Η επίδραση του ελληνικού Εμφυλίου στην καλλιτεχνική παραγωγή, κυρίως μέσω της αποτύπωσής του σε λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα, θέτει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τους παράγοντες που καθορίζουν τη σχέση λογοτεχνίας και κινηματογράφου. Η διερεύνηση της σύγκλισης των δύο τεχνών, κυρίως στη βάση της κοινής αφηγηματικής τους καταγωγής, ορίζει το πεδίο για την παρακολούθηση των ζητημάτων που προκύπτουν κατά τη μετάβαση από τη λογοτεχνική στην κινηματογραφική διαχείριση του τραυματικού παρελθόντος. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητο να εξεταστούν οι πολλαπλές συγγένειες δομής και περιεχομένου μεταξύ των δύο τεχνών. Σε επίπεδο δομής, η αφήγηση και οι βασικές της παράμετροι αναδεικνύονται σε σταθερά κοινό παρονομαστή και ως εκ τούτου σε χρήσιμο εργαλείο για την παρακολούθηση και την αποτίμηση των όρων που διαμορφώνουν τη μετάβαση από τον λόγο στην εικόνα. Σε επίπεδο περιεχομένου, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για τη διερεύνηση της ιδιαίτερης ισορροπίας που διαμορφώνεται ανάμεσα στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την ιστορική αφήγηση, η οποία εισέρχεται δυναμικά στη μεταξύ τους σχέση όχι μόνο ως συνδετικός κρίκος αλλά και ως ένας τρίτος πόλος αφηγηματικής προσέγγισης του παρελθόντος. Η διασύνδεση της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου με την ιστορία πρέπει να αναζητηθεί τόσο στην κοινή θεματική, όπως αυτή προκύπτει από την ανάγκη ενασχόλησης με το τραυματικό παρελθόν, όσο και στην ουσιαστική δομική και οντολογική αναλογία που εμφανίζει ο ιστορικός και αναφορικός με τον καλλιτεχνικό και εξ ορισμού μυθοπλαστικό αφηγηματικό λόγο, όταν το διακύβευμα είναι η διαχείριση της πολύπλευρης ανθρώπινης εμπειρίας, ειδικά στις περιπτώσεις που αυτή αποκτά τραυματικές διαστάσεις.
