Ανεμοδείκτης

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από μαθητή του Γυμνασίου Μυκόνου και δημοσιεύτηκε στο έντυπο περιοδικό <<Ανεμοδείκτης>> του σχολείου μας , που εκδόθηκε στα πλαίσια του προγράμματος της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.

Μία μυκονιάτικη συνήθεια ήταν να υφαίνουν. Ύφαιναν γυναίκες και κυρίως άνδρες! Υπήρχαν πάνω από πεντακόσιοι αργαλειοί και χίλια τριακόσια άτομα που ύφαιναν. Ένας αργαλειός μπορεί να είναι πλάγιος ή όρθιος. Για να φτιαχτεί το υφαντό έπρεπε να κουρέψουν τα πρόβατα , να βράσουν το μαλλί, να το περάσουν από τη λανάρα*,  να το γνέσουν στη ρόκα*.Μετά να το περάσουν στην ανέμη*, από εκεί στη ζβία* και τέλος να κάνουν μασουράκια για να τα περάσουν στη σαΐτα*.

Με έναν αργαλειό μπορούσες να κάνεις κουρελούδες, σάρπες  και κιλίμια. Σήμερα υπάρχουν στη Μύκονο 4 υφάντρες. Μόνο μία γυναίκα ξέρει να ρίχνει τα στημόνια και είναι η Κατίνα του Λύκου. Για να μη χαθεί όμως η τέχνη έχει ξεκινήσει ένα εργαστήρι για το υφαντό, που γίνεται στη ΔΕΠΠΑΜ από το Λαογραφικό Μουσείο.

*Λανάρα: εργαλείο με το οποίο ξαίνονται τα μαλλιά για κλώσιμο.

*Ρόκα: όργανο για το γνέσιμο μαλλιού ή βαμβακιού.

*Ανέμη: καλαμένιο εργαλείο όπου τοποθετείται η κούκλα του νήματος , που γίνεται μασούρι με τη βοήθεια της ζβίας.

*Ζβία: ξύλινο εργαλείο για το πέρασμα του νήματος στα μασούρια.

*Σαΐτα: σαγίτα όπου μπαίνει το μασούρι του αργαλειού