Η σχέση δασκάλου-μαθητή είναι μία αρκετά παρεξηγημένη και από τις δύο πλευρές σχέση. Ο σωστός δάσκαλος ξέρει πώς να χειριστεί σωστά αυτή τη σχέση και να καθοδηγήσει τον μαθητή. Σε αυτά λοιπόν τα δύο χαρακτηριστικά θα αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο.
Αρχικά, ο σωστός δάσκαλος οφείλει να σέβεται τους μαθητές του και να συμπεριφέρεται σε όλους ισάξια, χωρίς διακρίσεις. Πρέπει να μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του και να καθοδηγεί τον μαθητή ώστε να κατακτήσει τη γνώση. Ο δάσκαλος πρέπει να έχει ως στόχο οι μαθητές του να γίνουν καλύτεροι από αυτόν. Είναι ανάγκη να είναι μεταδοτικός και να διδάσκει σε ένα φιλικό προς τους μαθητές περιβάλλον. Επίσης, κρίνεται απαραίτητο ο δάσκαλος να επιβραβεύει και να εμψυχώνει τον μαθητή για τις επιδόσεις του, καθώς αυτό αποτελεί κίνητρο για επιπλέον βελτίωση.
Επιπρόσθετα, πρέπει να ενημερώνεται συνεχώς για το αντικείμενο που διδάσκει αλλά και για θέματα κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής φύσεως. Τέλος, ο δάσκαλος οφείλει να βοηθήσει τον νέο να αναπτύξει την κριτική του ικανότητα ώστε να αξιολογεί τα μηνύματα που δέχεται και συνεπώς να αμφισβητεί και να κάνει διάλογο.
Πέρα από τις προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται από τη μεριά του δασκάλου, πρέπει και ο μαθητής να τηρεί κάποιες προϋποθέσεις ώστε να υπάρχει μια υγιής σχέση μεταξύ τους.
Ο μαθητής πρέπει να είναι ήρεμος, προετοιμασμένος για να ακούσει τον δάσκαλο και να τον ρωτάει για οποιαδήποτε απορία και προβληματισμό που ίσως έχει. Πρέπει ακόμα να τον σέβεται, διότι ο δάσκαλος κάνει κάποιο έργο προκειμένου ο μαθητής να μορφωθεί. Η υγιής σχέση δασκάλου-μαθητή πρέπει να είναι μία σχέση αλληλεξάρτησης, αλληλεπίδρασης και αμοιβαίου σεβασμού. Τόσο ο δάσκαλος, όσο και ο μαθητής έχουν να μάθουν κάτι ο ένας από τον άλλον.
Άρα, η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη. Μέσω αυτής, ο δάσκαλος μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος και ο μαθητής ακόμα καλύτερος από τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος, προκειμένου αυτή η σχέση να λειτουργεί σωστά, πρέπει να αποβάλλει τον μανδύα της αυθεντίας και να δέχεται την κριτική των νέων μέσα από τον διάλογο. Μόνο υπό αυτές τις συνθήκες θα λειτουργήσει άψογα η μεταξύ τους σχέση.
Επιλογικά, ο ρόλος του δασκάλου είναι να είναι καθοδηγητής του μαθητή ώστε να τον βοηθήσει να κατακτήσει γνώση μεγαλύτερη από τη δική του. Όχι μόνο γνώση τεχνοκρατική, αλλά σφαιρική και με αρωγό την κρίση. Σύμφωνα με τον Αρχαίο Έλληνα Ιστορικό Πλούταρχο : ‘‘Το μυαλό δεν είναι δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φωτιά που πρέπει να ανάψει’’. Μόνο όταν ο δάσκαλος καταφέρει να ‘‘ανάψει’’ αυτή τη φωτιά στον μαθητή θα έχει εκπληρώσει την αποστολή του.
Αλέξιος-Παναγιώτης Σταθόπουλος
