Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑΣ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία δεκαοχτούρα. Οι φίλοι της την φώναζαν Ρίτσα, από το Δεκαοχτουρίτσα, αλλά οι επιστήμονες την ονόμαζαν Streptopelia Deacaocto. Της άρεσε πολύ το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Στα κλαδιά ενός δέντρου κοντά στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Ήταν κοντά στη θάλασσα του Θερμαϊκού κόλπου. Στο Καλοχώρι οι άνθρωποι δημιούργησαν και μία λιμνοθάλασσα όταν έχτισαν ένα ανάχωμα για να περιορίσουν τα νερά της θάλασσας να πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα σπίτια τους. Θαύμασε το πώς οι άνθρωποι με το έξυπνο μυαλό τους προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματά τους.

Της άρεσε πολύ να πετάει στον ουρανό χαζεύοντας κάτω στην γη τους ανθρώπους τους οποίους καμάρωνε! Ώσπου συνειδητοποίησε ότι δυστυχώς υπάρχουν και κάποιοι που δεν σκέφτονται καλά πριν ενεργήσουν και έτσι πολλές φορές βλάπτουν το όμορφο περιβάλλον τους! Είδε μαθητές να πετούν στην αυλή τους σκουπίδια! Είδε νοικοκυρές να αδειάζουν το λάδι με το οποίο προηγουμένως είχαν τηγανίσει  μέσα στο νεροχύτη!! Είδε κάποιους παππούδες να πετάνε τα σκουπίδια τους μέσα σε κάτι μπλε κάδους που γράφουν από έξω ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ! Είδε ανθρώπους να ανοιγοκλείνουν το ψυγείο τους μέχρι να αποφασίσουν τι θα φάνε, χωρίς να σκέφτονται ότι έτσι τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού εκπέμπουν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα! Επίσης κάποιοι άλλοι ξεφορτώνονταν τα μπάζα τους στις όχθες του Γαλλικού ποταμού!! Παιδιά να πετροβολούν αδέσποτα σκυλάκια!

Και τόσο πολύ στενοχωρήθηκε που δεν πρόσεξε και πετώντας πιο χαμηλά από ότι θα έπρεπε, έπεσε πάνω στο παμπρίζ ενός αυτοκινήτου!!!  Ήταν 16 Μαρτίου του 2023. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που τραυματίστηκε σε όλο της το σώμα και ιδιαίτερα στο λαιμό… Η σύντομη ζωή της πέρασε μπροστά από τα μάτια της σαν κινηματογραφική ταινία. Πίστεψε ότι αυτό θα ήταν και το τέλος της. Σιγά – σιγά άρχισε να χάνεται…

Ώσπου ένιωσε δύο χέρια να την κρατούν προσεκτικά και τρυφερά! Κάποιοι από τους ανθρώπους για τους οποίους καμάρωνε την οδήγησαν σε ένα χώρο που αμέσως άρχισαν να ασχολούνται με τα τραύματά της. Σιγά -σιγά αν και εξακολουθούσε να πονάει άρχισε να νιώθει ασφάλεια και αυτό την ηρέμησε. Από τις κουβέντες των ανθρώπων που την φρόντιζαν έμαθε ότι βρισκόταν στο Κέντρο περίθαλψης Άγριων ζώων «Δράση για την Άγρια Ζωή»! Ώστε υπάρχουν άνθρωποι που εθελοντικά ασχολούνται με τα ζώα και τα πουλιά που δεν ανήκουν στα κατοικίδια!!

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες…. Και κάθε μέρα ένιωθε πιο γερή και πιο δυνατή! Και τα φτερά της τα δοκίμαζε συχνά και ένιωθε ότι σε λίγο θα μπορούσε να ξαναπετάξει ελεύθερη στον αέρα…

Ώσπου ένα πρωί άκουσε χαρούμενες ανθρώπινες φωνές να πλησιάζουν! Και ήταν πολλές οι χαρούμενες φωνές! Ώσπου γέμισε η είσοδος του Κέντρου από παιδιά! Ήταν από το Γυμνάσιο στο Καλοχώρι, έμαθε. Και το σημαντικότερο, έμαθε ότι αφού ενημερωθούν και ξεναγηθούν στο χώρο, ήρθαν για να την υιοθετήσουν!! Να συνεισφέρουν στα έξοδα που απαιτήθηκαν για την φροντίδα και την περίθαλψή της!! Και μετά…. να είναι αυτά τα παιδιά που θα την αφήσουν ελεύθερη και υγιή να πετάξει ξανά ψηλά στον ουρανό! Το ημερολόγιο των ανθρώπων έδειχνε 1Νοεμβρίου 2024. Και τότε σκέφτηκε ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι που θα τους αγαπάει!!

Μόλις άρχισε να πετά, το επόμενο διάστημα  άρχισε να παρατηρεί τα παιδιά από το Γυμνάσιο του Καλοχωρίου, πόσο έδειχναν ευαισθητοποιημένα για τον τόπο τους και το ιδιαίτερο περιβάλλον τους!

Τα είδε να ερευνούν και να μελετούν στο σχολείο για την Χλωρίδα και την Πανίδα του Δέλτα του Αξιού. Και να δημιουργούν άρθρα για το περιοδικό τους, ώστε να μάθουν κι οι γονείς του κι άλλοι γι αυτά.

Να συνεργάζονται με μαθητές από άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην έρευνα και την μελέτη τους. Από την Γαλλία, την Ισπανία, την Τουρκία… Της έκανε πολύ εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι μαθητές αποφάσισαν να μιλήσουν για όλα τα περιβαλλοντικά θέματα που μελέτησαν δημιουργώντας podcast ώστε να ακουστούν σε όλο τον κόσμο μέσω του διαδικτύου.

Και πόσο περήφανη ένιωσε γι αυτά τα παιδιά όταν τα είδε μαζεμένα σε ένα πάρκο κοντά στο σχολείο τους να σκάβουν με φτυάρια για να φυτέψουν δέντρα. Και μάλιστα αποφάσισαν να τα υιοθετήσουν αυτά τα δέντρα μέχρι να αποφοιτήσουν από το Γυμνάσιο.

Και κάποτε τα είδε να πηγαίνουν με το λεωφορείο στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που βρίσκεται στο Κορδελιό, γιατί θέλησαν να μάθουν και για άλλους τομείς που σχετίζονται με την φροντίδα για το περιβάλλον, όπως το ρόλο που παίζει η διατροφή που ακολουθούν.

Κάποια στιγμή πλησίασε το παράθυρο της τάξης τους καθώς άκουσε φωνές ενθουσιασμού. Ήταν επειδή είχαν αποκτήσει υπό την προστασία τους ένα μοσχομυριστό ζουμπούλι. Ανέλαβαν κάθε μέρα να το ποτίζουν και να το φωτογραφίζουν για να παρατηρήσουν την ανάπτυξή του. Και τελικά, όταν αυτό έκλεισε τον κύκλο του και μαράθηκε, εκτύπωσαν τις φωτογραφίες του και στόλισαν με αυτές την αίθουσά τους.

Και κάποια άλλη μέρα ήρθαν στο σχολείο τους κάποιοι από τους καλούς ανθρώπους και τους ενημέρωσαν και τους εξήγησαν πώς να συμπεριφέρονται στα αδέσποτα ζώα.

Και έτσι η δεκαοχτούρα η Ρίτσα, από το Δεκαοχτουρίτσα, κατάλαβε ότι όσο θα μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά τόσο περισσότεροι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι για τους οποίους θα είναι περήφανη!