«Η παράδοση είναι δημιουργία και μάλιστα εκ του μηδενός». Αυτό το ηλεκτρονικό περιοδικό γεννήθηκε από την ιδέα ότι η παράδοση δεν είναι κάτι στατικό και εν πολλοίς «νεκρό», που διατηρείται και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, αλλά είναι «σώμα» ζωντανό, που δημιουργείται και εμπλουτίζεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τους σκοπούς και τα τραγούδια, που σήμερα λέμε παραδοσιακά, κάποιοι άνθρωποι, κάποια στιγμή τα δημιούργησαν. Όχημα και οδηγός στην υλοποίηση αυτής της ιδέας κατά την πρωτόλεια προσπάθειά μας, αποτέλεσαν οι μαντινάδες. Ρωτήσαμε τους παλιότερους και αποπειραθήκαμε οι νεότεροι να γράψουμε, χωρίς να διεκδικούμε δάφνες ποιότητας ή αυθεντίας. Πρώτο και ίσως μόνο μας μέλημα ήταν η επαφή και η άμεση σχέση μ” αυτόν τον κόσμο. Τον κόσμο της Παράδοσης και της Δημιουργίας.
Μαντινάδα: κάθε δεκαπεντασύλλαβο και ομοιοκατάληκτο δίστιχο που εκφράζει κάποιο συναίσθημα, δίνει κάποια πληροφορία ή κάνει μια διαπίστωση. Συνήθη θέματα είναι: η αγάπη, οι ευχαριστίες, οι έπαινοι, οι ευχές, οι μυστικοί πόθοι, ο πόνος, η επικαιρότητα κ.ά. Επίσης κάποιες μπορεί να είναι αστείες, περιπαικτικές ή και προκλητικές. Η μαντινάδα εκφράζει κάποιο μήνυμα, μαντάτο, κάτι ως χρησμός, έχει κάποιο νόημα, διαφορετικά έχουμε ένα απλό δίστιχο.
Ο τίτλος λοιπόν, του ηλεκτρονικού μας περιοδικού «Παράδοση και δημιουργία» είναι εμπνευσμένος από την τοπική μουσική παράδοση, που εξακολουθεί όχι μόνο να είναι ζωντανή αλλά και να εμπλουτίζεται. Μαντινάδες γράφονταν και λέγονταν από πολύ παλιά και εξακολουθούν να λέγονται και να γράφονται καινούργιες. Είναι το βασικό συστατικό στοιχείο ενός Ολυμπίτικου γλεντιού, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι εμπεριέχουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την κουλτούρα, δηλαδή τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του τόπου, δηλαδή των απλών ανθρώπων της, καθημαγμένης κατά τα άλλα, ελληνικής υπαίθρου.
Ο σύγχρονος αστικός, κυρίως, αλλά και μη, τρόπος ζωής καθυποβάλλει ανεπίγνωστα πολλές φορές στους ανθρώπους έναν τρόπο εγωιστικό, ιδιοτελή, αδηφάγο, αποξενωμένο από δεσμούς αλληλεγγύης και κοινωνικότητας. Άτομα χωρίς ρίζες, που αναζητούν χωριστά και ανταγωνιστικά με τα άλλα άτομα την «ευτυχία» μέσα στην κοινωνία-«αρένα», οχυρωμένα πίσω από τα «ατομικά» τους δικαιώματα.
Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία θα διαπιστώσουμε πως οι περίοδοι της ακμής και της υψηλής δημιουργικής δραστηριότητας των Ελλήνων υπήρξαν εκείνες που διαπνέονταν από το κοινοτικό πνεύμα και ήθος. Στοιχεία αυτού του ήθους αναζητούμε και σήμερα, όχι πάντοτε με επιτυχία είναι η αλήθεια.
Επίσης όμως αλήθεια είναι ότι στις μαντινάδες της Ολύμπου περιχωρούνται ο τόπος, ο χρόνος και ο τρόπος. Η αμεσότητα και η σχέση δίνουν υπόσταση στην ίδια τη ζωή και την κάνουν να «αληθεύει». Κι αυτή η αλήθεια όταν έρχεται στο φως είναι πολύ συγκινητική.
