Η τεχνητή νοημοσύνη είναι πια στη ζωή μας και έπειτα από μια συζήτηση με τους μαθητές μου αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το copilot για να μου δημιουργήσει ένα ποίημα. Η οδηγία που του έδωσα ήταν η εξής : » θέλω ένα ποίημα που να μιλά για τις σχέσεις των ανθρώπων στις πόλεις» . Το αποτέλεσμα που μου έδωσε δεν ήταν καθόλου άσχημο.
Σε αυτή την πόλη, όπου οι δρόμοι συναντιούνται, οι άνθρωποι περπατούν με βήματα βιαστικά, σαν να φοβούνται να χάσουν τον εαυτό τους.
Οι πλατείες είναι συνωστισμένες, γεμάτες φωνές, και οι καφετέριες πλημμυρίζουν από συζητήσεις. Οι άνθρωποι αγκαλιάζονται, αλλά οι σκιές τους παραμένουν χωριστές, αναζητώντας το φως.
Εδώ, οι κτίριοι ανεβαίνουν προς τον ουρανό, σαν να προσπαθούν να φτάσουν τα άστρα. Κάτω από τις στέγες τους, οι άνθρωποι ζουν σε μικρούς χώρους, αλλά οι ψυχές τους είναι απερίγραπτες.
Εδώ, οι συναντήσεις είναι τυχαίες, και οι αποχωρισμοί πάντα πικροί. Οι καρδιές χτυπούν σε ρυθμό ασυνείδητο, και οι σκέψεις περιφέρονται σαν περιπλανώμενα πουλιά.
Σε αυτή την πόλη, οι σχέσεις είναι σαν τα δρομάκια: μπορείς να χαθείς, να βρεθείς, να συναντήσεις, να χωρίσεις, να ενωθείς, να αγαπήσεις, να πονέσεις.
Και όσο πιο βαθιά εξερευνείς τις γωνίες της, τόσο περισσότερα μυστικά ανακαλύπτεις, τόσο περισσότερες ιστορίες γράφονται στις σιωπηλές στιγμές των ανθρώπων στις πόλεις.
( η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπόρεσε να βρει τη λέξη κτίρια )
Θα ήθελα να δω και τις δικές σας προσπάθειες !
