Ο πολυτέλεια είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Και τούτο διότι, η μόνη εναπομείνασα διαδρομή έπειτα από την ενατένιση και κατάκτηση της κορυφής στον υλικό τομέα, δεν είναι άλλη παρά η κάθοδος. Στον 21^ο αιώνα, στον αιώνα της πληροφορίας και του αλόγιστου καταναλωτισμού, εντοπίζεται πλήθος παραδειγμάτων μίας τέτοιας «παλινδρόμησης» των ανθρώπων, οι οποίοι «ελλείψει ελλείψεων» θεώρησαν σοφότερο να αποκτήσουν νέα προβλήματα, προκειμένου να καλύψουν το ανεκπλήρωτο ψυχικό κενό τους. Φαινόμενα  τέτοιας «παλινδρόμησης» έχουν σημειωθεί σε όλο το διηνεκές του χρόνου, στη σύγχρονη όμως εποχή φαίνεται να βρίσκονται σε πλήρη έξαρση, λόγω της διάδοσης όλο και νεώτερων τάσεων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Κάνοντας μία δεκάλεπτη περιήγηση τους λαβυρίνθους της περιβόητης εφαρμογής του «TikTok», θα βρεθούμε σαφώς αντιμέτωποι με βίντεο κάθε είδους και περιεχομένου, κυρίως όμως με βίντεο νέων – καθώς για τέτοιες ηλικίες προορίζεται η εφαρμογή – που μιλάνε ανοιχτά για την ψυχική και πνευματική τους ακεραιότητα και, κυρίως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ενώ πολλοί από αυτούς πράγματι έχουν διαγνωστεί από μία ή περισσότερες ψυχικές ασθένειες, ένας ανησυχητικά μεγάλος αριθμός από αυτούς φαίνεται να προβαίνει από μόνος του σε διαγνώσεις για την ψυχική του υγεία, βασιζόμενος σε βιώματα των πραγματικών πασχόντων. Μάλιστα, είχε υπάρξει και μία περίοδος, η οποία εν τέλει ατόνησε, κατά την οποία η ασταθής ψυχολογία, θεωρούνταν ως γνώρισμα εκείνων που είναι ξεχωριστοί από τους άλλους, δημιουργώντας μία τάση ανταγωνισμού ως προς την λιγότερο υγιή συνείδηση και ψυχολογία.

Το μέσο αυτό δικτύωσης, εντούτοις, εκτός από «ψυχολόγος» επενεργεί και ως μέσο ανάδειξης διαφορετικών… τρόπων ζωής. Μία νέα τάση, η «παραδοσιακή γυναίκα» όπως μεταφράζεται απευθείας από την αγγλική ορολογία “tradwife”, φαίνεται να έχει διεγείρει πλήθος αντιδράσεων. Μολονότι, σε μία πρώτη ανάλυση, το όνομα θα μπορούσε να παραπέμπει απλώς σε μία γυναίκα κλασσική που ίσως να μην υπακούει τα κελεύσματα της σημερινής μόδας, η «παραδοσιακή γυναίκα» ντύνεται, μιλάει, και κυρίως δρα σαν να ζει στις δεκαετίες των 30s, 40s, 50s, 60s. Πρόκειται για μία γυναίκα που δεν ενστερνίζεται τις αρχές του φεμινισμού περί ισότητας φύλων, αλλά αντίθετα θεωρεί πως ο ρόλος της ως άτομο περιορίζεται στην εκπλήρωση των θελημάτων του συζύγου της, τον οποίο αντικρύζει ως μορφή εξουσίας. Ας μην λησμονηθεί, πάντως, ότι η άσκηση όλων των ειδών βίας κατά των γυναικών την περίοδο εκείνη όχι μόνο κατακριτέα δεν ήταν, αλλά και θεμιτή, ως μέσο επιβολής του ανδρός προς το «ασθενές φύλο».

Ερευνώντας, ωστόσο, τις γυναίκες που – παρά τις αιώνιες θυσίες και τους αέναους αγώνες του γυναικείου φύλου για ισότητα – φαίνεται να προτιμούν συνειδητά τους περιορισμούς, προέρχονται από ένα εύπορο οικονομικό υπόβαθρο.  Έτσι, συνάγεται το συμπέρασμα ότι τέτοιοι εκούσιοι περιορισμοί προϋποθέτουν πλούτο, προκειμένου να μη στερηθούν αυτό που πραγματικά συνιστά υπεραξία σήμερα, το χρήμα.

Φυσικά, τέτοιες τάσεις δε θα μπορούσαν να προκύψουν από πουθενά αλλού εκτός από τις «ουτοπικές» Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, των οποίων ο πληθυσμός φαίνεται να βρίσκεται όλο και περισσότερο έξω και πέρα από τα εγκόσμια, αγνοώντας τα πραγματικά ζητήματα που κατατρύχουν τον πλανήτη. Πλήθος διάσημων προσωπικοτήτων φαίνεται να ξεπροβάλλει και να εκφράζει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τον προβληματισμό τους για τους πολέμους, τις βιαιότητες και τα προβλήματα τα οποία – όπως ο ατζέντης τους τούς πληροφόρησε – ταλανίζουν τον κόσμο.  Εκφράζουν ύπουλα, με κροκοδείλια δάκρια φόβο για τη της ακεραιότητα τους, γνωρίζοντας, όμως, ότι μόνο εκείνοι και τα υπόλοιπα μέλη της ελίτ τους θα επιβιώσουν από οποιαδήποτε απειλή για την ανθρωπότητα.

Κοντολογίς, συνέβη στην ανθρωπότητα το αναπάντεχο^. οι προνομιούχοι «βαρέθηκαν» την χλιδή τους και επιθυμούν να γευτούν εκ νέου την πικρή γεύση των στερήσεων. Το γεγονός ότι ξαφνικά φαίνεται να αντιτασσόμαστε στην πρόοδο κρούει τον κώδωνα για άμεση δράση προς εξομάλυνση της κρίσης. Δεν νοείται ξαφνικά να νομίζουμε πως οι ελευθερίες που χρειάστηκαν κυριολεκτικές θυσίες είναι πλέον αντίρροπες προς τη φύση μας. Δε γίνεται να θέλουμε να νοσούμε, να πάσχουμε, να βασανιζόμαστε. Δεν γίνεται ο άνθρωπος, ο οποίος τείνει (θρώσκει) προς τα πάνω ( άνω) ξαφνικά να κατρακυλάει στην κατηφόρα των σφαλμάτων του παρελθόντος του και  να συμπαρασύρει μαζί του τους ευεπίφορους ακολούθους του.

Ελένη-Μαρία Τριάντη