Στις μέρες μας, ενώ επικρατεί η ύφεση, υπάρχουν κάποια προϊόντα που ακμάζουν. Αυτά είναι τα ναρκωτικά. Ενώ θα πίστευε κανείς ότι, λόγω του μεγάλου κόστους, είναι αδύνατο στις μέρες μας άτομα να καταφεύγουν σε αυτά και όμως πολλοί, από κατάθλιψη και όχι μόνο, το θεωρούν ως το μοναδικό μέσο σωτηρίας στο μαρτύριο τους.
Υπάρχει βέβαια και ένα ναρκωτικό που προορίζεται για όλους τους νέους, και κυρίως τους φτωχούς, και έχει ως στόχο την εξολόθρευσή τους, αφού μόνο με μισό δολάριο εξασφαλίζει κάποιος την δόση του. Αυτό είναι το «πάκο». Ξεκίνησε από την Αργεντινή και εξαπλώθηκε ραγδαία, με εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο. Διαδόθηκε μετά από την απόσυρση, από την αγορά της Αργεντινής, της μαριχουάνας και της κοκαΐνης περίπου το 2001-2002. Τότε γεννήθηκε το πάκο και κατέκτησε γρήγορα την εμπιστοσύνη των χρηστών του.
Το συγκεκριμένο ναρκωτικό, παράγωγο της κοκαΐνης (παράγεται από τα υπολείμματα της), δρα πολύ γρήγορα σε σχέση με τα άλλα και οδηγεί στο θάνατο πολύ νωρίς,. Προκαλεί ευφορία, αλλά και απάθεια. Ο χρήστης δεν πεινά, ούτε και μπορεί να κοιμηθεί για πολλές ώρες, γεγονός που του ικανοποιεί τις βιολογικές του ανάγκες για ένα χρονικό διάστημα. Επίσης, προκαλεί ισχυρό εθισμό, με αποτέλεσμα οι χρήστες να προβαίνουν σε πολλές εγκληματικές πράξεις για να εξασφαλίσουν χρηματικά την δόση τους. «Με τη χρήση του εθίζεσαι να ακυρώνεις τα πάντα. Γίνεσαι απαθής και δε νιώθεις τίποτα, ούτε καλό, ούτε κακό, δε νιώθεις εντελώς τίποτα. Νιώθεις «σβησμένος», χωρίς καμιά ανησυχία και χωρίς ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Εγώ δεν ξέρω πώς είναι να ζεις εδώ, σ΄αυτή τη γειτονιά. Εγώ ξέρω πώς είναι να πεθαίνεις εδώ. Αυτό το γνωρίζουμε καλά εμείς οι χρήστες του πάκο. Πεθαίνουμε κάθε μέρα, δε ζούμε κάθε μέρα», μας εξομολογείται ο Pablo.
Το πάκο επιδρά στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου. Ο χρήστης χάνει την επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον του και σε 6 μήνες νεκρώνεται ο εγκέφαλός του. «Το πάκο κάνει τον νευρώνα να εξαντλείται γρήγορα, λόγω υπερβολικής του λειτουργίας και του προκαλεί πρόωρη γήρανση, ενώ παράλληλα προκαλεί το θάνατο των εγκεφαλικών του κυττάρων. Αυτό δημιουργεί, λόγω του συνεχόμενου τρόπου χρήσης του, μια νευρολογική φθορά στη νόηση, που εμείς πολύ απλά την αποκαλούμε «αποβλάκωση» του παιδιού. Το παιδί μένει χωρίς νευρικό σύστημα που να το καθιστά ικανό. Και πάνω απ΄όλα, το μέρος του εγκεφάλου που φθείρεται περισσότερο είναι το εμπρόσθιο τμήμα, στο οποίο βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των διανοητικών
ΔΡΑΚΟΥΛΕΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
