Μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 (οχτώ χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453), ο Πόντος βρίσκεται υπό οθωμανικό ζυγό. Οι Έλληνες ζουν με τους Τούρκους κατά το μεγαλύτερο διάστημα αρμονικά. Υπάρχουν όμως και δύσκολες περίοδοι βίαιων εξισλαμισμών. Στις μεγάλες πόλεις μεγάλο μέρος της οικονομίας βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων και αυτό κρύβει ένα μίσος των Τούρκων το οποίο εκδηλώνεται όταν αρχίζουν οι διωγμοί το 1914.
Στην Τραπεζούντα λειτουργούσαν πέντε τράπεζες, εκ των οποίων οι τρεις ανήκαν σε Έλληνες της Τραπεζούντας (Φωστηρόπουλος, Καπαγιαννίδης, Θεοφυλάκτου), η Τράπεζα Αθηνών και μία οθωμανική, στην οποία είχαν μετοχές Έλληνες και Αρμένιοι!!! Όταν άρχισαν οι διωγμοί, οι Τούρκοι με κάθε τρόπο επιδίωκαν να εξοντώσουν τους Έλληνες.
Με εξορίες μετακινούσαν πληθυσμούς με πεζοπορίες, χωρίς ξεκούραση και χωρίς φαγητό και νερό, όπου πέθαιναν από τις κακουχίες και έμεναν άταφοι, βορά στα άγρια θηρία. Με ψεύτικες κατηγορίες τούς καταδίκαζαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Περιβόητα ήταν τα δικαστήρια της Αμάσειας, όπου εξόντωσαν την αφρόκρεμα των Ελλήνων του Πόντου: ιερωμένους, βουλευτές, εμπόρους, επιχειρηματίες, διανοούμενους, δημοσιογράφους κ.λπ.
Έτσι το 1922 και ’23 οι Έλληνες του Πόντου μετά από 28 αιώνες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους και να επιστρέψουν στην μητέρα πατρίδα μόνο με τις ψυχές τους και ελάχιστα πράγματα από την οικοσκευή τους.
Επίσης δεν ξέχασαν να μεταφέρουν μαζί τους ό,τι μπόρεσαν να κουβαλήσουν απ” τις εκκλησίες, εικόνες και ιερά σκεύη. Όσοι είχαν χρυσά νομίσματα και τιμαλφή τα έκρυψαν, αλλά σχεδόν όλα χάθηκαν για πάντα. Με την λεγόμενη ανταλλαγή περιουσιών δεν τους αποδόθηκαν οι περιουσίες που άφησαν εκεί, αλλά ένα πολύ ελάχιστο μέρος.
Οι Έλληνες του Πόντου, όμως, λαός προοδευτικός και εργατικός κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να ξαναχτίσουν τις ζωές τους και να συμβάλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας της νέας πατρίδας, της μητέρας Ελλάδας.
