Της Χριστίνας Παρασκευά, Γ2
Η πρώτη Ελληνίδα serial killer που έμεινε γνωστή στα εγκληματολογικά χρονικά ως «η δηλητηριάστρια της Μάνης» θεωρείται από πολλούς η Αικατερίνη Δημητρέα. Πρόκειται για μια σαρανταδυάχρονη γυναίκα που ζούσε στο Νεοχώρι της Μάνης και κατάφερε εντός ολίγων μηνών να δηλητηριάσει με παραθείο τέσσερις συγγενείς της, προκαλώντας τον θάνατό τους .Η Δημητρέα, η οποία μέχρι το 1962 δεν είχε προκαλέσει ποτέ με τη συμπεριφορά της, μεγάλωνε μόνη της τη δεκάχρονη κόρη της με μεγάλη δυσκολία, καθώς έπασχε από ημιπληγία, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Η εγκληματική της δράση ξεκίνησε στις 27 Μαΐου 1962, όταν την επισκέφθηκε η μητέρα της, η 80χρονη Στεφούλα Λουκαρέα. Η ηλικιωμένη γυναίκα άρχισε να έχει φοβερούς πόνους, αφού έφαγε τα πασπαλισμένα με παραθείο μακαρόνια που της σέρβιρε η κόρη της. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, καθώς η Στεφούλα είχε ιστορικό καρδιακών παθήσεων. Στις 19 Ιουλίου του ίδιου έτους η Δημητρέα ξαναχτύπησε, σερβίροντας τη σαραντάχρονη ξαδέλφη της Ποντούλα Τσιλιγωνέα, καφέ με παραθείο. Η άτυχη γυναίκα, που έχασε τη ζωή της στο σπίτι της Δημητρέα, σωριάστηκε στο έδαφος λίγη ώρα μετά την κατανάλωση του καφέ. Ο θάνατός της να αποδόθηκε σε κάταγμα κρανίου, που προκλήθηκε από την πτώση στο έδαφος. Τρίτο θύμα της κατά συρροή δολοφόνου της Μάνης ήταν ο σαρανταπεντάχρονος αδελφός της Κωνσταντίνος, τον οποίο δεν κατάφερε να βγάλει από τη μέση αμέσως, και αυτό γιατί την πρώτη φορά που αποπειράθηκε να τον σκοτώσει, σερβίροντας του καφέ, εκείνος λιποθύμησε στη μέση του δρόμου, με τους συχωριανούς του να τον εντοπίζουν και να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με κρίση χολής. Όταν όμως βγήκε από το νοσοκομείο, η Κατερίνη τον ξανακάλεσε στο σπίτι της για φαγητό, μη μπορώντας να δεχτεί την αποτυχία της. Έτσι, στις 3 Αυγούστου του 1962, ο Κωνσταντίνος τελικά πέθανε, έχοντας καταναλώσει αυγά με μεγάλη ποσότητα παραθείου που του σέρβιρε η αδελφή του. Ο γιατρός απέδωσε τον θάνατό του σε ανακοπή καρδιάς, την ώρα που οι συχωριανοί άρχισαν να κάνουν λόγο για κάποιο είδους κατάρα που βάραινε την οικογένεια.
Η αντίστροφη μέτρηση για την αποκάλυψη όλων των φρικτών εγκλημάτων της Δημητρέα ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1962, όταν έδωσε ένα λουκούμι με παραθείο αναμειγμένο με ζάχαρη στον πεντάχρονο ανιψιό της Ηλία. Ο μικρός δεν κατάφερε να αντέξει την ισχυρή δόση από το δηλητήριο και απεβίωσε μέσα σε λίγη ώρα. Ο θάνατος του όμως κίνησε τις υποψίες αφού το αγοράκι ήταν υγιέστατο. Έτσι αυτή τη φορά ο γιατρός έβγαλε πόρισμα ότι ο θάνατος οφειλόταν σε δηλητηρίαση και κατά την νεκροτομή στο νοσοκομείο Καλαμάτας βρέθηκαν στον μικρό Ηλία ίχνη παραθείου. Στις 12 Σεπτεμβρίου έγινε εκταφή και των άλλων τριών θυμάτων, στα οποία διαπιστώθηκαν ίχνη παραθείου. Τότε η Δημητρέα αναγκάστηκε να ομολογήσει τα εγκλήματά της. Μάλιστα κατά τις ανακρίσεις αποκάλυψε ότι είχε προσπαθήσει να δηλητηριάσει με την ίδια μέθοδο δύο ακόμα συγγενείς της, οι οποίοι ευτυχώς δεν δέχτηκαν τα κεράσματά της, ενώ σκόπευε να σκορπίσει τον θάνατο σε όλο το χωριό με δηλητηριασμένα κόλλυβα. Και παρόλο που η ίδια ισχυρίστηκε πως οι συγγενείς της την κακομεταχειρίζονταν και ήθελαν να τη διώξουν μαζί με τη δεκάχρονη κόρη της από το σπίτι όπου κατοικούσε, η ανάκριση οδήγησε σε διαφορετικά συμπεράσματα. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι απώτερος σκοπός της ήταν η περιουσία της οικογένειας, ιδίως μετά την αποκάλυψη ότι η μητέρα της είχε αφήσει το σπίτι στον αδελφό της.
Τον Μάιο του 1963 έγινε η δίκη της, στην οποία η υπερασπιστική γραμμή ήταν ότι επρόκειτο για πρόσωπο με διαταραγμένη προσωπικότητα. Όμως οι ψυχίατροι που την εξέτασαν δεν διέγνωσαν κάποια ψυχωτική προδιάθεση, αλλά ένα άτομο το οποίο μέσα από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και την κοινωνική απομόνωση οδηγήθηκε σε σειρά εγκλημάτων με πρόθεση. Με τη σειρά του και ο Εισαγγελέας υποστήριξε ότι η Δημητρέα είχε «σώας τας φρένας κατά τη διάπραξη των εγκλημάτων». Στις 8 Μαΐου του 1963 το δικαστήριο την καταδίκασε τέσσερις φορές εις θάνατον και δεκαπενταετή κάθειρξη, χωρίς να της αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό, με την υπόθεση να κλείνει οριστικά στις 10 Απριλίου του 1965, όταν η Κατερίνη Δημητρέα εκτελέστηκε στο Γουδί.
