Άννα Φρανκ

 

Οι νύχτες και οι μέρες δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Δείχνουν ότι δεν περνούν εύκολα και είναι ιδίες χωρίς να έχουν σκοπό και νόημα .

Ευτυχώς το κρησφύγετο έχει παράθυρα, έστω και λίγα  και χαζεύω απ’ έξω τον ουρανό και τον ήλιο. Παρακαλώ να σταθεί στο παράθυρο ένα σπουργίτη ή μια πεταλούδα για να μπορέσω να ξεχαστώ ή ακόμα καλύτερα να μιλήσω μαζί τους.

Οι συνθήκες μέσα στο κρησφύγετο δεν είναι ιδανικές για μένα. Έχω την ανάγκη να εκτονωθώ παίζοντας και συναντώντας φίλους για  να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Αυτό δυστυχώς λόγο των συνθηκών είναι αδύνατον, μιας και που είμαστε κρυμμένοι σε αυτή τη μικρή αποθήκη. Έτσι το βράδυ που  πέφτω για ύπνο ονειρεύομαι ότι είμαι με τους φίλους μου…κάνουμε ποδήλατο, τρέχουμε, γελάμε και συζητάμε.

Την ήμερα δεν πρέπει να κάνουμε το παραμικρό θόρυβο. Ούτε με την αδελφή μου δεν μπορώ να τσακωθώ όπως θέλω  για να μην μας ακούσουν. Αλλά και  τι νόημα θα  έχει να αρχίσω να φωνάζω όπως συνήθως γίνεται στους τσακωμούς ; Πάλι το δίκιο μου δεν θα το βρω ,γιατί ιδίως η μητέρα πάντα υποστηρίζει την Μαργκοτ. Αυτό με έχει κουράσει και με έχει στεναχωρήσει αφάνταστα γιατί η μητέρα μου δεν με στηρίζει και νιώθω την ανάγκη να με κατανοήσει .

Είμαστε κλεισμένοι μες στο κρησφύγετο εδώ και τόσο καιρό  .Η  συνύπαρξη με την οικογένεια μου είναι τραγική. Η έλλειψή επικοινωνίας με τους γονείς μου, με κάνουν να νιώθω απομονωμένη. Ιδίως η συμπεριφορά της μητέρας μου προς έμενα με πληγώνει γιατί την θεωρώ πολύ σκληρή και ειρωνική απέναντι μου.

Αχ, ο καλός μου ο πατέρας . Του έχω τόσο αδυναμία και είναι το πρότυπο μου αλλά ώρες ώρες  με κάνει και ζηλεύω όταν παίρνει το μέρος της Μαργκότ και με θεωρεί ότι είμαι μικρό παιδί ,πράγμα που δεν ισχύει .

Ο μπαμπάς ευτυχώς , μου έχει κάνει δώρο το ημερολόγιο και είναι  η παρηγοριά και το στήριγμα μου. Χωρίς αυτό οι μέρες δεν  περνούν  εύκολα και δεν ξέρω, με τι να ασχοληθώ και να ξεχαστώ.

Το καταφύγιο  έχει αρχίσει να με κουράζει αφάνταστα διότι είναι μικρό, δεν έχει πολλές διεξόδους και το μοιραζόμαστε με άλλα άτομα.

Ο πόλεμος με τρομάζει και δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει. Αυτό βέβαια που με τρομάζει περισσότερο είναι η στάση των γονιών μου απέναντι μου.

Θεωρώ ότι δεν με προσέχουν όσο αξίζω και με μεταχειρίζονται σαν να είμαι ένα ανώριμο και κακομαθημένο παιδί. Όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να νοιώθω πιο πολύ μοναξιά και απομόνωση, ανεξαρτήτως  που είμαι κλεισμένη σε αυτό το καταφύγιο. Μακάρι να είχα την στήριξη, την στοργή και την κατανόηση από τους γονείς μου ,κυρίως από την μητέρα μου και ας εμένα κλεισμένη σε αυτό το καταφύγιο όλη μου τη ζωή.

 

 

 

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΜΟΥΡΑΣ

ΜΑΘΗΜΑ :ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΤΜΗΜΑ: Β3

Αγαπητό ημερολόγιο,

Η καθημερινότητά μου μέσα στο κρησφύγετο είναι πολύ δύσκολη. Είναι σκοτεινά και στενά. Αναγκάζομαι να μένω κλεισμένη εδώ χωρίς καθόλου ανέσεις και με μοναδική μου έξοδο τα βιβλία. Σε αυτά βρίσκω παρηγοριά και στήριγμα.

Ύστερα από τη φιλονικία με την αδερφή μου νιώθω έντονη λύπη αλλά τουλάχιστον έχω εσένα, αφού για άλλη μια φορά οι γονείς μου παίρνουν το μέρος της Μαργκότ, χωρίς να δίνουν σημασία στα δικά μου συναισθήματα. Ταυτόχρονα αισθάνομαι βαθιά απογοήτευση διότι νιώθω ότι δεν έχω κανέναν που να με κατανοεί και να είναι πρόθυμος να με στηρίξει. Θέλω κοντά μου κάποιον που να έχει την υπομονή να με ακούσει και να δείξει κατανόηση απέναντι στους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Θέλω κάποιον να του μιλήσω για την άδικη και παράλογη συμπεριφορά της μητέρας μου, μα δεν βρίσκω σε κανέναν αυτού του είδους τη συμπαράσταση, αφού ο πατέρας μου, που είναι ο μόνος που θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο αρνείται ν’ ακούσει οποιαδήποτε κατηγορία εις βάρος της μητέρας. Επομένως, καταλήγω να εκμυστηρεύομαι όλες τις σκέψεις κι όλα μου τα παράπονα σε εσένα «Κίτυ»,όπου αν και φανταστική φίλη, είσαι αυτή που εκπληρώνει τελικά το ρόλο που θα έπρεπε να εκπληρώνουν οι γονείς μου.

ΕΙΡΗΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΗ Β’3

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΦΡΑΝΚ

ΕΡΓΑΣΙΑ Α΄ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ

 

ΤΡΙΤΗ 15.06.1943

 

Αγαπητή Κίττυ ,

Σήμερα είμαι πολύ τρομαγμένη διότι από όταν ξύπνησα ακούγονταν συνεχώς πυροβολισμοί. Η κάθε μέρα πλέον περνάει όλο και πιο δύσκολα. Είναι απαίσιο να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι σου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μου λείπει πολύ να βγαίνω έξω από το σπίτι μου χωρίς φόβο. Είμαι τρομοκρατημένη από την στιγμή που έμαθα πως κάποιος θέλησε να αγοράσει το κτήριο. Ευτυχώς όμως ο ιδιοκτήτης δεν έχει εμφανιστεί ξανά μέχρι τώρα.

Κάθε μέρα έρχονται εργάτες στη αποθήκη η οποία είναι ακριβώς από κάτω μας και εμείς πρέπει να κάνουμε ησυχία για να μην μας ανακαλύψουν. Όσο οι εργάτες είναι από κάτω μας δεν μπορώ να κινηθώ ελεύθερα, να μιλήσω και να εργαστώ, το μόνο που με βοηθάει πλέον είναι να γράφω στο ημερολόγιό μου.

Τα απογεύματα νιώθω επιτέλους ελεύθερη δεν έχω πια τον φόβο των εργατών και μπορώ να συνεχίσω να κάνω τις δουλειές μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο θα μου έδινε τόση χαρά. Λίγο πριν νυχτώσει έρχονται κάποιοι άνθρωποι και μιλάμε, γελάμε, μας ρωτάνε τα νέα μας και μας λένε τα νέα του έξω κόσμου. Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας διότι σταματάω να νιώθω εγκλωβισμένη.

Τα βράδια είναι τα χειρότερα. Όλα τα φώτα πρέπει να είναι κλειστά για να μην ανακαλυφθούμε και έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι Κυριακές δεν μου αρέσουν καθόλου. Αν και στην αρχή είναι ωραία διότι οι εργάτες  δεν έρχονται για δουλειά και μπορούμε να κάνουμε σχεδόν ότι θέλουμε εξακολουθούμε να πρέπει να είμαστε κρυμμένοι μέσα σε ένα σπίτι και να μην μπορούμε να βγούμε έξω.

Όλο αυτό που συμβαίνει είναι άδικο. Εγώ δεν έβλαψα κανέναν και δεν έκανα τίποτα κακό αλλά τιμωρούμαι συνεχώς και δεν μπορώ να βγω από το σπίτι μου. Πλέον κανένας δεν με καταλαβαίνει . Δεν μπορώ να εμπιστευτώ τα συναισθήματά μου πουθενά και ποτέ ούτε καν στην οικογένειά μου. Μόνο στο ημερολόγιό μου μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί να με κατακρίνει. Πολλές φορές ονειρεύομαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς τον πόλεμο εύχομαι κάποια στιγμή αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

 

Λυδία Τσερεντζούλια Β΄3

 

 

 

 

-Αγαπητή Κίτυ,

 

-Σήμερα το πρωί ξύπνησα  από έναν  συνεχόμενο δυνατό θόρυβο που κατέληξε να είναι σειρήνες φοβήθηκα τόσο πολύ που πήγα στο δωμάτιο του πατερά για να κοιμηθώ. Ακόμα και με το κεφάλι μου χωμένο μέσα στα μαξιλάρια μπορούσα ακόμα να ακούσω αυτόν τον εκκωφαντικό θόρυβο που ηχούσε μέσα στα αυτιά μου. Βρισκω τον ύπνο πολύ δύσκολο τελευταία  , πως μπορεί να κοιμηθεί κάνεις όταν τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν άδικα κάθε λεπτόꓼ Το μόνο που θέλω είναι πίσω την παλιά μου ζωή, ποσό μου λείπει το σχολείο.

 

-Μετά από κάποιες ώρες καθώς όλοι αρχίσαν να ετοιμάζουνε πρωινό εγώ ακόμα δεν μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να σηκωθώ από το κρεβάτι του πατερά. Νιώθω τόσο χαλιά τελευταία είναι σαν να έχω ένα  αόρατο βάρος να με πιέζει συνέχεια στο στήθος , νιώθω τόσο άδεια μ μέσα μου. Ντρέπομαι τόσο πολύ για αυτά που αισθάνομαι πως μπορώ να σκέφτομαι τέτοια πράγματα όταν άλλοι άνθρωποι δεν πήραν ούτε μια ευκαιρία στη ζωή. Δεν μου αξίζει να είμαι ζωντανή. Ο πατέρας έχει να αρχίσει να υποψιάζεται ότι δεν είμαι καλά άσχετα από τις προσπαθείς μου να το κρύψω. Είναι ο μονός που νοιάζετε πραγματικά για εμένα.

 

-Η μητέρα ήρθε στο δωμάτιο και μου ζήτησε βοήθεια με το μεσημεριανό, σηκώθηκα αμέσως από το κρεβάτι και πήγα να την βοηθήσω. Προσπάθησα πολύ να είμαι ευγενική και αν συμμετέχω στην συζήτηση μα αυτό δεν την εμπόδισε από το να κάνει πεταχτά σχόλια για εμένα ακόμα και αν ήμουν μπροστά. Δεν ξέρω τι θέλει από εμένα προσπαθώ τόσο σκληρά να την κάνω να με συμπαθήσει μα τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό , έτσι κι αλλιώς πάντα αγαπούσε την αδερφή μου περισσότερο από εμένα.

 

-Μετά το μεσημεριανό πήγα στο δωμάτιο μου και άρχισα το διάβασμα, μόνο αυτό με βοηθάει να ξεχνάω τι μιζέρια μου και με κάνει να συγκεντρώνομαι για λίγο. Αργότερα ήταν η ώρα για μπάνιο με την Μαργκοτ, τουλάχιστον σε εκείνο το δωμάτιο της κρυψώνας υπάρχει ένα παράθυρο που είναι η μόνη μου ματιά στον έξω κόσμο.

 

-Μετά το δείπνο αποφάσισα να πάω αμέσως στο δωμάτιο μου και να σου γράψω, οι μέρες περνάνε όλο και πιο  αργά εδώ μέσα και κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα. Το χειρότερο είναι ότι ο πετράς αρχίζει να το υποπτεύεται και το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να τον ανησυχήσω παραπάνω, έχει είδη αρκετά στο κεφάλι του. Ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο , αποφάσισα να σταματήσω να ακούω το ραδιόφωνο γιατί το μονό που κάνει είναι να με στεναχωρει παραπάνω. Οι λίγες ώρες ύπνου που περνώ κάθε βραδύ είναι γεμάτες με εφιάλτες για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεις. Το μόνο που θέλω είναι η ζωή μου να γυρίσει πίσω στο φυσιολογικό.

 

ημέρα 20

Σημερα ήταν πιο ήρεμη μέρα . Το πρωί δεν έγινε κάτι όποτε πήγαμε για αναζήτησή νερού. Εν τέλη δεν βρήκαμε και διψάω αρκετά σήμερα. Το μεσημέρι φάγαμε λιγο ψωμί που μας είχε απομείνει και κοιμηθήκαμε. Μετα από 1 ωρα μας ξύπνησαν οι βομβαρδισμοί που ξέσπασαν . Τρομοκρατήθηκα πολύ είναι η αληθεια , αλλα η αδερφη μου με καθησύχασε . Το βράδυ μας προειδοποίησαν για εισβολή , αλλα ήμασταν τυχεροί Γιατι δεν πρόφτασαν στο δικο μας σπιτι. Αναρωτιέμαι ως ποτε θα ζούμε ετσι. Γιατι να μην ζω καιγω μια φυσιολογική ζωη σαν όλα τα παιδια…  Το βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθώ με έτρωγαν οι σκέψεις μου και δεν με άφηναν ήσυχη. Κατά τις 3 το πρωι ξέσπασαν παλι πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί οποτε μεταφερθήκαμε στο υπόγειο. Μετα από 1 ωρα αποκοιμήθηκα με δάκρυα στα μάτια.

 

Αγαπητή Κίτι,

Αυτές οι μέρες για εμένα είναι πολύ δύσκολες! Βιώνουμε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση οπού μας έχει συντρίψει σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Χτες  Κυριακή 17 Νοέμβριου 1942 τσακώθηκα με την Μαργκοτ αλλά και με την μαμά  μου για κάτι που δεν έφταιγα! Η αδερφή μου έσπασε το αγαπημένο πήλινο βάζο της μαμάς που της το είχε κάνει δώρο η γιαγιά μου, που έφυγε άδικα από την ζωή. Για να μην την μαλώσει η μαμά και ο μπαμπάς εκείνη κατηγόρησε εμένα…δεν μου άρεσε αυτή η κίνηση. Όταν η μαμά ήταν έτοιμη να με μαλώσει, ξαφνικά ακουστήκαν πυροβολισμοί από πάνω μας! Η μαμά βιαστικά μας έκρυψε κάτω  από το κρεβάτι για να είναι σίγουρη ότι δεν θα πάθουμε κακό. Ο πατέρας μας έπιασε το όπλο του και φύλαγε την πόρτα! Η μαμά είχε αγχωθεί πολύ αλλά εγώ όχι τόσο διότι ήμουν αισιόδοξη και πίστευα ότι δεν θα φτάσουν σε εμάς. Μετά  από λίγο, η φασαρία σταμάτησε και ήλπιζα ότι η μητέρα είχε ξεχάσει το περιστατικό με το βάζο. Εκείνη όμως το θυμόταν, ήταν πολύ απογοητευμένη και ξεκίνησε να με μαλώνει ψιθυριστά γιατί φοβόμασταν μην είναι ακόμα κάποιος επάνω και μας ακούσει. Εγώ ένιωσα πολύ στεναχωρημένη και ανυπεράσπιστη. Τότε είπα την αλήθεια και ενεπλάκη και η Μαργκοτ  στον καυγά. Τέλος η μέρα κύλησε χωρίς να μιλήσει κανένας.

 

Αγαπητή Κίτι

Σήμερα τέταρτη 30 Νοέμβριου 1942, η μέρα μου ξεκίνησε πολύ χαλαρά χωρίς κάποια ένταση όπως συνήθως! Το πρωί φάγαμε πρωινό με την οικογένεια μου και υστέρα παίξαμε με την Μαργκοτ κάτι που είχαμε να κάνουμε πολύ καιρό! Το μεσημέρι φάγαμε την σπεσιαλιτέ της μαμάς μου, μακαρόνια με σάλτσα και μετά από λίγο ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε, διότι ήμασταν πολύ κουρασμένες. Το απόγευμα  κατά τις 5 σηκώθηκα από το κρεβάτι μου γιατί πείναγα πολύ! Στην κουζίνα συνάντησα όλους τους κάτοικους  του σπιτιού αγχωμένους και φοβισμένους διότι έλειπε ο ολλανδός συγκάτοικος μας! Εκείνη τη στιγμή όλοι σκεφτήκαμε ότι μας έχει προδώσει στους Γερμανούς! Ξαφνικά κάποιος χτυπάει την πόρτα!! Ο θαρραλέος πατέρας μου ανοίγει την πόρτα και βλέπει τον ολλανδό. Αμέσως τον ρωτάει που είχε πάει και με ποιους ήταν, διότι στο σπίτι έχουμε συμφωνήσει όλοι ότι δεν θα βγαίνουμε έξω από το σπίτι αν δεν ρωτάμε. Εκείνος απάντησε δήθεν ότι είχε βγει έξω να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Εκείνη την στιγμή ηρεμήσαμε όλοι γιατί τον είχαμε πιστέψει. Μετά από λίγο έφτασε  το μοιραίο βραδύ! Κατά τις 11 30 η πόρτα σπάει! Οι Γερμανοί είχαν μπει στο σπίτι μας! Ακουγόντουσαν μόνο ουρλιαχτά και ξέραμε ποιος ευθυνόταν  για αυτό! Εγώ και η αδερφή μου περιμέναμε στο δωμάτιο μας αθόρυβα προσπαθώντας να κλάψουμε όσο πιο σίγα μπορούσαμε. Όμως οι Γερμανοί μας εντοπίσανε και μας πήραν όλους στα αυτοκίνητα τους. Εκείνη την στιγμή δυο σκέψεις μου ερχόντουσαν στο μυαλό. Γιατί το έκανε αυτό και ότι μάλλον είναι οι τελευταίες μου ώρες μαζί με την οικογένεια μου σε αυτόν τον κόσμο!

 

Παναγιώτης Σιετος Β3

Ιανουάριος 2024

 

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΦΡΑΝΚ

 

Αγαπητή  μου Κιτυ!

Η ζωή στο σπίτι δεν ήταν εύκολη. Για πολλές ώρες δεν μπορούμε να κάνουμε κανέναν θόρυβο, να μαγειρέψουμε ή να πάμε στην τουαλέτα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι  να διαβάζουμε, να γράφουμε ή να κάνουμε προετοιμασίες για το μεσημεριανό γεύμα. Όταν οι εργάτες πήγαιναν σπίτι τους μπορούσαμε και πάλι να λειτουργήσουμε κανονικά μέσα στο σπίτι.

Δεν είναι εύκολο να μοιράζομαι το μικρό μου  δωμάτιο με έναν άντρα τόσο μεγάλο όσο ο πατέρας μου. Είμαι έξαλλη! Η σύγκρουσή μας είχε να κάνει με το γραφείο. Όταν του είπα ότι θα ήθελα να μοιράσω πιο ομοιόμορφα τον χρόνο στο τραπέζι, ώστε και οι δυο να μπορούμε να εργαστούμε ήσυχα, ο Fritz αρνήθηκε.

Τα νεύρα μας είναι φθαρμένα με τους συνεχείς συναγερμούς αεροπορικής επιδρομής ,τον ήχο του γερμανικού αμυντικού πυροβολικού, τους βομβαρδισμούς και τις αεροπορικές μάχες. Συχνά δεν κοιμόμαστε τη νύχτα και είμαστε φοβισμένοι και ανήσυχοι τη μέρα.

Πένυ Αγορίτσα Β’3

Αννα Φρανκ

Από την περιήγηση μου στο διαδίκτυο περισσότερη εντύπωση μου έκανε το δεύτερο λινκ που ήταν ένα βίντεο που άρχηζε με έναν γάμο το 1941 που έγινε στο mauvais deplane στο Άμστερνταμ. Μια κάμερα που τραβάγαι τον κόσμο τριγύρω έτυχε και έπιασε την Άννα Φρανκ  πάνω σε ένα παράθυρο που αποτή μάθαμε δεν είχε βρει ακόμη το σκοπό της ζωής της αλλά σε λιγότερο από τρία χρόνια σε μια εύθραυστη κρυψώνα ανακάλυψε το πεπρωμένο της που το έγραψε στο ημερολόγιο της. Απευθυνόταν στον γάτο της πως δεν θέλει να έχει ζήσει ματαία όπως τους περισσότερους ανθρώπους και πως θέλει να τους φάνει χρήσιμη ακόμα και σε αυτούς που δεν έχει γνωρίσει. Επιπλέον μας λέει πως θέλει να ζει και μετά τον θάνατο και ευχαριστεί τον θεό που της έδωσε το δώρο να αναπτίζει και να  εκφράζει όλα που έχει μέσα της. Επίσης μου έκανε εντύπωση πως η Άννα παρόλου που ήταν σε μια νεαρή ηλικία προβληματιζόταν σχετικά με τα βαθιά ζητήματα για το νόημα της  ζωής και την υπαρξή του ανθρώπου.

 

ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ

  Βλέποντας τα βίντεο και της φωτογραφίες της Αννας Φρανκ με εντυπωσίασε περισσότερο η ιστορία της. Η Άννα Φρανκ ήταν Γερμανίδα Εβραϊκής καταγωγής, η οποία έγραψε ένα ημερολόγιο, ενώ κρυβόταν με την οικογένειά της κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην Ολλανδία. Η οικογένειά της είχε μετακομίσει στο Άμστερνταμ το 1934, έναν χρόνο μετά την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία. Το 1940 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ολλανδία και δύο χρόνια μετά στις 4 Αυγούστου 1944 έγινε έφοδος στο μέρος στο οποίο κρυβόταν αυτή και η οικογένειά της, τους συνέλαβαν και τους πήγαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο μόνος που επέζησε ήταν ο πατέρας της, ο Όττο Φρανκ ο οποίος γύρισε μετά το τέλος του πολέμου στο Άμστερνταμ, όπου ανακάλυψε ότι το ημερολόγιο της Άννας είχε διασωθεί. Πεπεισμένος ότι επρόκειτο για μοναδική μαρτυρία, προχώρησε στην έκδοσή του. Το ημερολόγιο εκδόθηκε στην ολλανδική γλώσσα με τον τίτλο Het Achterhuis.

 

Παρουσίαση της Άννας Φράνκ

 

Άννα Φρανκ (Φρανκφούρτη, 12 Ιουνίου 1929 – στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, Φεβρουάριος ή Μάρτιος του 1945) ήταν Γερμανίδα Εβραϊκής καταγωγής που έγραψε ένα ημερολόγιο ενώ κρυβόταν, μαζί με τους δικούς της και τέσσερις οικογενειακούς φίλους, σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας.

Η οικογένειά της είχε μετακομίσει στο Άμστερνταμ το 1934, έναν χρόνο μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία της Γερμανία. Αλλά παγιδεύτηκε όταν η γερμανική κατοχή επεκτάθηκε και στην Ολλανδία τον Μάιο του 1940. Το 1941, η Άννα έχασε τη γερμανική υπηκοότητα και έγινε άπατρις. Καθώς οι διώξεις των Εβραίων εντάθηκαν, η οικογένεια άρχισε τον Ιούλιο του 1942 να κρύβεται σε μυστικό δωμάτιό του γραφείου του πατέρα της, Όττο Φρανκ, που ήταν πίσω από τη βιβλιοθήκη του γραφείου. Μετά από δύο χρόνια ανακαλύφθηκαν και στις 4 Αυγούστου 1944 έγινε έφοδος της Γκεστάπο και η οικογένεια στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Γκεστάπο λεηλάτησε τη σοφίτα, όπου κρυβόταν η οικογένειά της, αφήνοντας ανάκατα στο πάτωμα περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες κτλ. Στο παρελθόν, για μακρό χρονικό διάστημα, πιστευόταν ότι κάποιος τους πρόδωσε, αλλά νεότερα στοιχεία δείχνουν ότι η ανακάλυψή τους ήταν μάλλον εντελώς τυχαία.

Λίγες μέρες αργότερα μια καθαρίστρια βρήκε ανάμεσά τους το ημερολόγιο της Άννας. Χωρίς να ξέρει τι ήταν, το παρέδωσε στη μιπ και την Έλλη, δύο κορίτσια, που η βοήθειά τους στις εβραϊκές οικογένειες δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Η Άννα και η αδελφή της, Μαργκότ, μεταφέρθηκαν, δύο μήνες πριν το θάνατο της μητέρας τους, στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν. Εκεί η Άννα έδειξε το ίδιο κουράγιο και καρτερικότητα που την είχαν κάνει γνωστή στο Άουσβιτς. Τον Φεβρουάριο του 1945 και τα δυο κορίτσια αρρώστησαν από τύφο. Μια μέρα, η Μαργκότ, προσπαθώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι της, που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της Άννας, έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω. Στην κατάσταση που βρισκόταν, ο οργανισμός της δεν άντεξε το σοκ και πέθανε. Ο θάνατος της αδελφής της, προκάλεσε στην Άννα αυτό που όλα τα προηγούμενα βάσανά της δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν: έσπασε το ηθικό της. Λίγες μέρες αργότερα, πιθανότατα στις αρχές Μαρτίου, πέθανε. Ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, ο μόνος που επέζησε από τους οκτώ του μυστικού δωματίου, γύρισε μετά το τέλος του πολέμου στο Άμστερνταμ, όπου ανακάλυψε ότι το ημερολόγιό της είχε διασωθεί.

Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της ο πατέρας προχώρησε στην έκδοσή του ημερολογίου

Το ημερολόγιο εκδόθηκε στην ολλανδική γλώσσα, με τον τίτλο Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι).