Παρακολουθώντας κανείς τα σημερινά παιδιά, να βυθίζονται όλο και περισσότερο στους υπολογιστές, σε παιχνίδια που τα παρασύρουν μέσα σε πλασματικούς κόσμους όπου προσπαθούν να σκοτώσουν, να κυριεύσουν ή να κλέψουν με την βοήθεια του φανταστικού και ανήθικου τις περισσότερες φορές ήρωά τους, σκεφτήκαμε να ασχοληθούμε με τα παιχνίδια πιο παλιών εποχών, να παίξουμε τα ξεχασμένα και χαμένα στο χρόνο παιχνίδια.
Στις μέρες μας η γοητεία του αυτοδίδακτου παιχνιδιού, η αυθόρμητη αξιοποίηση κάθε φυσικού υλικού και κάθε χρηστικού αντικειμένου από τα παιδιά έχει αντικατασταθεί από την πληθώρα αναλώσιμων πλαστικών αντικειμένων. Τα παιδιά του πετροπόλεμου στις αλάνες, τα παιδιά που μάτωναν και γελούσαν, τα παιδιά που είχαν για παιχνίδι τους ακόμη και τα προβλήματα των μεγάλων, σήμερα έχουν μεταλλαχθεί σε παιδιά των video games, όπως λέγονται νεοελληνιστί τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου ο κόσμος τους πλέον είναι η οθόνη του υπολογιστή τους και η πραγματικότητά τους είναι εικονική.
Το «παίζειν» σήμερα ταυτίζεται με το μοναχικό ή συλλογικό παιχνίδι με εμπορικά παιχνίδια-αντικείμενα και ηλεκτρονικά.
