια και οι χοροί έδεσαν με το ιδιαίτερο τοπίο, φέρνοντας νοσταλγικές αναμνήσεις από την πρώτη μου επίσκεψη εκεί!» Όταν ρωτήσαμε την Κατερίνα (Α4), μας είπε τα εξής: «Οι ωραίες εμπειρίες δεν ξεχνιούνται εύκολα και η εκδρομή μας ήταν μία απ’ αυτές!» Η Ευγενία, μαθήτρια της Α’ Λυκείου από το Πειραματικό του Λάγγουρα, μας είπε τις εντυπώσεις της, μέσα από ένα τετράστιχο:
«Έρχονται σκέψεις,
στερεύουν οι λέξεις,
στιγμές να ξεκλέψεις,
ιστορίες Παναιτωλικού να ξαναπλέξεις!».
Αν θέλετε και την δική μου γνώμη…«μακάρι ο χρόνος να γυρνούσε πίσω για αυτή την εκδρομή!»
Κάποιους ξέχασα…! Πρέπει να ευχαριστήσουμε μέσα απ’ την καρδιά μας όλους τους καθηγητές που μας συνόδευσαν, έτσι ώστε να περάσουμε ένα ανεπανάληπτο διήμερο, και ιδιαίτερα τον κ. Σταυρόπουλο Παναγιώτη! Ευχόμαστε την επόμενη χρονιά να είναι και πάλι στο σχολείο μας, ώστε να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές!!!
