ΠΑΛΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ !!

Σκαμνάκια

 -Όταν είχανε πολύ λίγο χρόνο για κάποιο παιχνίδι αλλά υπήρχε όρεξη για κάτι γρήγορο,τα σκαμνάκια ήταν ότι καλύτερο. Δηλαδή  έσκυβαν όλα τα παιδιά με τη σειρά και σε απόσταση το ένα από το άλλο περίπου τρία μέτρα  ή και λιγότερο αν δεν υπήρχε χώρος.

-Το τελευταίο παιδί στηρίζοντας  τα χέρια του στις πλάτες των σκυμμένων παιδιών περνούσε από πάνω τους  μέχρι τον τελευταίο, οπότε ερχόταν η σειρά  του για επίκυψη και να συνεχιστεί το παιχνίδι μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για το τέλος του διαλείμματος γιατί συνήθως αυτή τη λίγη ώρα  μπορούσαν να ξεμουδιάσουν και να γελάσουν με τις τούμπες που έκαναν διάφοροι αδέξιοι συμμαθητές τους.

Τα φλιούρια (κεραμιδάκια)

-Αποτελείται από δυο ομάδες με τον ίδιο αριθμό παιχτών. Η μία ομάδα προσπαθεί να

γκρεμίσει  τα φλιούρια, ένα πύργο από μικρά κομμάτια κεραμίδας, που βρίσκονται μέσα σε ένα κύκλο, με μια μπάλα, συνήθως από ραμμένα κομμάτια ύφασμα.

 -Χωρίζονταν λοιπόν σε δυο ομάδες. Η μια ομάδα έπρεπε να στήσει τα φλιούρια (τις κεραμίδες) το ένα πάνω στο άλλο.

 -Ένα παιδί ήταν πίσω από τα φλιούρια και μάζευε τη μπάλα που έριχναν από την άλλη ομάδα στην προσπάθειά τους να τα ρίξουν (τον μικρό πύργο από κομμάτια κεραμίδας).

- Αφού τα  έριχναν, η μία ομάδα με την  μπάλα προσπαθούσε να πετύχει παίχτες από την άλλη ομάδα, να τους κάψει,  οι οποίοι προσπαθούν με τη σειρά τους να στήσουν τα φλιούρια στην αρχική τους θέση.

- Όποιος καίγονταν  έβγαινε από το παιχνίδι. Όταν καίγονταν όλοι τελείωνε και το παιχνίδι. -Αν η αντίπαλη ομάδα προλάβαινε να χτίσει τον πύργο πριν τους κάψουν, ήταν αυτοί νικητές..

Κολοκυθιά

-Οι παίκτες – από 5 ως 10 – κάθονται γύρω – γύρω και βγάζουν έναν αρχηγό, συνήθως από τα πιο μεγάλα απ” τα παιδιά. Καθένας απ” τους παίκτες παίρνει έναν αριθμό.

-Αυτό γίνεται κατά 2 τρόπους: Ή εκείνος που κάθεται στ” αριστερά του αρχηγού, παίρνει τον

αριθμό 1  κι ο διπλανός του το 2  κι έτσι ως το τέλος, ή ο καθένας παίρνει όποιο αριθμό του αρέσει, που δεν πρέπει όμως να είναι μεγαλύτερος, απ” όσα είναι στο σύνολό τους τα παιδιά. Έτσι π.χ. αν τα παιδιά είναι 9, δεν πρέπει κανείς να πάρει τον αριθμό 11. Κάθε παίκτης πρέπει να θυμάται καλά τον αριθμό του, γιατί απ” αυτό θα εξαρτηθεί αν θα κερδίσει ή θα χάσει.

Πρώτος μιλάει ο αρχηγός και λέει:

 - Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 5 (π.χ.) κολοκύθια!

 -Μόλις αναφέρει αυτόν τον αριθμό, εκείνος που έχει το 5, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει:

- Και γιατί να κάνει  πέντε;

- Και πόσα θέλεις να κάνει; Ρωτάει ο αρχηγός.

- Να κάνει (π.χ.) 2.

 Μόλις ακούσει τον αριθμό του εκείνος που έχει το δύο, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει: «Και γιατί να κάνει δύο;» και το παιχνίδι συνεχίζεται μ” αυτόν τον τρόπο.

-Αν κανείς ακούσει τον αριθμό του και δεν σηκωθεί ή σηκωθεί ακούγοντας τον αριθμό που έχει άλλος ή πει ανύπαρκτο αριθμό, τότε χάνει και πρέπει να δώσει ενέχυρο. Αυτό το ενέχυρο πρέπει να είναι κάτι το ατομικό του, π.χ. το μαντήλι του, το βραχιόλι του… Όλα αυτά ο αρχηγός τα βάζει κατά μέρος και τα σκεπάζει μ” ένα μαντίλι ή μ” ένα κομμάτι ύφασμα.

- Όταν τελειώσει το παιχνίδι, ο αρχηγός βάζει το χέρι του κάτω απ” το μαντίλι, τραβάει ένα-ένα τα ενέχυρα και φωνάζει:

 - Κι αυτός εδώ, τι πρέπει να κάνει;

 -Οι άλλοι, όλοι μαζί, φωνάζουν.

-Να λαλήσει σαν πετεινός ή να γκαρίξει σαν γάιδαρος  ή να περπατήσει με τα τέσσερα, ή ότι άλλο σοφιστούν.

-Την τιμωρία αυτή, πρέπει ο τιμωρημένος να τη δεχτεί με κέφι και να κάνει τους άλλους να γελάσουν.

 -Επίσης  ο αρχηγός, αν θέλει, δεν περιμένει να τελειώσει το παιχνίδι για να επιβάλλει τις τιμωρίες, αλλά μόλις κάνει κάποιος ένα λάθος, τον βάζουν αμέσως να εκτελέσει την τιμωρία του.

               ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ Χ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Π.

ΠΗΓΗ http://opaliouriotis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_17.html