Το λέμε αποφοίτηση και είναι γιορτή…πάντα όμως είναι ένας αποχαιρετισμός .
Πήρε η Ειρήνη Τερεζοπούλου κάποιες σημειώσεις…σκέψεις μιας καθηγήτριας… που συνήθιζε να γράφει όταν έκανε τις τελευταίες επιτηρήσεις στους μαθητές της Γ Λυκείου που «έφευγαν» και τις έκανε ένα συνταρακτικό διάλογο.
Παίχτηκε ως δρώμενο από την Ειρήνη ( η αλλιώς Τερέζα) και την καθηγήτρια στην γιορτή αποφοίτησης :
Καθηγήτρια: παιδί μου,
στο τελευταίο σου διαγώνισμα…
Μαθήτρια: σας βγήκε η ποίηση
με αναπάντεχο τρόπο…
Καθηγήτρια: όπως σε παρατηρώ
στον τελευταίο σου αγώνα…
Μαθήτρια: νοσταλγούμε κάτι,
πολύ πριν προλάβει να βρεθεί
μακριά από μας.
Καθηγήτρια: Η χαρά,
είναι τα μεγάλα μάτια στην καλημέρα.
διογκωμένα από όνειρα
κι ας νυστάζουν.
Μαθήτρια: κι όταν βρισκόμασταν στο εργαστήρι
και δίνατε ιστορίες απλόχερα…
Καθηγήτρια: κι εγώ καταλάβαινα κάτι από τον κόσμο σας…
Μαθήτρια: αγγίζει ο λόγος χορδές που δε τις υπολογίζουμε.
Καθηγήτρια: Γλυκιά ηλικία,
θυμωμένη στο άδικο,
ευγνώμων στην αγάπη,
φιλοτιμημένη,
αμήχανα σιωπηλή στον πόνο του άλλου,
με την αγωνία
και τη χαρά ξέχειλη,
με πλημμυρίζεις ελπίδα.
Μαθήτρια: η ελπίδα θέλει πίστη,
φουντώνει με την πίστη.
Καθηγήτρια: με πίστη σε έναν τελευταίο από τους πολλούς αγώνες.
σας χαζεύω για την επιμονή, να βγει το ερώτημα
γράψε… σβήσε…
περιμένεις να έρθει ιδέα
ή ψίθυρος; Θυμάμαι…
Μαθήτρια: τις μέρες που γινόμουν ανυπόφορος;
Καθηγήτρια: κι εκείνες.
παρατήρηση στην παρατήρηση…
Μαθήτρια: θυμώσατε, έτσι μου φάνηκε.
Καθηγήτρια: γλύκανε το βλέμμα;
γεφύρωσε καθόλου το χάσμα;
Μαθήτρια: δε πρόλαβε να ανοίξει…
Καθηγήτρια: έτσι μιλώ για τον κόπο
το δικό σου, το δικό μου…
Μαθήτρια: που βήμα, βήμα δένεται ο κόμπος με το δάσκαλο;
Καθηγήτρια: Ναι και τα μάτια μεγαλώνουν περισσότερο.
εδώ απόψε…
Μαθήτρια: Δώστε την ευχή σας για αύριο.
Καθηγήτρια: δίνω την ευχή μου για κάθε αύριο που σου απλώνεται…
Μαθήτρια: το αύριο…
Καθηγήτρια: έχει ανάγκη τον ιδρώτα σου.
Καθηγήτρια: Βογια Μαθήτρια: Τερεζα
Σημείωση Ειρήνης Τερεζοπούλου :
δε το άλλαξα έκανα απλώς μια επιμέλεια. ήταν πολύ συγκινητικό για να το αλλάξω.
