Νύχτα στη Θεσσαλονίκη…. (Ανώνυμου/ ης, μαθητή/τριας Β΄γυμνασίου)
Ο μενεξεδής ήλιος βυθίζεται στο γαλάζιο του Θερμαϊκού. Η τελευταία ακτίνα διαπερνά τις γκρίζες πολυκατοικίες της πολύβουης Θεσσαλονίκης. Κι όταν η χρυσαφένια αυτή ακτίνα ενωθεί με το όνειρο, η πόλη της μέρας είναι πια παρελθόν. Ο ουρανός, πρόχειρα στολισμένος με ξεφτισμένα συννεφάκια, θυμίζει ένα σεντόνι, με κεντημένα αστράκια απ” άκρη σε άκρη. Τα φώτα ανάβουν, φωτίζοντας τις φθαρμένες βιτρίνες των καταστημάτων και τις λασπωμένες πατημασιές που υποδηλώνουν την πελατεία. Σκιές δημιουργούνται σε κάθε γωνιά, και θαρρείς ενώνονται και χορεύουν ξέγνοιαστα στους απέραντους δρόμους καλυμμένους από τσιμέντο. Λιγοστοί οι άνθρωποι που περπατάνε. Τα πόδια τους επιταχύνουν τον ρυθμό, λίγο, ελάχιστα. Τώρα πια ξέρω ότι δεν θέλουν να τους καλύψει η νύχτα με το κατάμαυρο πέπλο της. Ψίθυροι, αμήχανα γελάκια, σιωπηλές αναφωνήσεις, αγκαλιές, άηχα φιλιά, μεταξωτές κορδέλες, καλογυαλισμένα -ελάχιστα φθαρμένα- παπούτσια που κρατάνε στις πλάτες τους το βάρος της ημέρας, κολαριστοί γιακάδες και καλοσιδερωμένα παντελόνια. Γιατί η πόλη της νύχτας φιλοξενεί αυτά και πολλά παραπάνω.
