Η πρόταξη του ιστορικού βιώματος σε σχέση με την τεκμηριωμένη ιστορική κρίση οδηγεί σε εξιδανίκευση ή δαιμονοποίηση – κατά περίπτωση- της λειτουργίας του ιστορικού λόγου. Παρ΄ όλα αυτά η προφορική «ιστορία» διαμορφώνει μια νέα θεώρηση, που ανανεώνει τον προβληματισμό για τη φύση και τους τρόπους προσέγγισης και χρήσης των ιστορικών «τεκμηρίων» και της σχέσης των ανθρώπων με το παρελθόν τους[1]
Η μελέτη μας με αρωγό την έρευνα αποσκοπεί να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης εικόνας για τη δυναμική και τις δυνατότητες της εκπαίδευσης στην περιοχή μας θεωρώντας την εκπαιδευτική πολιτική ως εξελικτική διαδικασία τόσο της εκπαίδευσης όσο και της κοινωνίας. Αυτό ερμηνεύεται από το ότι δεν συνυφαίνεται μόνο με τα αναλυτικά προγράμματα, αλλά και με συγκεκριμένους νόμους της πολιτείας που αφορούν στους διορισμούς των εκπαιδευτικών και στο ζήτημα της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων, τη σύσταση υπηρεσιών ελέγχου, την διάχυση της κυρίαρχης ιδεολογίας μέσω του σχολικού βιβλίου που αγαπήσαμε ή όχι τότε, την έγκριση, τον έλεγχο ή την υποχρεωτική διοργάνωση σχολικών δραστηριοτήτων με κοινωνική απήχηση κλπ.
[1] (Κόκκινος, Γ., 2004: 26-46)
