Από τη στιγμή που αρχίζεις να χορεύεις …δεν σταματάς ποτέ να ταξιδεύεις
Βίβιαν Τριανταφυλλοπούλου , μαθήτρια του Γ4
Πόσο εύκολο είναι να συνεχίζεις την ζωή σου στην 3η Λυκείου??? Πόσο εύκολο το να αποφασίσεις πραγματικά τι θες και στο κάτω κάτω τι μπορείς να κάνεις??? Σου μιλάνε Ο-Λ-Ο-Ι. Ένα πλήθος φωνών που σου λέει τι να κάνεις και πώς. Μα εσύ ποια φωνή θα ακούσεις? Την δικιά τους ή του εαυτού σου? Το θέμα είναι πως οι φωνές μπορεί τελικά να μπερδευτούν και να μπερδέψουν κι εσένα…
Πάω Τρίτη λυκείου (ω, ναι! Τώρα πια το χω εμπεδώσει!) και ταυτόχρονα χορεύω.
Περνάω 13 ώρες την εβδομάδα στα φροντιστήρια.
Και άλλες 13 ώρες στην σχολή χορού.
«Αδύνατον να γίνει!» μου ’παν το καλοκαίρι που πέρασε..
«Πρέπει να σταματήσεις χορό!!»
Όμως το έκανα δυνατό και δεν σταμάτησα.
«Δεν είναι το χόμπι μου!» τους φώναζα… «Είναι η ζωή μου..»
Και όχι, παιδιά, οι ζωές μας δεν σταματάνε επειδή πάμε 3η λυκείου!!
Δεν είναι εύκολο. Εξάλλου και τι είναι εύκολο στην ζωή μας?? Δεν θα το παίξω άνετη, γιατί δεν είμαι. Όλα έχουν ένα τίμημα, όλα. Πρέπει όμως να έχεις το θάρρος της επιλογής σου, να αναλάβεις την ευθύνη σου, να πληρώσεις το όποιο δικό σου τίμημα. Αλλά θα είναι δικό σου.
Μπορεί να σε πουν υπερόπτη, «ψώνιο», μπορεί να σε πούν ανόητο ή επιπόλαιο όταν αποφασίσεις να κάνεις την τέχνη που αγαπάς επάγγελμα.. Όλα θα τα ακούσεις χωρίς όμως στιγμή να διαμαρτυρηθείς. Έτσι θα ’ναι, εσύ όμως απ’ όσα ακούς να κρατάς μονάχα όσα έχουν αξία χωρίς λεπτό να ξεχνάς την δική σου μοναδική αλήθεια.
Θέλει πολλή δύναμη να κυνηγήσεις το όνειρό σου… Όμως αξίζει να προσπαθούμε, πάντα. Δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, δεν ξέρεις καν αν θα σε βγάλει κάπου..! Όταν βγαίνεις από τον «ίσιο» δρόμο που σου φτιάξανε, αναλαμβάνεις το ρίσκο.
Το νόημα είναι να ζούμε με όλη την σημασία της λέξης και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Τετριμμένα λόγια ίσως, αλλά πόσο σοφά!
Ό,τι κι αν θέλετε να κάνετε στην ζωή σας, κυνηγήστε το! Ο καθένας έστω και βαθιά μέσα του έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, αυτό το «κάτι» που ολοκληρώνει την προσωπικότητά του και κάνει μοναδική την ταυτότητά του.
Με ρωτάνε γιατί. Γιατί χορεύω. Δεν ξέρω πώς να σ’ το περιγράψω (και περνιέμαι για καλή στις περιγραφές-τρομάρα μου!!).
Να, πώς να σ’ το εξηγήσω. Λογικά σου αρέσουν κι εσένα τα τραγούδια. Καμιά φορά δεν μπορεί να σε εκφράσει τίποτα πιο πολύ από ένα τραγούδι, σωστά? Λες και βρήκε ο στιχουργός τις λέξεις που δεν μπορούσες εσύ να βρεις για να εκφράσεις αυτά που νιώθεις. Για αυτό αγαπάω κι εγώ τα τραγούδια.
Τον χορό όμως τον λατρεύω γιατί εκφράζεις αυτά που νιώθεις για να τα καταλαβαίνουν αυτοί που δε μένουν στις λέξεις…
Και γιατί στο σημείο που νομίζεις πως με τίποτα δε μπορείς να φτάσεις πιο ψηλά, ανεβαίνεις απλά στις μύτες των ποδιών σου… J
Άμα ποτέ συναντήσεις κάποιον χορευτή, μην του ζητήσεις να σου χορέψει. Ζήτησέ του να σου μάθει να χορεύεις για να χορέψετε μαζί.. Ο χορός δεν είναι show. Είναι ψυχή.
Μια ψυχή γεμάτη, που στο κάθε βήμα έχει κάτι να σου μάθει.
Όπως εξάλλου είχε πει κι ένας από τους μεγαλύτερους χορευτές:
«από την στιγμή που ξεκινάς να χορεύεις δεν σταματάς ποτέ να ταξιδεύεις…»
