των Μιχαήλ Κελεπούρη και Μιχαήλ Μποζάκη
Στο εξωτερικό, οπαδοί δύο αντίπαλων ομάδων μπορούν να πάνε στο ίδιο γήπεδο, όταν παίζει η ομάδα τους. Αντίθετα, στην Ελλάδα αυτό έχει απαγορευτεί. Μπορούν να παραβρεθούν στο γήπεδο μόνο οι οπαδοί της ομάδας που παίζει εντός έδρας. Αυτό προφανώς γίνεται για να αποφευχθούν τα επεισόδια. Στο εξωτερικό όμως, παρόλο που υπάρχουν σκληροπυρηνικοί οπαδοί, έχουν το δικαίωμα να πάνε να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα στο γήπεδο. Παράδειγμα αποτελεί η Γερμανία, που έχει καταφέρει να κρατήσει ανοιχτά τα γήπεδα για όλους, ακόμα και για οπαδούς αντίπαλων ομάδων.
Ο κύριος Ασημάκης Κωνσταντόπουλος είναι χρόνια οπαδός σε Ελλάδα και Γερμανία και «έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι». Ακολουθεί η μαρτυρία του:
«Ήμουν στο Μόναχο 11 ετών. Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο ως οπαδός της HSV. Μαζί με τον ξάδερφό μου, που ήταν οπαδός της Μπάγερν. Ήταν Απρίλιος και το πρωτάθλημα τελείωνε. Το γήπεδο ήταν γεμάτο. Είχε 70.000 θεατές εκ των οποίων 5.000 εκδρομείς, οπαδοί της Καϊζερσλάουτερν. Ο αγώνας ήταν διεκδικήσιμος, χωρίς γκολ, ώσπου μετά από ένα κόρνερ της Καϊζερσλάουτερν, το αμυντικό της χαφ, ο Χανς Πέτερ Μπρίγκελ, έκανε το 0-1. Τότε εγώ, όπως και άλλοι διάσπαρτοι εκδρομείς, σηκώθηκα να πανηγυρίσω. Παρότι με αυτό το γκολ η Μπάγερν κατά 90% θα έχανε το πρωτάθλημα, κανείς γύρω μου δεν ενοχλήθηκε. Λίγα χρόνια μετά στο ΟΑΚΑ. ΠΑΟ-ΑΕΚ. Ως οπαδός της ΑΕΚ σηκώθηκα να πανηγυρίσω την ισοφάριση της ομάδας μου και δέχτηκα λεκτική επίθεση. Μάλιστα, ένας άλλος οπαδός δέχτηκε και απειλές.
Τόσα χρόνια μετά και δεν έχει αλλάξει τίποτα στη Γερμανία. Οι οπαδοί, όχι απλά συνυπάρχουν, αλλά είναι και «φίλοι». Αντίθετα, στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα. Τότε τουλάχιστον μπορούσαμε να υπάρξουμε μαζί. Τώρα έχουμε καταντήσει να μην έχουμε οπαδούς εκτός έδρας και να νιώθουμε τους αντιπάλους μας σαν εχθρούς μας και να θέλουμε ακόμα και να τους σκοτώσουμε».
