Ενσυναίσθηση και Μουσείο
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για τον όρο ενσυναίσθηση, της οποίας η παρουσία γίνεται ολοένα εντονότερη σε διάφορους τομείς.
Η λέξη, αν και αποτελεί νεολογισμό, με το δεύτερο συνθετικό
(-συναίσθηση) να δηλώνει την πλήρη επίγνωση και συνείδηση μιας κατάστασης και το πρώτο (εν-) να παραπέμπει στη δυνατότητα του ατόμου να «μπαίνει στη θέση» του άλλου έχει καθιερωθεί να σημαίνει την ικανότητα κατανόησης της ψυχολογικής κατάστασης και των κινήτρων συμπεριφοράς ενός άλλου ατόμου.
Η ενσυναίσθηση είναι σημαντική στον χώρο του μουσείου καθώς προωθεί την καλλιέργεια της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και του αισθήματος δικαίου ενισχύοντας τόσο την αξιακή ταυτότητα, όσο και τον κοινωνικό ρόλο του μουσείου.
Η ενσυναίσθηση αξιοποιείται στα διαπολιτισμικά μοντέλα εκπαίδευσης με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Μουσεία Μετανάστευσης στοχεύοντας στην καλλιέργεια της ειρηνικής συνύπαρξης αλλά και της ειρηνικής συνοχής.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί η προαγωγή, τόσο εντός όσο και εκτός μουσειακού περιβάλλοντος, στάσεων και συμπεριφορών που αφορούν στην προώθηση σωματικής αλλά και ψυχολογικής υγείας και ευδαιμονίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα:
«Η Τέχνη της Φροντίδας» της Εθνικής Πινακοθήκης της Ουάσιγκτον (2016).
Τέλος είναι σημαντικό να επισημάνουμε πως το συναίσθημα το οποίο καλλιεργείται και αναδύεται μέσα από εκθέματα και παρουσιάσεις δεν βρίσκεται, και δεν πρέπει να βρίσκεται, σε αντίθεση με τον κριτικό και ιστορικό τομέα ιεροποιώντας άκριτα την ανάμνηση και οδηγώντας σε επιφανειακού τύπου άκριτες ταυτίσεις και προβολές του εαυτού.
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!