Ο Θεόδωρος Βρυζάκης γεννήθηκε στη Θήβα. Άλλες πηγές αναφέρουν το 1814, άλλες το 1819, που είναι και η επικρατέστερη. Το 1821 οι Οθωµανοί απαγχόνισαν τον πατέρα του και ο ίδιος µε τον αδελφό του, λίγα χρόνια αργότερα, το 1828, βρήκαν καταφύγιο στο ορφανοτροφείο του Καποδίστρια στην Αίγινα. Επόμενος σταθμός της ζωής του ήταν το «Πανελλήνιον» στο Μόναχο, ένα σχολείο για τα παιδιά αγωνιστών της Επανάστασης. Εκεί σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και άνοιξε τα «φτερά» του, καθώς έγινε ο πρώτος Έλληνας ζωγράφος της ομώνυμης σχολής. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1848 για να µελετήσει τους τόπους και τα πρόσωπα των μελλοντικών έργων του. Πέθανε στο Μόναχο το 1878, αφήνοντας το σύνολο των έργων του εργαστηρίου του στο Πανεπιστήµιο Αθηνών.
Ο Θεόδωρος Βρυζάκης θεωρείται ο πρώτος καταξιωµένος ζωγράφος της µετεπαναστατικής Ελλάδας και ο πρώτος εκπρόσωπος της λεγόµενης Σχολής του Μονάχου της νεοελληνικής ζωγραφικής. Πολλά από τα έργα του έγιναν ευρέως γνωστά, γιατί κυκλοφόρησαν ως λαϊκές λιθογραφίες. Ζωγράφισε κυρίως ελαιογραφίες, τα περισσότερα θέµατα των οποίων αντλούνται από τις σελίδες της ιστορίας της ελληνικής επανάστασης και εκφράζουν το ύφος και το πνεύµα των ζωγράφων του ροµαντισµού. Τα έργα του Βρυζάκη αποτυπώνουν µε νοσταλγικό τρόπο χαρακτηριστικές εικόνες από την ελληνική επανάσταση που µας θυµίζουν τα σχολικά µας βιβλία και τις σχολικές εορτές της 25ης Μαρτίου.
