Είναι ένα μονότοξο γεφύρι που βρίσκεται στον ποταμό Τσικνιά και πλησίον της βασιλικής του Αγίου Θεράποντα. Ο τρόπος κατασκευής του φέρνει έντονες μνήμες των παραδοσιακών Ηπειρωτικών γεφυριών.
Το κτίσιμο του γεφυριού στον ορμητικό τότε ποταμό συνδέεται, μάλιστα, με μια λαϊκή παράδοση πανομοιότυπη με αυτή του γεφυριού της Άρτας. Η παράδοση αυτή αναφέρει ότι την κατασκευή του γεφυριού είχαν αναλάβει δύο αδελφοί εργολάβοι οι οποίοι αδυνατούσαν να κτίσουν το γεφύρι αφού το έκτιζαν το πρωί και το βράδυ γκρεμίζονταν. Τότε παρενέβη ένα πουλί που με ανθρώπινη λαλιά τους είπε ότι για να στερεωθεί το γεφύρι έπρεπε να χτίσουν σε αυτό τη γυναίκα του πρωτομάστορα. Τα δύο αδέλφια συμφώνησαν να θυσιάσουν τη γυναίκα που πρώτη θα έφερνε την επόμενη μέρα το φαγητό του συζύγου της. Η γυναίκα που πρώτη κατέφθασε το επόμενο πρωί ονομαζόταν Αρετή και προς παραπλάνηση της ο άντρας της, άφησε να πέσει τυχαία το δαχτυλίδι του στα θεμέλια της γέφυρας. Εκείνη πρόθυμη κατέβηκε να το πάρει και τότε οι κτίστες με ένα νεύμα του πρωτομάστορα, την έκτισαν στο γεφύρι. Στην κορυφή της καμάρας υπάρχει ένας λευκός γωνιόλιθος με εγχάρακτο σταυρό και οι ντόπιοι πιστεύουν ότι από κάτω είναι ο τάφος της γυναίκας του πρωτομάστορα. Στη βάση του γεφυριού μέσα σε μια τρύπα οι αγρότες που πήγαιναν το χειμώνα για το ελαιομαζωμα, άφηναν ψωμί και τυρί λέγοντας: «Άριτή, τσαρά-Αριτή, έλα να ζ’ δώσου ψουμί τσι τυρί».
Η καμάρα και οι βάσεις της γέφυρας είναι κατασκευασμένες από ορθογώνιους λιθόπλινθους. Το υπόλοιπο τμήμα είναι αργολιθοδομή με κουρασάνι ως συνδετικό υλικό. Εντοιχισμένο στο γεφύρι συναντούμε αρχαίο υλικό το οποίο εικάζεται ότι προέρχεται από το ιερό της Κλοπεδής αλλά και παλαιοχριστιανικά μέλη, όπως τμήματα θωρακίων κι αμφικιονίσκων. Η κατασκευή της γέφυρας χρονολογείται πιθανότατα στην εποχή των Γατελούζων. Για την κατασκευή της σώζονται δύο προφορικές μαρτυρίες η μία το αναφέρει ως τρόπο σύνδεσης της Μυτιλήνης με τη Στύψη εξυπηρετούσε την οδική σύνδεση για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων των στυπτήρα.
Στράτος Ανδρέου
