Ο Νερόμυλος της Άνδρου

Στης Άνδρου τα ψηλώματα, στης πέτρας τη γαλήνη,
ένας μύλος στέκει ορθός, με μνήμες που τον ντύνει.
Τα άστρα τού γελούν σιγά, το κύμα τον δροσίζει,
κι ο άνεμος να τραγουδά, πώς η ζωή γυρίζει.

Γυρνά, μύλε, γυρνά, το νερό σου μυστικά,
κρατά της γης τη μνήμη μας, των ονείρων τη ματιά.
Γυρνά, μύλε, γυρνά, στης Άνδρου τη γωνιά,
ο φάρος είσαι του χτες, του αύριο η καρδιά.

Τα χέρια μας δουλέψανε, οι νύχτες το θυμούνται,
σιωπηλά κρατούν οι πέτρες σου τον μόχθο που αντηχούνε
ξένον τώρα σε θέλουνε, μα “συ θα ζεις στο χώμα,
στην κάθε ρίζα, στην ψυχή, στην ανάσα μας ακόμα.

Γυρνά, μύλε, γυρνά, το νερό να τραγουδά,
κρατάς της γης τη μνήμη μας, των ονείρων τη ματιά.
Γυρνά, μύλε, γυρνά, στης Άνδρου τη γωνιά,
ο φάρος είσαι του χτες, του αύριο η καρδιά.

Στης Άνδρου τους ανέμους μας, σε κάθε μονοπάτι,
ακούγεται ο ήχος σου, που ψιθυρίζει κάτι.
Μας λέει να θυμόμαστε, να δίνουμε το χέρι,
ο τόπος μας είναι ζωή, κι η πέτρα δεν πεθαίνει.

Γυρνά, μύλε, γυρνά, το νερό να τραγουδά,
κρατάς της γης τη μνήμη μας, των ονείρων τη ματιά.
Γυρνά, μύλε, γυρνά, στης Άνδρου τη γωνιά,
ο φάρος είσαι του χτες, του αύριο η καρδιά.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης