Αχ επιτέλους έφτασα στην Σπάρτη!Πάλι τον Ξενοφών αγκάρεψαν να πάει να παραδώσει στους Σπαρτιάτες τα πύλινα αγγεία που ζήτησαν.Μα που είναι τώρα;
Ωχ όχι,πάλι άργησα ποιός τους ακούει τώρα .Πρέπει να αναγκαστώ να μπω μέσα .Να η είσοδος!Τι φρίκη είναι αυτή ;Αυτή εδώ είναι η γνωστή Σπάρτη; Σαν στρατόπεδο μοιάζει.Πως μπορούν και ζουν εδώ μόνο ο Δίας το ξέρει.Και τα ρούχα τους γιατί είναι έτσι;Τόσο λιτά που κρύβουν μόνο τα απαραίτητα. Δεν είναι σαν τα δικά μας τα πλουσιοπάροχα.
Αυτές είναι γυναίκες;Και αν ναι τι δουλειά έχουν στο κέντρο της πόλης;Και είναι τόσο γυμνασμένες και λεπτές σαν άντρες. Μα τον Δία,τι βλέπουν τα όμορφα ματάκια μου.
Ήρθε η ώρα να επισκεφτώ την ξακουστή Απέλλα.Μήπως δεν άκουσα καλά;Ανήκουστο!Πώς είναι δυνατόν η γυναίκα να μορφώνεται και να συμμετέχει σε εκδηλώσεις.Την δικιά μου τη γυναίκα,την θέλω. Να είναι στο σπίτι.Ήξερα πώς η Σπάρτη έχει γενναίους στρατιώτες αλλά όχι και έτσι .Και τι λίγες ποσότητες βάζουν στο φαγητό! Δηλαδή Έλεος! Τουλάχιστον να ήταν και ωραίο Δεν αντέχω άλλο θα πάω να ρωτήσω μια γυναίκα ποιος έχει την εξουσία! Υπάρχει πατριαρχεία; Α να μια! -Μονάχα εσείς στη Σπάρτη οι γυναίκες εξουσίαζετε τους άνδρες. -Γιατί εμέις γεννάνε άνδρες!
Άκου εκεί θράσος.Δεν ξαναέρχονται εδώ.Πάω να αφήσω τα αγγεία και να επιστρέψω στην Αθήνα.Δεν είναι ζωή αυτή! Έχω μάλιστα και δουλειές.
Ερωφίλη Καραμπίνα – Α3
