«Δεν πιστεύω σε κανένα σύστημα, είμαι ένας κυνηγός της αλήθειας»
Μιχαήλ Μπακούνιν
Πρόσφατα έγινε λόγος για μια τζαμαρία ενός μαγαζιού, την οποία κατέστρεψαν οι αναρχικοί που έκαναν πορεία για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έτσι οι άνθρωποι στέκονται ενάντια στην αναρχία, σαν κάτι άγνωστο και κάτι που τους τρομάζει. Με αφορμή, λοιπόν αυτό το περιστατικό, θα εκφράσω τις προσωπικές μου σκέψεις και τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ιδεολογία του αναρχισμού και το πού αποσκοπούν οι πορείες και οι παραβατικές -ή αναρχικές όπως αναφέρονται- συμπεριφορές.
Πολλοί άνθρωποι έχουν καταδικάσει τον αναρχισμό δίχως να γνωρίζουν τι πραγματικά είναι. Η αναρχία θεωρεί ότι το τέλειο πολίτευμα επιβάλλεται να μην έχει διοίκηση και εξουσία, δηλαδή να ζούμε σε μια κοινωνία δίχως νομικούς περιορισμούς, πολιτική οικονομική και κάθε άλλου είδους διοίκηση. Δέχονται, λοιπόν, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και επωφελείς για την κοινωνία, καθώς βασίζονται στην αρχαία εξιδανικευμένη κοινωνία, στην οποία όλα τα άτομα παρήγαν έργο για την κοινωνία, με σκοπό την πρόοδο και την εξέλιξη του συνόλου.
Αυτό σημαίνει ότι αναρχικοί δεν είναι μόνο οι «άφραγκοι» νεαροί που συνήθως τους βλέπουμε σε καμιά παρακμιακή καφετέρια να παίζουν τάβλι- που μπορεί να είναι και αυτοί-, αλλά είναι και μορφωμένοι άνθρωποι που επιδιώκουν όλοι να είναι αγαθοί και ίσοι. Η αναρχία, λοιπόν με λίγα λόγια είναι η άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κατά συνέπεια ούτε οι πλούσιοι καρπώνονται τα αγαθά των φτωχών ούτε αυτοί με τη σειρά τους επιθυμούν να «κλέψουν» από το κεφάλαιο.
Η ερώτηση εδώ είναι η εξής: Πώς γίνεται να υπάρξει ένα τέτοιο πολίτευμα, και οι άνθρωποι να μην αποβλέπουν στο ατομικό τους συμφέρον; Η απάντηση στο ερώτημα διαφέρει από αναρχικό σε προοδευτικό και από προοδευτικό σε συντηρητικό. Όλοι πάντως συμφωνούν ότι αυτό θα ήταν το ιδανικό πολίτευμα. Η ερώτηση, παρόλα αυτά, είναι πολύπλοκη και ακόμα οι πολιτικοί, αλλά και οι απλοί πολίτες προσπαθούν να το λύσουν.
Βέβαια, όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τη μιζέρια, τη ματαιοδοξία και την ανάγκη για οικονομικές απολαβές που κυριαρχεί στην κοινωνία και κατά συνέπεια είτε αποδέχεται τη ματαιότητα των ονείρων του είτε προσπαθεί να αλλάξει τη σημερινή κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση πάντως κάνει κάτι κακό. Από τη μία ξεχνάει τα όνειρα του και από την άλλη οδηγείται πολλές φορές σε παραβατικές και επικίνδυνες συμπεριφορές. Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί αναρχικοί στη κοινωνία μας και προσπαθούν με παραβατικό τρόπο να περάσουν το μήνυμά τους στους νεότερους που βαίνουν προς τα εκεί.
Από όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι η αναρχία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι παράνομο ή κακό. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι, από τους αναρχικούς μέχρι τους καπιταλιστές, έχουν σκεφτεί πώς θα ήταν μία κοινωνία με αναρχία.
Νίκος Γεωργίου
