Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ

Εδώ και περίπου δυο χρόνια μέχρι και σήμερα ζητάω από τη μαμά μου ένα μικρό σκυλάκι σαν αυτά που είδα στο μαγαζί με κατοικίδια της γειτονιάς μου

Φαντάζομαι το σκυλάκι μου με μικρά καφέ μάτια, καφέ τρίχωμα, μικρά αυτάκια, παρδαλή ουρίτσα και ένα πανέμορφο προσωπάκι να δείχνει πάντα χαρά και ευτυχία. Επίσης το φαντάζομαι παιχνιδιάρικο και λίγο ζωηρούλι.

Θα έπαιζα κάθε μέρα μαζί του, θα το τάιζα, θα το πήγαινα βόλτες συνέχεια , θα αφιέρωνα αρκετό χρόνο μαζί του. Αχ! Θα έδινα τα πάντα για ένα σκυλάκι σαν κι αυτό! Θα το αγαπούσα τόσο πολύ …Θα καμάρωνα για το καινούργιο μου σκυλάκι.

Η μαμά μου όμως δυστυχώς δεν μου το παίρνει. Λέει ότι δεν έχουμε τόπο να το βάλουμε. Και στο μπαλκόνι να το βάζαμε, είναι πολύ μικρός χώρος, ειδικά καθώς μεγαλώνει κιόλας. Επίσης λέει ότι είναι σιχαμερό να αφήνει τα περιττώματα του πέρα δώθε στο σπίτι. Θέλει ελευθερία αλλιώς βασανίζεται. Δεν πρέπει να επιμένω, γιατί δεν θέλω το κακό του… Ακόμα ένα πράγμα που δεν θέλει η μαμά μου, είναι ότι μόλις μεγαλώσει  σιγά – σιγά θα γεννήσει. Αυτά είναι τα μειονεκτήματα του σκυλιού … Ένα ακόμη πράγμα που μου λέει είναι: « Κάνε οικογένεια, βρες σπίτι με μεγάλη αυλή και αγόρασε το σκυλάκι σου. Εδώ δεν έχει …! »

Και βέβαια τί άλλο θα μου έλεγε. Εγώ θα το λέω συνέχεια στη μαμά, μέχρι να μου πει ναι…