Στις μέρες μας η οικονομική κρίση έχει φτάσει πλέον στα ύψη. Η κατάσταση αυτή βλέπουμε να αρχίζει το 2004 όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες διαδραματίζονται στην Ελλάδα. Και κάπου εδώ ξεκινάμε. Το κράτος χωρίς να έχει ένα εισόδημα στην άκρη ώστε να το διαθέσει γι’ αυτόν τον σκοπό –που μας έκανε υπερήφανους στις ξένες χώρες αλλά μας κατάστρεψε εσωτερικά- αποφασίζει να κτίσει νέα κτήρια, κατάλληλα για τους αγώνες ώστε να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα και εκτεθούμε σαν χώρα.
Έτσι, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν φόρους για την κάλυψη των εξόδων. Όμως, επειδή η Ελλάδα από παλιά ήταν μια χώρα που δεν εκμεταλλευόταν τα πλούτη της, αναγκάζεται να παίρνει δάνεια χωρίς όμως να μπορεί να τα ξεπληρώσει. Και όταν τα ξεπληρώνει έρχεται η ανάγκη να πάρει κι άλλα περισσότερα. Στη συνέχεια, για να μπορέσει να ορθοποδήσει αρχίζει τις περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αλλά ακόμη και τις απολύσεις. Λόγω της μεγάλης ανεργίας, πολλοί Έλληνες αναγκάζονται να μεταναστεύσουν σε ξένες χώρες όπως στη Γερμανία και στην Ελβετία αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Έτσι, η ανεργία το 2012 φτάνει το 26,4 %, το 2013 το 27,5% και συνεχίζεται ανοδικά ως και το 28%. Και παρόλα αυτά το 2012-2013 η Ελλάδα μπαίνει επίσημα στο μνημόνιο. Το μνημόνιο με τους κανόνες του επιβάλλει φόρους σε όλους τους πολίτες, το 40% των οποίων αδυνατούν να τους πληρώσουν. Αυτοί οι φόροι θα χρησίμευαν για τα χρέη της χώρας, δηλαδή για την εξόφληση του δανείου εκείνης της εποχής από την Γερμανία. Ένα σημάδι βελτίωσης της οικονομίας της χώρας είναι το πλεόνασμα που δημιουργείται το καλοκαίρι του 2014. Τώρα, οι κυβερνόντες υπόσχονται να βγει η χώρα από το μνημόνιο συνεπώς και από την κρίση αλλά και μια καλύτερη ζωή στους Έλληνες από αυτή που ζουν τα τελευταία 5 χρόνια.