Ο Νέος Μαρμαράς δημιουργήθηκε από κατοίκους του Παλιού Μαρμαρά της Προποντίδας στη Μικρά Ασία. Το 1922 πρόσφυγες έφυγαν από την πατρίδα τους μετά τον πόλεμο και την απόφαση της ΑΝΤΑΝΤ να δώσουν δώρο στην Τουρκία το νησί τους και πήγαν στη Λίμνη Ευβοίας. Στο διάστημα αυτό, οι προύχοντες έψαχναν να βρουν ένα μέρος να μοιάζει τον τόπο που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Έψαξαν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Το πλοίο τους έφερε στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, σε μια περιοχή όπου αφθονούσαν το πράσινο, τα έλη και τα ψάρια στη θάλασσα. Αυτό τον τόπο διάλεξαν, για να εγκατασταθούν, να φτιάξουν το χωριό τους και να του δώσουν το όνομα της αγαπημένης τους πατρίδας.  Από την Παλιά τους Πατρίδα έφεραν λίγα προσωπικά αντικείμενα, τη Χριστιανική τους πίστη, εικόνες και ιερά σκεύη των εκκλησιών. Στην αρχή, οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες. Ζούσαν σε αντίσκηνα. Καθημερινά πέθαιναν δύο-τρία άτομα από την ελονοσία. Ζούσαν μέσα στα νερά, στις λάσπες, στο κρύο. Οι άνδρες ασχολούνταν με την αλιεία, αμπελουργία, ελαιοκομία και γενικά με τη γεωργία. Πολλοί δεν άντεξαν τις κακουχίες και έφυγαν.

Σταδιακά, οι πρόσφυγες, με την εργατικότητα και τη βοήθεια των συμπατριωτών τους στην Αμερική, άρχισαν να φτιάχνουν το χωριό τους, τη νέα πατρίδα τους, επάνω σε τρεις λοφοσειρές. Έφτιαξαν μια ξύλινη εκκλησία, αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, για να τοποθετήσουν όλα τα ιερά κειμήλια. Το 1932 έκτισαν το σχολείο τους, ενώ το 1937 θεμελίωσαν την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, με προσωπική εργασία και μεγάλη οικονομική βοήθεια των συμπατριωτών της Αμερικής, ιδιαίτερα του ζεύγους Δημητρίου και Αρτεμισίας Πασχαλάκη και Σπυρίδωνος Νεστορίδη. Χρόνια αργότερα, το 1990, οι Νεομαρμαρινοί έχτισαν στον προαύλιο χώρο του ναού τους παρεκκλήσι, αφιερωμένο στον Άγιο Τιμόθεο, Αρχιεπίσκοπο Προικοννήσου, του οποίου η μνήμη τιμάται την 1η Αυγούστου.