Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ

Το καλοκαίρι, εγώ και τ’ αδέλφια μου, καθώς γυρνούσαμε από τη θάλασσα, έξω από το σπίτι μας είδαμε ένα περιστεράκι μόλις 2 μηνών να περιπλανιέται ολομόναχο στο δρόμο με χτυπημένα φτερά, πολύ διψασμένο και πολύ αναστατωμένο.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα το πήραμε μέσα και του δώσαμε νερό, τροφή και του βρήκαμε ένα μέρος για να ξεκουραστεί. Μετά του φτιάξαμε ένα μεγάλο κλουβί, όπου θα μπορούσε να παίζει και να κοιμάται.
Μετά από δέκα ημέρες που το φροντίζαμε και πολύ σκληρής δουλειάς εκπαίδευσης για το πέταγμα, έπρεπε να το αφήσουμε ελεύθερο. Εγώ όμως αρνιόμουν γιατί είχα δεθεί πολύ με αυτό το πλάσμα που το αποκαλούσα Πιπίνο.
Τελικά το αφήσαμε ελεύθερο. Ένιωθα άσχημα για το γεγονός ότι δεν θα το ξανάβλεπα, όπως τώρα που όταν το σκέφτομαι δακρύζω.
Την επόμενη μέρα, ο πατέρας μου πέρασε από τον Εθνικό και είδε τον Πιπίνο το περιστέρι να κάθεται σε ένα στύλο της ΔΕΗ και να πηδά πάνω κάτω , έτσι όταν το έμαθα πήδηξα από τη χαρά μου γιατί ξέραμε κι εγώ κι τα αδέλφια μου ότι τα είχαμε καταφέρει να το σώσουμε.
Αυτή τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!

Μιχάλης Ψαράκης