Η ιστορία του κρασιού στην Ελλάδα είναι αρχαιοπρεπής και εμβληματική, απλώνεται δια μέσου αιώνων και πολιτισμών, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κληρονομιάς. Οι ρίζες του κρασιού στην ελληνική γη εντοπίζονται στα βάθη της ιστορίας, στις μυθολογικές αφηγήσεις και τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις που αποκαλύπτουν την οινοποιία ως μια από τις αρχαιότερες τέχνες που ασκήθηκαν στον ελλαδικό χώρο.
Από τη Μινωική και Μυκηναϊκή εποχή, περίπου το 2000 π.Χ., το κρασί ήταν ήδη στοιχείο της καθημερινότητας, της θρησκείας και των κοινωνικών τελετουργιών. Αποτελούσε σημαντικό εμπορικό αγαθό, ενώ η ανάπτυξη της οινοποίησης και η διάδοση του κρασιού στη Μεσόγειο αποτυπώνονται στους αμφορείς που χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση και τη μεταφορά του.
Στην κλασική αρχαιότητα, η καλλιέργεια της αμπέλου και η παραγωγή κρασιού είχαν ήδη αποκτήσει εξαιρετική σημασία. Η διάδοση του κρασιού συνδεόταν με την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού, ενώ ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και της ευφορίας, κατείχε κεντρικό ρόλο στη μυθολογία και τη λατρεία.
Η Βυζαντινή περίοδος συνεχίζει την παράδοση της οινοποίησης, παρά τις διάφορες περιόδους πολεμικών συγκρούσεων και οικονομικών δυσχερειών. Το κρασί παρέμεινε κεντρικό στοιχείο της διατροφής, της κοινωνικής ζωής και της θρησκευτικής πρακτικής, με την Εκκλησία να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και εξάπλωση των οινοποιείων. Οι βυζαντινοί αμπελώνες ευδοκίμησαν, και η παραγωγή κρασιού εξελίχθηκε τεχνολογικά, με την υιοθέτηση νέων μεθόδων καλλιέργειας και οινοποίησης.
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, παρά τις περιοριστικές διατάξεις για την παραγωγή και κατανάλωση αλκοόλ, η παραγωγή κρασιού συνεχίστηκε σε πολλές περιοχές, ειδικά σε αυτές που κατοικούνταν από Χριστιανούς. Τα μοναστήρια συνέχισαν να είναι κέντρα οινοποίησης, διατηρώντας την παράδοση και τις γνώσεις στην παραγωγή κρασιού.
Με την έλευση του 19ου αιώνα και την εγκαθίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η οινοποιία άρχισε να αναγνωρίζεται ως σημαντικός οικονομικός παράγοντας. Η επιστημονική προσέγγιση και η εισαγωγή νέων ποικιλιών αμπέλου ενίσχυσαν την ποιότητα και τη διεθνή αναγνώριση των ελληνικών κρασιών.
Στον 20ό και 21ο αιώνα, η ελληνική οινοποιία περνά μια περίοδο αναγέννησης, με την ανακάλυψη και την προβολή αυτόχθονων ποικιλιών αμπέλου, την εφαρμογή σύγχρονων τ εχνικών καλλιέργειας και οινοποίησης, και την εστίαση στην παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας. Επιχειρήσεις οινοποιίας, μικρές και μεγάλες, επενδύουν στην έρευνα και στην προώθηση των προϊόντων τους τόσο στην εγχώρια όσο και στη διεθνή αγορά, δημιουργώντας μια νέα εποχή για το ελληνικό κρασί.
Αλεξάνδρα Ζαχαράκη Β5, Εύα Ζηδιανάκη Β5, Αργυρώ Ανωγειανάκη Β5, Λυδία Γιακουμάκη Β5
