Στήλη: Πολιτική

«Πόλεμος: Οι τραγικές συνέπειες και η ανάγκη για δράση»

Φεβ. 27 Πολιτική 0 σχόλια

Ο πόλεμος, η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κρατών και λαών, θεωρείται ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθρεφτίζοντας ανέκαθεν τις πιο ζωώδεις εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Οι αιτίες του είναι πολυσύνθετες και συχνά σχετίζονται με την επέκταση της εξουσίας, την απληστία και τις φιλοδοξίες. Οι συνέπειες, πάντα καταστροφικές, αγγίζουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και του πλανήτη.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε πολέμους, ενώ εκατομμύρια άλλοι έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους, αναζητώντας ασφάλεια και καταφύγιο. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο αριθμός των εκτοπισμένων ανθρώπων παγκοσμίως ανέρχεται σε 84 εκατομμύρια.

polemow1

Οι επιπτώσεις του πολέμου δεν περιορίζονται μόνο στον αριθμό των νεκρών. Οι πόλεμοι μετατρέπουν ολόκληρες πολιτείες σε συντρίμμια αχρηστεύοντας υποδομές και συστήματα υγείας. Προκαλούν, επίσης, φυσικές καταστροφές και μόλυνση, απώλεια εδάφους και δασών, καθώς και μείωση της βιοποικιλότητας. Ακόμη, το αποκτηνωτικό κλίμα του πολέμου μπορεί να σημαδεύσει ανεξίτηλα τις ανθρώπινες ψυχές. Παιδιά και ενήλικες που έχουν βιώσει τη φρίκη του πολέμου συχνά υποφέρουν από μετατραυματικό στρες, κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές, ανάλογα με το βίωμά τους, τα οποία τους δεσμεύουν για πολλά χρόνια ή και ισοβίως.

Η ειρήνη, η κατάσταση αρμονικής συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, αποτελεί μία από τις πολυτιμότερες αξίες της ζωής. Είναι μια κατάσταση που προϋποθέτει την προώθηση της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Στα πλαίσια ενός ειρηνικού περιβάλλοντος, ο άνθρωπος μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητες του και να αναζητήσει την πραγματική ευτυχία. Είναι γεγονός πως ο διακρατικός σεβασμός και η σύμπνοια μεταξύ των λαών, μπορούν να οδηγήσουν σε σπουδαία έργα που ξεπερνούν τα σύνορα, τον τόπο και τον χρόνο.

Σήμερα, ο πόλεμος αποτελεί μια κατάσταση τρομακτικά οικεία για πολλούς λαούς, καθώς εμπόλεμες ζώνες συναντώνται σε διάφορα σημεία παγκοσμίως. Οι σπαρακτικές εικόνες και μαρτυρίες από περιοχές όπως η Συρία, η Παλαιστίνη και η Ουκρανία αναδεικνύουν τη βαναυσότητα του πολέμου, και την έντονη παρουσία του σε μια εποχή όπου απέναντι στην ισχύ των συμφερόντων ολόκληροι λαοί χάνουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Η ανάγκη για ειρήνευση κρίνεται επιτακτική. Στην πρόληψη και την επίλυση των συγκρούσεων καίριο ρόλο διαδραματίζει η διπλωματία, ο διάλογος και η διάθεση για συνεργασία από τις εμπλεκόμενες χώρες. Οφείλουμε, ωστόσο, να συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά στο σύνολό μας. Η ευθύνη που φέρουμε έγκειται στον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας, τις ιδέες που διαλέγουμε να αναπαραγάγουμε, την παρουσία και τον βαθμό συμμετοχής μας στα κοινά.

Ο πόλεμος είναι ένας κίνδυνος που δεν θα παύσει να ελλοχεύει, καθώς πάντα θα υπάρχουν ψυχές υπόδουλες στο συμφέρον. Στόχος της κοινωνίας είναι να διατηρήσει ανέπαφα τα υγιή μέλη της από οποιαδήποτε αρνητική επιρροή, και με μέσο την ειρήνη και το δίκαιο να υψώσει ανάστημα απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή επιβολής του μίσους και της αδικίας.

polemos2

Ομάδα συγγραφής:

Γιώργος- Αλέξανδρος Παναγόπουλος

Θανάσης Πέττας- Πενταράκης

Κοινωνική ευθύνη

Δεκ. 22 Εκπαίδευση, Πολιτική 0 σχόλια

Είναι γεγονός λοιπόν πως η κοινωνική ευθύνη και η επί του θέματος ευαισθητοποίηση των νέων έγκειται στα πλαίσια του ανύπαρκτου. Ρίζα του φαινομένου αποτελεί η αναπαραγωγή λανθασμένων , ατομικιστικών και εγωκεντρικών προτύπων από την οικογένεια και το σχολείο. Μολοταύτα, υπάρχουν τρόποι με τους οποίους θα πραγματωθεί η παιδαγωγική αποστολή των φορέων, δίχως να παραβλέπονται οι συνέπειες αυτού του φαινομένου για χρόνια.

Πιο συγκεκριμένα η οικογένεια, ως πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης καταλαμβάνει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στη συμπεριφορά που έχουν ενστερνιστεί οι νέοι. Η αντίληψη, απαρχαιομένων δεδομένων , του οικογενειακού περιβάλλοντος ότι οφείλει να αναθρέψει το παιδί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχει συνυφαστει με την θεωρία ότι είναι αναγκαία η εκπλήρωση κάθε επιθυμίας του. Απότοκο αυτού, δεν τίθενται όρια στο νέο μέλος, μεγαλώνοντας στο προστατευμένο περιβάλλον του, χωρίς υποχρεώσεις αλλά μόνο με δικαιώματα.

Από την άλλη πλευρά, το σχολείο, αν και πολυπληθές συμπληρώνει και αισθητοποιεί αυτή την νοοτροπία. Το εκπαιδευτικό σύστημα κηρύσσει και διδάσκει για την αλληλεγγύη και την συλλογικότητα, την ίδια στιγμή που το ίδιο προωθεί και εδραιώνει την ατομικότητα. Ένας μαθητής μόνος του διαβάζει, μόνος του εξετάζεται, μόνος του σκέφτεται και λύνει. Αποτέλεσμα, ο νέος υιοθετεί εμπειρικά τον ατομικισμό και σύμφωνα με αυτό το πρότυπο πορεύεται και στη ζωή του.

Ως απόρροια των προαναφερθέντων , το άτομο απομονώνεται από το κοινωνικό περίγυρο, αδυνατώντας να κατανοήσει τους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Οι σχέσεις, έτσι κλονίζονται και καταλήγουν ιδιοτελείς, χωρίς ειλικρίνεια και εσωτερίκευση των συναισθημάτων. Ακόμα, η κριτική σκέψη αμβλύνεται, ή δεν καλλιεργείται ποτέ, με αποτέλεσμα την άκριτη αποδοχή οποιουδήποτε ερεθίσματος και συμπεριφοράς. Ωστόσο το μείζονος σημασίας αποτέλεσμα είναι η κοινωνική στασιμότητα. Οι νέοι παθητικοποιούνται και αδυνατούν να αξιοποιήσουν τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα ανήμποροι να λάβουν θέση απέναντι σε κοινωνικές μάστιγες.

Από όσα διατυπώθηκαν παραπάνω, συνάγεται το συμπέρασμα πώς η αλλαγή πλεύσης της σκέψης των φορέων κοινωνικοποίησης θα διορθώσουν το πρόβλημα. Η οικογένεια κρίνεται θεμιτό να εμφυσήσει στο νέο αξίες όπως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων αλλά και η συνεπεία τήρησης των υποχρεώσεων. Το σχολείο εξίσου είναι αναγκαίο να προετοιμάσει τον μαθητή για την κοινωνία, ενημερώνοντάς τον από την παιδική ηλικία για τα φαινόμενα παθογένειας, τις πολιτικές εξελίξεις αλλά και προωθώντας την αλληλεγγύη και την ομαδικότητα. Η κοινωνική ευθύνη αποτελεί το θεμέλιο εξέλιξης της ανθρωπότητας και έχει τη δυνατότητα να υπάρχει εάν όλοι από τη θέση μας συμβάλλουμε σε αυτή.

Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Πάμε για κάνα φραπεδάκι;

Δεκ. 22 Πολιτική 0 σχόλια

«Δεν πιστεύω σε κανένα σύστημα, είμαι ένας κυνηγός της αλήθειας»

Μιχαήλ Μπακούνιν

Πρόσφατα έγινε λόγος για μια τζαμαρία ενός μαγαζιού, την οποία κατέστρεψαν οι αναρχικοί που έκαναν πορεία για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έτσι οι άνθρωποι στέκονται ενάντια στην αναρχία, σαν κάτι άγνωστο και κάτι που τους τρομάζει. Με αφορμή, λοιπόν αυτό το περιστατικό, θα εκφράσω τις προσωπικές μου σκέψεις και τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ιδεολογία του αναρχισμού και το πού αποσκοπούν οι πορείες και οι παραβατικές -ή αναρχικές όπως αναφέρονται- συμπεριφορές.

Πολλοί άνθρωποι έχουν καταδικάσει τον αναρχισμό δίχως να γνωρίζουν τι πραγματικά είναι. Η αναρχία θεωρεί ότι το τέλειο πολίτευμα επιβάλλεται να μην έχει διοίκηση και εξουσία, δηλαδή να ζούμε σε μια κοινωνία δίχως νομικούς περιορισμούς, πολιτική οικονομική και κάθε άλλου είδους διοίκηση. Δέχονται, λοιπόν, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και επωφελείς για την κοινωνία, καθώς βασίζονται στην αρχαία εξιδανικευμένη κοινωνία, στην οποία όλα τα άτομα παρήγαν έργο για την κοινωνία, με σκοπό την πρόοδο και την εξέλιξη του συνόλου.

Αυτό σημαίνει ότι αναρχικοί δεν είναι μόνο οι «άφραγκοι» νεαροί που συνήθως τους βλέπουμε σε καμιά παρακμιακή καφετέρια να παίζουν τάβλι- που μπορεί να είναι και αυτοί-, αλλά είναι και μορφωμένοι άνθρωποι που επιδιώκουν όλοι να είναι αγαθοί και ίσοι. Η αναρχία, λοιπόν με λίγα λόγια είναι η άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κατά συνέπεια ούτε οι πλούσιοι καρπώνονται τα αγαθά των φτωχών ούτε αυτοί με τη σειρά τους επιθυμούν να «κλέψουν» από το κεφάλαιο.

Η ερώτηση εδώ είναι η εξής: Πώς γίνεται να υπάρξει ένα τέτοιο πολίτευμα, και  οι άνθρωποι να μην αποβλέπουν στο ατομικό τους συμφέρον; Η απάντηση στο ερώτημα διαφέρει από αναρχικό σε προοδευτικό και από προοδευτικό σε συντηρητικό. Όλοι πάντως συμφωνούν ότι αυτό θα ήταν το ιδανικό πολίτευμα. Η ερώτηση, παρόλα αυτά, είναι πολύπλοκη και ακόμα οι πολιτικοί, αλλά και οι απλοί πολίτες προσπαθούν να το λύσουν.

Βέβαια, όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τη μιζέρια, τη ματαιοδοξία και την ανάγκη για οικονομικές απολαβές που κυριαρχεί στην κοινωνία και κατά συνέπεια είτε αποδέχεται τη ματαιότητα των ονείρων του είτε προσπαθεί να αλλάξει τη σημερινή κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση πάντως κάνει κάτι κακό. Από τη μία ξεχνάει τα όνειρα του και από την άλλη οδηγείται πολλές φορές σε παραβατικές και επικίνδυνες συμπεριφορές. Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί αναρχικοί στη κοινωνία μας και προσπαθούν με παραβατικό τρόπο να περάσουν το μήνυμά τους στους νεότερους που βαίνουν προς τα εκεί.

Από όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι η αναρχία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι παράνομο ή κακό. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι, από τους αναρχικούς μέχρι τους καπιταλιστές, έχουν σκεφτεί πώς θα ήταν μία κοινωνία με αναρχία.

Νίκος Γεωργίου

Νέοι, πολιτικά αδιάφοροι, γιατί;

Δεκ. 22 Πολιτική 0 σχόλια

Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν παρατηρήθηκε πολύ χαμηλή συμμετοχή των πολιτών. Κάτω από το 50% των ανθρώπων σε κάθε δήμο πήγαν να ψηφίσουν και δυστυχώς το χαμηλότερο ποσοστό είχαν οι νέοι. Όλη αυτή η κατάσταση προκαλεί έντονο προβληματισμό για τους λόγους που ωθούν τους νέους να αδιαφορούν για την πολιτική και για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί η ενεργοποίησή τους.

Μία από τις κύριες αιτίες της αδιαφορίας τους είναι η απογοήτευση που νιώθουν ήδη από τις δυσλειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όλο και πιο συχνά γίνονται γνωστά περιστατικά διαφθοράς και ανηθικότητας πολιτικών  που δρουν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, συχνά σε βάρος του δημόσιου. Επιπλέον η αδιαφορία που δείχνουν οι πολιτικοί ηγέτες να λάβουν ουσιαστικά μέτρα για να αντιμετωπίσουν την έξαρση σοβαρών κοινωνικών και οικολογικών προβλημάτων όπως η ανεργία, η βία η εγκληματικότητα και η καταστροφή του περιβάλλοντος λειτουργεί αποθαρρυντικά για τη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή.

Από την άλλη και οι συνθήκες που επικρατούν στη σημερινή κοινωνία ωθούν τους νέους στην αδιαφορία. Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής στις μεγαλουπόλεις έχουν καλλιεργήσει στους ανθρώπους το αίσθημα του ατομικισμού και του έχουν στρέψει στα καταναλωτικά πρότυπα και τον υλικό ευδαιμονισμό. Έτσι αποφεύγουν να ασχοληθούν ενεργά με τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα και να κάνουν αγώνες για τα δικαιώματα τα δικά τους αλλά και των συμπολιτών τους. Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει και η τάση πολλών μεγαλύτερων να υποτιμούν τις δυνάμεις των νέων και να τους θεωρούν ανεπαρκείς και ανώριμους για να συμμετέχουν ουσιαστικά στην πολιτική.

Είναι σημαντικό όμως να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις έτσι ώστε οι νέοι να επιθυμούν οι ίδιοι να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά καθώς αποτελούν το μέλλον αυτού του κόσμου και έχουν τη δύναμη να καθορίσουν την πορεία του.

Σε αυτή την κατεύθυνση σημαντικός αναδεικνύεται ο ρόλος των φορέων της αγωγής. Αρχικά μέσα στην οικογένεια κι έπειτα στο σχολείο θα καλλιεργηθεί η ευαισθητοποίηση και το ενδιαφέρον για την πολιτική ζωή. Οι γονείς πάντα λειτουργούν ως πρότυπο για τα παιδιά τους. Γι’ αυτό και γονείς πολιτικοποιημένοι ενισχύουν το διάλογο μέσα στην οικογένεια για τα θέματα και τα προβλήματα της κοινωνικής ζωής. Παράλληλα και το σχολείο σε θεωρητικό επίπεδο αναδεικνύει τη σημασία του ενεργού πολίτη διαχρονικά από την αρχαιότητα έως σήμερα. Σε πρακτικό επίπεδο η λειτουργία του θεσμού των μαθητικών κοινοτήτων στοχεύει να εξοικειώσει τους μαθητές με τις δημοκρατικές διαδικασίες των εκλογών, των συνελεύσεων, των συζητήσεων για τα θέματα της σχολικής κοινότητας και της λήψης αποφάσεων.

Ωστόσο για να είναι επιτυχημένη η αρχική προσπάθεια των φορέων της αγωγής, χρειάζεται να υπάρξει κλίμα αποδοχής της συμμετοχής των νέων και από τους μεγαλύτερους. Είναι σημαντικό να είναι ανοικτοί οι μεγαλύτεροι στις νέες ιδέες και στην αποδοχή της διαφορετικότητας και να απαγκιστρωθούν από μικροπολιτικά συμφέροντα και ξεπερασμένες ιδέες. Αν οι νέοι νιώσουν την άνεση να εκφράσουν ελεύθερα τις πολιτικές τους απόψεις και καταλάβουν ότι μπορούν να επηρεάσουν τη λήψη των αποφάσεων, τότε θα γίνουν πιο ενεργοί γιατί έτσι μόνο θα αποκτήσει νόημα η πολιτική ζωή για αυτούς, όταν θα μπορούν να κάνουν τις αλλαγές που θέλουν.

Συμπερασματικά, όλοι συμφωνούμε ότι οι νέοι αποτελούν το θεμέλιο των μελλοντικών κοινωνιών. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να μπορούν να αγωνίζονται για αυτά που δικαιούνται και για ακόμα περισσότερα. Μια μικρή αλλαγή λοιπόν στις καθημερινές τους επιλογές σήμερα, σύμφωνα με την οποία θα εντάξουν  και το ενδιαφέρον για τη συλλογική ζωή, θα αποτελέσει το έναυσμα για μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία του αύριο.

Ανδριάνα Σκαλτσά

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Δεκ. 22 Πολιτική 0 σχόλια

IMG_20231210_230738

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα , γνωστά από τους Άγγλους και ως Ελγίνεια Μάρμαρα λόγω του Έλγιν , είναι συλλογή γλυπτών που προέρχονται από την Ακρόπολη των Αθηνών. Αφαιρέθηκαν και κλάπηκαν από τον Τόμας Μπρους, 7o  κόμη του Έλγιν, πρέσβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1799 μέχρι το 1803, και μεταφέρθηκαν στην Βρετανία το 1806. Τα γλυπτά αυτά αποθηκεύτηκαν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου το 1816. Το 1939 τοποθετήθηκαν στην αίθουσα Duveen που δημιουργήθηκε για αυτό το σκοπό.

 Εικόνα1

Οι προσπάθειες της Ελλάδας για την επιστροφή αρχαιοτήτων του Παρθενώνα, που αποσπάστηκαν από τον Έλγιν, ξεκίνησαν το 1836. Από το 1983, με πρωτοβουλία της τότε Υπουργού Πολιτισμού, Μελίνας Μερκούρη, η Ελλάδα καταβάλλει νέες προσπάθειες να φέρει τα γλυπτά πίσω στην Αθήνα. Η προσπάθεια των ελληνικών αρχών για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο τόπο καταγωγής και δημιουργίας τους υποστηρίζεται ενεργά από διεθνή, ομότιτλη επιτροπή. Η αναγκαιότητα της επιστροφής τους στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται και από την επίσημη θέση της εκπροσώπου της ΟΥΝΕΣΚΟ, με βάση την αρχή της διατήρησης της ακεραιότητας των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας .

Εικόνα2

Η συλλογή περιλαμβάνει μερικά από τα γλυπτά των αετωμάτων, των μετοπών, που απεικονίζουν μάχες μεταξύ των Λαπίθων και των Κενταύρων, αλλά και της ζωφόρου του Παρθενώνα που κοσμούσε το ανώτερο τμήμα των τοίχων του σηκού του ναού σε όλο τους το μήκος. Ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 1/2 από ό,τι απομένει από τον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα που διασώθηκε: 75 μέτρα από τα αρχικά 160 μέτρα, 15 από τις 92 μετόπες, 17 τμηματικές μορφές από τα αετώματα, όπως επίσης και άλλα τμήματα της αρχιτεκτονικής. Τα αποκτήματα του Έλγιν περιλαμβάνουν ακόμη αντικείμενα από άλλα κτήρια της Αθηναϊκής Ακρόπολης: το Ερέχθειο, που μεταβλήθηκε σε ερείπιο κατά τον ελληνικό αγώνα της Ανεξαρτησίας (1821-33), τα Προπύλαια και τον Ναό της Αθηνάς Νίκης.

Εικόνα3

Σκίτσο: Φωτεινή Μπαλκάμου
Άρθρο: Ρουμελιώτη Θεώνη

ΒΟΤΚΑ ΕΝ ΛΕΥΚΩ(!)

Δεκ. 22 Πολιτική 0 σχόλια

Ρίχνω την ψήφο στην κάλπη
Χωρίς επίγνωση πλήρη του τι γράφει.
Κι ύστερα κάνω μεταβολή,
Για να σκεφτώ τα πολιτικά δίνω αναβολή…

Και στην καφετέρια και στο μπαρ,
Που αργά τη νύχτα πάω,
Ποιον πολιτικό να βρίσω κοιτάω
Που η βότκα είναι πολύ αραιωμένη!

Και λέω πως φταίει το Υπουργείο Υγείας!
Γιατί να μην υπάρχει ελευθερία οινοποιίας;
Και λέω πως φταίει και το μαγαζί
Μα όλα έχουν ταυτιστεί, μες στην παραζάλη…

Ο ΜΟΝΟΣ που ξεφεύγει είμαι εγώ!
Ούτε κατά διάνοια.
Εγώ, με αυτούς να ταυτιστώ;
Ο ΥΨΙΠΟΛΙΣ ΕΓΩ!

Με νεύρο πληρώνω το λογαριασμό.
Και σπάζω και ένα πιάτο
Ξεχνώντας πως το πρωί…
Ήμουν «πολίτης ενεργός»

Και πάντα γυρνώ στο σπίτι
Περασμένα μεσάνυχτα, φωνάζοντας:
«Αύριο πρωί δουλεύω!
Κάτι ξέρω εγώ που τους πολιτικούς δεν χωνεύω
Και ρίχνω λευκό το χαρτί στην κάλπη».

Ο ΑΠΟΛΙΣ
(Τζεφριού Τρισεύγενη)

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία;

Μάι. 20 Πολιτική, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

uio

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία; Ποιος θα τολμούσε άραγε να θέσει αυτό το ερώτημα, και μάλιστα στη χώρα μας, η οποία στο παρελθόν αποτέλεσε το λίκνο της Δημοκρατίας; Ποιος θα είχε το θάρρος να θέσει αυτό το ερώτημα στους σύγχρονους ηγέτες που καυχώνται ότι κυβερνούν δημοκρατικά; Κι όμως, η ερώτηση αυτή ταλανίζει σήμερα όλο και περισσότερους, και αναμφισβήτητα χρήζει απάντησης.

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν ο λαός αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται από τους πολιτικούς που ο ίδιος μάλιστα έχει επιλέξει; Σίγουρα, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη Δημοκρατία μας όταν βλέπουμε πως η μεν πλειοψηφία των βουλευτών τάσσεται υπέρ ενός μέτρου, ενώ συγχρόνως η πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται. Πρέπει να προβληματιστούμε όταν, ενώ οι άρχοντες τηρούν πιστά τους νόμους, ο λαός διαδηλώνει απαιτώντας «Δημοκρατία».

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν ένας απλός πολίτης δεν δύναται να διεκδικήσει κάποιο αξίωμα; Η διεκδίκηση κάποιου από αυτά, άρα και η συμμετοχή στην προεκλογική εκστρατεία, προϋποθέτει τη διάθεση πολλών χιλιάδων ευρώ, τα οποία ένας ηλεκτρολόγος, ένας επιχειρηματίας, ένας δάσκαλος, δηλαδή οι απλοί πολίτες εν γένει, δεν μπορούν να βρουν. Ως αποτέλεσμα, τα πολιτικά αξιώματα προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τους πλουσιότερους, και ο αγώνας για τη διεκδίκησή τους εξαρτάται πλέον άμεσα από τα χρήματα που είναι διατεθειμένος να δαπανήσει ο κάθε υποψήφιος. Μάλιστα, αυτό έχει εξελιχθεί, και δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή, σε παθογένεια του πολιτεύματός μας, αφού οι πολιτικές προσωπικότητες του τόπου μας δεν ανανεώνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων εκλογών, σύμφωνα με τα οποία οι νέοι βουλευτές ήταν μόνο δεκατέσσερεις. Τι θα διαπίστωνε άραγε ο αρχαίος Αθηναίος πολιτικός και σύμβολο της Δημοκρατίας, Περικλής ο Ξανθίππου ο Χολαργεύς; Μα φυσικά, ολιγαρχία!

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν οι πολίτες παραπληροφορούνται συστηματικά και τα μέσα ενημέρωσης διεθνώς γίνονται έρμαιο στα χέρια των εκάστοτε πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων; Στις ημέρες μας, η παραπληροφόρηση ως φαινόμενο έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις, ενώ οι ψευδείς ειδήσεις (τα γνωστά σε όλους «fake news») και τα κάθε είδους τεχνάσματα με στόχο την απόσπαση της προσοχής μας αυξάνονται καθημερινά. Επομένως, εφόσον δεχόμαστε την ενημέρωση ως στυλοβάτη της Δημοκρατίας, και μάλιστα ως «τέταρτη εξουσία», η ελλιπής ενημέρωση, η ενημέρωση που υπηρετεί συμφέροντα και η ενημέρωση που δεν αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα, τραυματίζει και υπονομεύει τη Δημοκρατία. Ως συνέπεια, οι πολίτες λαμβάνουν εσφαλμένες αποφάσεις, εμπιστεύονται επικίνδυνους πολιτικούς και ιδέες, όντας υποχείρια των κάθε είδους συμφερόντων. Δηλαδή; Τυραννία!

Άρα, υπάρχει πράγματι Δημοκρατία ή υπάρχει μια επίφαση Δημοκρατίας; Εξουσιάζει ο λαός ή οι «ολίγοι» και τα συμφέροντα; Όσο κι αν φαντάζει παράξενο, την εξουσία του ο «δήμος» την παραχώρησε εθελουσίως και την υπονόμευσε ο ίδιος. Ωστόσο, αυτή βρίσκεται ακόμη στα χέρια του, διότι η Δημοκρατία, όπως την οραματίστηκε ο Εφιάλτης και ο Περικλής, και όπως την όρισε ο Αβραάμ Λίνκολν, «είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό». Και όπως προσθέτω εγώ, βρίσκεται μέσα μας και πηγάζει από την ψυχή μας.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Το όνομά μας η ψυχή μας

Μάι. 20 Πολιτική, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Η  μακεδονική γη που έχει ταυτιστεί με τις λέξεις «αγώνας και θυσία», είναι ελληνική. Το 1912, όταν ελευθερώθηκε από τον εχθρό, δεν πρόλαβε να νιώσει την ελευθερία της, αφού άρχισαν να αμφισβητούν την ελληνικότητά της. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκαν οι μεγάλες δυνάμεις για να αποκτήσουν ακόμα περισσότερα συμφέροντα, όπως κέρδη ή πρόσβαση στην θάλασσα.

Η ιστορία όμως επιβεβαιώνει τη φωνή μας και αποδεικνύει την ελληνικότητά της. Πρώτα απ’ όλα οι Μακεδόνες ήταν πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως οι Ίωνες, οι Δωριείς και οι Αιολείς. Μιλούσαν Ελληνικά σε μια διάλεκτο παρόμοια με τη δωρική και όλα τα κύρια ονόματα και τα τοπωνύμια έχουν τέτοια ετοιμολογία. Τώρα όμως γίνεται λόγος για «μακεδονική» γλώσσα που μιλιέται από τους βόρειους γείτονές μας και είναι ένα κράμα βουλγαρικών, αλβανικών και σερβικών. Ακόμα, οι ονομασίες Μακεδονία και Μακεδόνας είναι ελληνικά και παράγονται από την αρχαία ελληνική λέξη μάκος, που είναι δωρικός τύπος της λέξης μήκος. Η σημασία της λέξης Μακεδνός είναι μακρύς, ψηλός. Η θρησκεία, βέβαια, των αρχαίων Μακεδόνων ήταν η ίδια με της υπόλοιπης Ελλάδας. Πίστευαν στους 12 θεούς που σύμφωνα με την μυθολογία κατοικούσαν στον Όλυμπο το οποίο είναι μακεδονικό βουνό.

Την ελληνικότητά της ακόμα την μαρτυρούν τα αρχαία ελληνικά θέατρα της περιοχής καθώς και τα ευρήματα στην Πέλλα, στη Βεργίνα και στο Δίον. Η πιο σπουδαία μαρτυρία όμως είναι αυτή του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἔστιν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία», κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο Ηρόδοτος. Ο Μ. Αλέξανδρος, μάλιστα, ξεκίνησε την εκστρατεία του ως αρχιστράτηγος όχι μόνο των Μακεδόνων αλλά όλων των Ελλήνων. Και στη συνέχεια οι διάδοχοί του σε όλα τα βασίλεια ενήργησαν ως Έλληνες και η περίοδος που ακολούθησε «Ελληνιστική». Τέλος, ο Μ. Αλέξανδρος και άλλοι αρχαίοι Μακεδόνες γίνονταν μέλη της αμφικτιονίας των Δελφών και έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες κάτι το οποίο  δεν θα μπορούσαν να κάνουν αν δεν ήταν Έλληνες.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, βλέπουμε πόσο άστοχη είναι η αμφισβήτηση αυτού του ονόματος. Κατανοούμε, όμως, τις βλέψεις των Σκοπίων που είναι η επέκταση του κρατιδίου τους ως το Αιγαίο. Ένα κράτος στο οποίο ζουν 25 διαφορετικές εθνικές ομάδες ισχυρίζεται ότι είναι  Ελλάδα και διεκδικεί. Γνωρίζοντας όμως την ιστορία μπορούμε να πούμε ότι «Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελληνική». Το όνομα μας είναι η ψυχή μας και για αυτό το λόγο βαδίζοντας στα  χνάρια του Μελά  υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας και δεν πουλάμε την ονομασία μας.

greece

Καλογερή Όλγα

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ;

Απρ. 11 Πολιτική 0 σχόλια

Σήμερα αν και υπάρχουν δεκάδες ζητήματα που χωρίζουν και διαφοροποιούν τα εκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στη γη, παρουσιάζεται, ωστόσο, ένα στοιχείο το οποίο ενώνει τους πάντες, τους χαρακτηρίζει και τους ταυτίζει. Και αυτό είναι το έντονο πάθος και η επιμονή για το κέρδος. Το κέρδος, μια λογική που όλοι κυνηγούν, θυσιάζουν αρκετά για να αποκτήσουν τα πάντα, προσπαθούν αδιάκοπα να κατακτήσουν συχνά το αδύνατο.

Φαίνεται πως μια τέτοιου είδους μανιώδης επιδίωξη για τη νίκη μέσα σε αυτό το ζοφερό παιχνίδι κέρδους και ζημίας, δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, ένα γεγονός πρωτόγνωρο. Από τα αρχαία χρόνια, ο άνθρωπος εκδήλωνε την επιθυμία του να πάρει, να αρπάξει, να αποκτήσει οτιδήποτε, οποτεδήποτε και οπωσδήποτε. Τίποτε και ποτέ δεν είναι ικανό να τον σταματήσει και να τον εμποδίσει και εάν κάτι τον δυσκολεύει, πάντα βρίσκει τον τρόπο να το επιδιώξει∙ πρέπει να κερδίσει.

Η απροκάλυπτη και αδίστακτη διάθεση ορισμένων στην εποχή μας να κερδίσουν, χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη ή σεβασμό προς τους άλλους, φαίνεται καθαρά στο άρθρο του Γ. Ρούση, δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Εκεί, γίνεται αναφορά σε τρία φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους συμβάντα, που, όμως, είναι όλα ταυτισμένα με τη βαρβαρότητα στην οποία πολλοί φτάνουν. Όλα στο όνομα του πολυπόθητου κέρδους.

Αρχικά αναφέρεται η φρικτή αυτοκτονία του μόλις 26χρονου Αμερικανού Ααρόν Στούαρτς, ο οποίος κατόρθωσε να δημοσιεύσει πολύτιμα αρχεία, τα οποία  ενημέρωναν την κοινωνία για σημαντικές λύσεις σε κάποια από τα σοβαρότερα προβλήματα υγείας. Οι αμερικανικές αρχές με τις κατάλληλες ενέργειες κατάφεραν να τον συλλάβουν, να τον φορτώσουν με αμέτρητες και δυσβάσταχτες κατηγορίες και έτσι να τον οδηγήσουν σε αυτόν τον θάνατο. Τα άλλα δύο περιστατικά αφορούν τον έντονο θόρυβο που δημιουργήθηκε εξαιτίας της υποτιθέμενης ρύπανσης που προκαλούν τα καυσόξυλα αλλά και τα ψευδή στοιχεία των επιχειρήσεων τσιγάρων.kyroseis-gia-ta-pososta-kerdous-sta-tsigara-etoimazei-to-ypoik Όλα τέμνονται σε ένα κοινό σημείο. Το σημείο στο οποίο πια γίνεται φανερή η διάθεση κάποιων να εκμεταλλευτούν, να εξαπατήσουν και να διαφθείρουν. Όλο και πιο συχνά παραγκωνίζεται το αίσθημα της απόδοσης δικαιοσύνης, παραμελείται η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός και όλα αντικαθίστανται από το κέρδος. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, τίποτε άλλο δεν μετρά.

Η κατάσταση θα μπορούσε να παραμείνει ως έχει. Συμφέρει πολλούς άλλωστε. Αυτό που οφείλει ο καθένας να αναρωτηθεί είναι εάν θα το επιτρέψει να συμβεί. Γιατί να φοβάται ή να κρύβεται; Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει; Πόσα παραπάνω αδικήματα και απώλειες θα χρειαστούν για να αποδειχθεί η κρισιμότητα της κατάστασης; Πόσο ακόμα θα αναρωτιέται και δεν θα αντιδρά;

 ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙΤΗ