Γλώσσα και Φιλοσοφία

Γλώσσα και Φιλοσοφία

Οι Φιλόσοφοι και συγκεκριμένα οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι προσπάθησαν να δώσουν στην υπεραπλουστευμένη μορφή αυτά που κατανοούσαν στον κόσμο. Κάθε φιλοσοφική αντίληψη εκφραζόταν όπως και σήμερα με λέξεις. Η λέξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση ( εκ της φράσεως) δηλαδή, της σκέψης μας που και αυτή με τη σειρά της απαρτίζεται από εικόνες και ήχους και όταν χρησιμοποιείτε  ο ήχος και η εικόνα σαν περιγραφή τότε έχουμε την μορφή της τέχνη που γνωρίζουμε σήμερα.

Θα προσπαθήσουμε να μπούμε στον κόσμο της ανάλυσης και καταγωγής των λέξεως, όχι ως ιστορικές πραγματικότητες αλλά ως μετασχηματιστές των εννοιών (εντός νόηση ή εν  νοώ). Το περιεχόμενο (περί έχει)των λέξεων αναλύεται (λύεται στα κομμάτια που απαρτίζεται) όσο πιο απλά γίνεται. Η απλοποίηση όμως δεν γίνεται υπεραπλούστευση, γιατί η τελευταία οδηγεί στην παραποίηση των λέξεων και των εννοιών που συμβολίζουν (συν βάλω). Η ανάλυση των ηχητικών συμβόλων ή λέξεων συνδέεται άμεσα με την κριτική σκέψη και οδηγεί στην αλήθεια (α λήθη), αυτό πού δεν είναι κρυπτόν, αποφεύγοντας τους δογματισμούς και όπως είπε και ο Γκαίτε, κανένα όνομα δεν με παραπλανά, κανένα δόγμα δε με περιορίζει.

Οι περισσότερες λέξεις των Ελληνικών είναι σύνθετες (συν θέτω) και απαρτίζονται από δύο η περισσότερες έννοιες, έτσι η ανάλυση τους οδηγεί από μόνη της στον προσδιορισμό (τον ορισμό) των ιδεών που προσπαθούν να εκφράσουν. Στην καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμαι τα ιδεοσύμβολα ξεφεύγοντας όμως από τις πηγές τους και από αυτά που εκφράζουν και διαστρεβλώνοντας την νοηματική τους. Γι αυτό θα συμφωνήσουμε (συν φωνή ή δύο ή περισσότερες φωνές) με αυτούς που λένε ότι στερούμαστε λεξιλογίου. Καταλαβαίνεται βέβαια αυτή η κατάσταση που οδηγεί ( κάποιος μιλά για πορτοκάλια και ο άλλος του φέρνει ψυγείο) τέτοια συνεννόηση (συν νόηση) υπάρχει.

Ένα απλό πείραμα είναι προσπαθήσετε να δείτε με την σκέψη σας τι θέλει να περιγράψει κάποιος όταν σας μιλά, σίγουρα θα αντιληφθείτε την ακαταστασία της σκέψης του και την αδυναμία του να περιγράψει ( περί γράφω) αυτό που σκέφτεται. Ό λόγος, ο ηχητικός λόγος που παραποιείτε (αντί να ποιείται)  καθημερινά σκεφτείτε που οδηγεί όταν χρησιμοποιείται από ανθρώπους της επιστήμης των θρησκειών και διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων. Οδηγεί αν μη τι άλλο σε λάθος προκαταλήψεις αντιλήψεις και κατανοήσεις, παράδειγμα ένα ηχητικό σύμβολο που χρησιμοποιείτε πολύ ο θεός σημαίνει (θεώμαι= αντιλαμβάνομαι και μετέχω με θαυμασμό αυτού του οποίου θεώμαι= αντιλαμβάνομαι), κάποιοι ίσως να σκεφτούν ότι ασχολούμαστε με τις γραφές και ξεχνάμε το νόημα των γραφών, εδώ θα απαντούσαμε ότι για να ασχοληθούμε με το νόημα των γραφών πρέπει πρώτα να εννοιολογήσουμε ή αναλύσουμε τα εικονοσύμβολα που είναι οι γραφές οι οποίες με τη σειρά τους θα μας δείξουν το δρόμο προς τα νοούμενα και τα υπερβατικά.

Πολλές φορές έχουμε ακούσει εν αρχή ην ο Λόγος , εδώ προσπαθώντας να αντιληφθούμε το νόημα βλέπουμε τέσσερις καταστάσεις εν ( ένα, ολόκληρο, μη καταμερισμένο), αρχή ( άρχομαι, ηγούμαι, έναρξη, πρώτη και θεμελιακή ουσία), ην ( είναι δηλαδή συμβαίνει), Λόγος με κεφαλαίο το Λ (Λόγος που σημαίνει συνχρόνος έκφραση και Ύπαρξη), ο Ων δηλαδή που σημαίνει ο Υπάρχων. Φαντασθείτε λοιπόν τις συζητήσεις μεταξύ των φιλοσόφων και διαφόρων μεγάλων των θρησκειών, προσπαθώντας να περιγράψουν αυτά που εννόησαν και κατανοούσαν περί των φυσικών ( φύση, πνοή, εκροή) πραγμάτων του Σύμπαντος ( συν τα πάντα) χώρου. Πόσο μάλλον στις διάφορες σχολές της αρχαιότητας και στην εκκλησία ( έκκληση του συνόλου) του Δήμου.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς την κατασκευή των λέξεων πλήρως, μιας και η ιστορία τους χάνεται στα βάθη του χρόνου, όσες ρίζες υπάρχουν έχουν καταγραφεί στα διάφορα λεξικά ως σανσκριτικά και Ιαπετός που είναι η αρχαιότερη καταγωγή των λέξεων εννοιών.

Πιο πάνω μιλήσαμε ότι λέξεις είναι ιδεοφθόγγοι ή ηχητική έκφραση αυτών που σκεφτόμαστε, έτσι με τη σειρά τους όταν εξωτερικεύονται, δημιουργούν εικόνες και αισθήσεις σε αυτόν που τις ακούει. Σκεφτείτε λοιπόν τις εντυπώσεις ( αυτά που αποτυπώνονται), στο συνειδητό μέρος, που δημιουργούνται, αποκωδικοποιούνται. Όταν  δεν υπάρχει σωστή και ορθή χρήση του λόγου, λέξεων ( έκφραση ) οι εικόνες που αποτυπώνονται (τυπώνονται στην μνήμη) είναι διαστρεβλωμένες και άτακτα τοποθετημένες. Φαντασθείτε λοιπόν τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση, που φυσικά είναι η συχνότερη, απεικόνισης του λόγου στη σκέψη μας. Εδώ βρίσκεται και η ρίζα της δεισιδαιμονίας ( κακός δαίμων, όπου κακός = μη χρήσιμος και όπου δαίμων = εσώτερος εαυτός) ή αλλιώς λάθος κατανόησης με αποτέλεσμα τον φόβο (ταραχή συναισθημάτων) που πηγάζει από τη συρραφή πολλών εικόνων μαζί. Βέβαια η γλώσσα, το σύνολο των λέξεων περιγραφών μέσα στους αιώνες έχει αλλάξει αρκετές φορές αλλά πάντα οι ιδέες και τα νοούμενα( αυτά που συλλαμβάνει, σκέφτεται ο Νους) και προσπαθεί να περιγράψει είναι αναλλοίωτα (δεν αλλοιώνονται, δεν αλλάζουν μορφή).

Ακόμα ένας λόγος είναι ότι η γλώσσα μας και συγκεκριμένα η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματικά, οι σωστοί συνδυασμοί των λέξεων μεταξύ τους, απεικονίζει ένα υψηλότερο νόημα από το καθημερινό προσδιορισμό (ορισμός που δίνεται), όπως ακριβώς και οι εξισώσεις και η φιλοσοφία των μαθηματικών, κάτι που θα εξετάσουμε σε άλλη ενότητα.

Χωρίς να θέλουμε να δώσουμε πολιτική χροιά ακούγεται συχνά ότι οι επαναστάσεις ( συχνές αλλαγές στάσεων, από το ανάσταση που σημαίνει αλλαγή στάσεως) απέτυχαν ( βρέθηκαν εκτός τύχης), ακόμα ότι ο Υπουργός ( αυτός που βρίσκεται υπό του έργου) συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό ( αυτός που προΐσταται του έργου). Η έκφραση από εδώ η γυναίκα μου, από εδώ ο άνδρας μου αναλύεται ως εξής από εδώ η γη μου, από εδώ ο ανδρείος μου.

Οι λέξεις, νοήματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όσο τείνουν σε φιλοσοφικές ορολογίες όπως για παράδειγμα ( αντί του δείγματος) η λέξη ψυχή ( από την ψίχα και ίσως το ψύχος, ο πυρήνας, το εντός του κάτι), αμφιβάλω ( αμφί βάλω, βάλω εκ δύο πλευρών), Άγγελος (αυτός που φέρει την αγγελία), Αρχάγγελος (αυτός που άρχει της αγγελίας), αγγελία (προφορικό μήνυμα), Θρησκεία (αφοσίωση σε κάτι το ιδεώδες), Ιησούς (εκ του Ελληνικού Ιάσων = Θεραπευτής), Χριστός ( αυτός που φέρει το χρίσμα), Επίσκοπος (αυτός που βρίσκεται επί του σκοπού), Πρόσκοπος ( ο προ του σκοπού), Ανάσταση (αλλαγή στάσεως), νεκρός ( ο μη σκεπτόμενος).
Θάνατος ( στασιμότητα αδράνεια), Ζωή (κίνηση, εξέλιξη), εξέλιξη ( εξωτερική τροχιά σπείρας κύκλου), ανέλιξη ( εσωτερική τροχιά σπείρας κύκλου), όμορφος (αυτός που έχει μορφή), άμορφος (αυτός που δεν έχει μορφή), άσχημος (αυτός που δεν έχει σχήμα), όργιο (παραγωγή έργου).

Λευκό ( το διαφανές), Άσπρο ( η απουσία των χρωμάτων), Θέατρο συνώνυμο με τη λέξη θεός (εκεί πού διαδραματίζονται τα Θεϊκά δρώμενα), καμία σχέση με τις σημερινές ερμηνείες από ότι βλέπεται, ηθοποιός (αυτός που ποιεί ήθη), υποκριτής (ο υπό την κρίση), δημοσιογράφος (αυτός που γράφει τα δημόσια), δημόσιο (το κοινό), αστρονομία ( ο νόμος των άστρων), αστρολογία (ο λόγος, έκφραση των άστρων), επιστήμη (η τέχνη του να επίστασε σε κάτι, να το γνωρίζεις σφαιρικά από όλες τις πλευρές του), αρετή (το δημόσια αποδεκτό ωραίων), αγαθός (ο δημιουργός), καλός ( ο χρήσιμος), κακός (ο μη χρήσιμος), ιδέα (νοητική αντίληψη του υπερβατού), ζώο (αυτό που εμπεριέχει ζωή, κίνηση).
Άνθρωπος ( ο άνω θρώσκω, αυτός που κοιτάει ψηλά τα ανώτερα ιδεώδη) η λέξη αυτή προσδιορίζει και ποιοι είναι ή αλλιώς υφίστανται ως άνθρωποι, ποίηση (εκπόρευση δημιουργίας).
Φιλόσοφος  (ο φίλος του σοφού, ο φίλος του δημιουργού του Σύμπαντος, πρώτος το ανέφερε ο Πυθαγόρας σαν ιδεοσύμβολο περιγραφής μίας κατάστασης), σοφός (ο γνώστης), γνώση (η αρμονική συνύπαρξη θεωρίας, εκ του θεώμαι, και πράξης).
Σατανάς αρχαία βαβυλωνιακή λέξη « Σειτάν» που σημαίνει το κακόν (σαν μη χρήσιμο).

Εωσφόρος (αυτός που φέρνει την αυγή. Προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα δείγμα λοιπόν των εννοιών που κρύβονται πίσω από τις καθημερινές λέξεις και εκφράσεις μας όπως αυτές στην κυριολεξία νοούνται και εννοούνται, βέβαια δεν αρκούν μερικές σελίδες για να καταγραφούν, θα έπιαναν χώρο πολλών βιβλίων.
Εφόσον λοιπόν λίγο κατανοούμαι τη γλώσσα μας και τις έννοιες που κρύβονται πίσω από τις λέξεις ή ιδεοσύμβολα, είναι λογικό (η σωστή τοποθέτηση εννοιών) να μην καταβαίνουμε τα μεγάλα πνεύματα τις ιστορίας μας με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνουμε ριζικά αυτά που ήθελαν να εκφράσουν και διηγηθούν. Αυτός που ξεκινά να ασχολείται με την ανέρευση των σωστών ερμηνειών  στην αρχή δυσκολεύεται αλλά μετά γίνεται μηχανιστική του υποσυνειδήτου με σκοπό την ανεύρεση της Αλήθειας (αυτού που δεν είναι κρυπτό, από τη λήθη που σημαίνει το κρυπτόν). Μαρίνος Ανδρέας

www.gr/index.ptheosophicalsociety.hp/e

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης