Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, όταν μας συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: «Γιατί συνέβη αυτό σε μένα;»
Πόσες φορές, θαρρώντας πως ο δικός μας μικρόκοσμος είναι ο κόσμος ολόκληρος, «φέρνουμε την καταστροφή» και εξοργιζόμαστε με τη μοίρα, την άτιμη ζωή, την κακή μας τύχη; Οι απαντήσεις φαντάζομαι είναι… αμέτρητες! Και ξαφνικά συμβαίνει κάτι πραγματικά αναπάντεχο, κάτι που δεν έχεις τη δύναμη να ελέγξεις, να προβλέψεις, να αντικρούσεις, όπως ένας σεισμός, και συνειδητοποιείς πως τελικά είμαστε πολύ μικροί μπροστά στη δύναμη της φύσης…
Κάτι τέτοιες στιγμές εύχεσαι αυτός ο μικρόκοσμος, τον οποίο τόσο επιμελώς έχεις πλάσει, να είχε μαγικές δυνάμεις! Να μπορούσες μέσα σε αυτόν να έκλεινες τα μωρά, τα μικρά παιδιά, τους εφήβους, τις μανάδες και τους πατεράδες και τόσους άλλους ανθρώπους που «χάθηκαν» ή έμειναν «μισοί» χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Εύχεσαι να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να κάνεις όλους αυτούς τους ανθρώπους να μη νιώθουν πια απόγνωση, απελπισία, πόνο… Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως δυστυχώς δεν έχεις τέτοια δύναμη… δεν είσαι υπερήρωας.
Υπάρχει όμως κάτι που μπορούμε να κάνουμε και να βοηθήσουμε τον γείτονα μας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες -και ειδικότερα οι Κεφαλλονίτες-, που γνωρίζουμε καλά πόσο μικροί είμαστε απέναντι στην παντοδυναμία των φυσικών καταστροφών. Μπορούμε να σταθούμε δίπλα στον τουρκικό λαό που πάσχει και να τον συνδράμουμε, ώστε να σταθεί ξανά στα πόδια του! Ας συγκεντρώσουμε όσα περισσότερα υλικά αγαθά μπορούμε, ας ευαισθητοποιήσουμε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούμε, για να συνεισφέρουν, ας μιλήσουμε στους νέους ανθρώπους για τη σημασία του να είσαι φιλέταιρος, όπως μας διδάσκει ο Οδυσσέας που δεν εγκατέλειψε ποτέ τους συντρόφους του, ας γράψουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνοντας την τεχνολογία αρωγό μας, για τη σημασία της αλληλεγγύης, προβληματίζοντας όσους διαβάσουν το μήνυμά μας…
Σίγουρα δε γίνεται να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας. Ωστόσο, αν ειλικρινά το επιθυμούμε, μπορούμε αληθινά να συνεισφέρουμε -παρά το ότι απέναντι στις φυσικές καταστροφές μοιάζει σαν να δίνουμε μία μάχη σαν αυτή του Δαβίδ με τον Γολιάθ! Μπορούμε να προσευχηθούμε, σε όποιον θεό πιστεύει ο καθένας, για να δώσει σε κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται δύναμη, ελπίδα και κουράγιο να πορευτεί, να αντιπαλέψει τις αντιξοότητες και να συνεχίσει με όσο σθένος του έχει απομείνει να δημιουργήσει ξανά όσα είχε. Και μπορεί τα υλικά αγαθά να χάνονται, τα σπίτια να γκρεμίζονται, περιουσίες να εξανεμίζονται, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία μπροστά στην ανθρώπινη ζωή. Και, επειδή δεν έχουμε μαγικές δυνάμεις, για να μπορούμε να αλλάζουμε τη μοίρα μας, ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να απαλύνουμε το δράμα των χειμαζόμενων συνανθρώπων μας…
«Είμαστε όλοι Τούρκοι!», γράφηκε σε μία εφημερίδα… «Είμαστε όλοι άνθρωποι!», μπορεί να παραφραστεί. Με αυτό το μήνυμα για σηματωρό ας θυμηθούμε όλοι τη θνητότητά μας και ας δείξουμε την ανθρωπιά μας με κάθε δυνατό τρόπο, αφού όλοι είμαστε δυνάμει θύματα της αδυσώπητης μανίας της φύσης. Είθε η προσφορά μας να μας βοηθήσει να νιώσουμε μεστοί, ανακαλύπτοντας το αληθινό νόημα της ζωής… τη συλλογικότητα, τη βοήθεια, την αλληλεγγύη…
Ηρώ Λαδά, Middle Mountain College News, 18-02-2023
