Ένα Πάσχα ήταν θαρρώ
πριν από πολύ καιρό
που ο Γιάννης δεν κρατιόταν
να ‘ρθει η Ανάσταση βιαζόταν.

Πώς του άρεσαν βρε παιδιά
τα πασχαλινά αυγά!
Μαγειρίτσες ,τσουρέκια,
το αρνί, τα κουλουράκια.

Κάθε βράδυ ονειρευόταν
στην κουζίνα πως καθόταν
και έτρωγε όλο λιχουδιές
νόστιμες , πασχαλινές .

Το πρωί όταν ξυπνούσε
έναν εφιάλτη ζούσε,
έβλεπε μόνο φακές
ταραμάδες και ελιές.

«Κάνε υπομονή βρε Γιάννη
ως το Σάββατο που φτάνει,
θα ΄ρθει κι εκείνη η ώρα
έχουμε νηστεία τώρα».

-Μα δεν έφτανε αυτό…
Μύριζε παντού γλυκό!
Τα πασχαλινά  κουλούρια,
του ’χαν σπάσει τα ρουθούνια.

Άλλο τώρα δεν αντέχει
πόση υπομονή να έχει;
Ένα μονάχα θα πάρει,
πριν το πάρουν χαμπάρι.
«Μα αυτό είναι κελεπούρι
ένα Πάσχα… σε κουλούρι!»

Πώς να φάει μόνο ένα!
Αχ! Δεν άφησε κανένα.
Πω πω πω! Τι σύμφορα!
Τι θα πει και στη μαμά;
Τι θα πει και στη νονά του;
Τον πονάει η κοιλία του!

«Αχ ! Τι έπαθα ο καημένος!»
λέει  τώρα ξαπλωμένος.
«Τι λιχούδης είμαι εγώ,
τώρα θέλω και γιατρό!»
-Τι έχει ο Γιάννης;
-Λαιμαργία,
λέει η γιατρός  η Μαρία ,
τώρα μοναχά σουπίτσες,
όχι αυγά ή μαγειρίτσες.

Αχ ! Θεέ μου τι κακό !
Τι είδους Πάσχα, είναι αυτό;
Δίχως  λίγη μαγειρίτσα,
Κουλουράκια, μια μπουκίτσα;
Τιμωρία για τον Γιάννη,
μέχρι η κοιλιά να γιάνει.
Έβαλε  λίγο μυαλό,
ύστερα από όλο αυτό.
Πέρασαν  πολλά πια χρόνια
και ο Γιάννης έχει εγγόνια,
γιατί έμαθε απ’ τα λάθη.
Κάθε Πάσχα λαχταράει
λιχουδιές πάλι να φάει
Μα μες τις γιορτές  τη φούρια
δεν ξεχνάει τα κουλούρια.

Τσίμπρης Θέμης Γ2