Από μικρή θυμάμαι πως καθόμουν τα απογεύματα στην τηλεόραση και παρακολουθούσα αθλητικούς αγώνες. Ποσώς με ένοιαζε, εάν ήταν ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή τένις το προβαλλόμενο. Αρκούσε να είναι οποιοδήποτε άθλημα. Παρόλο που δεν πολυκαταλάβαινα τους κανόνες ή τους διάφορους όρους που χρησιμοποιούσαν, ήμουν ευχαριστημένη μόνο και μόνο που πέρναγα την ώρα μου βλέποντας τους αθλητές να κοπιάζουν να βάλουν γκολ ή καλάθι.
Ήθελα και εγώ να βρω το άθλημα που θα με αντιπροσώπευε και θα δυνάμωνε τον χαρακτήρα μου. Έτσι, άρχισα να δοκιμάζω από ρυθμική μέχρι και ιππασία. Στην τελική, βρήκα το άθλημα το οποίο ερωτεύτηκα και ήξερα πως ήταν το ιδανικό για μένα. Από τη στιγμή που πάτησα το πατάκι του ταεκβοντό, ένιωσα μια ανεξήγητη ηρεμία αλλά και αδρεναλίνη και γνώρισα έναν εξαιρετικό προπονητή, ο οποίος με βοήθησε να χτίσω τις βάσεις μου και να αποκτήσω το πάθος που ήταν απαραίτητο για τους αγώνες. Είμαι ευγνώμων που με μύησε σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, ένα κεφάλαιο το οποίο δε θα αφήσω να τελειώσει παρόλες τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν.
Το ταεκβοντό ήταν πάντα δίπλα μου. Όταν δεν τα πήγαινα καλά στα μαθήματα ή στις στιγμές που ένιωθα ολομόναχη. Πραγματικά με σώζει, όποτε χρειάζομαι εμψύχωση και συνέχισα μέσα μου να το παρομοιάζω με το φως που δε βρίσκεται στο τέλος του τούνελ, αλλά το φως του οποίου η δύναμη σε λούζει, ώστε να μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου πηγή φωτός. Ό, τι κι αν γίνει, όποιος έρθει στη ζωή ή φύγει, γνωρίζω καλά πως η σπίθα που καίει μέσα μου για το ταεκβοντό δε θα σβήσει.
Το ταξίδι που περνάω καθημερινά δεν είναι εύκολο. Θυμάμαι πόσες φορές τραυματίστηκα, πόσες έκλαψα και πόσες ήθελα να τα παρατήσω. Ποτέ, όμως, δε λύγισα και ούτε πρόκειται όσο ζω και αναπνέω. Το ταεκβοντό δε με έκανε μαχήτρια. Ήμουν εξαρχής. Ήταν απλά το αναγκαίο σπρώξιμο να γίνω ό, τι είμαι σήμερα. Αμέτρητες φορές με έχουν ρωτήσει: «Σε τι πιστεύεις ότι όλη η ενέργεια που δίνεις θα ωφελήσει κάπου, γιατί δεν ασχολείσαι με το σχολείο τόσο;» Η απάντηση θα μένει πάντα η ίδια: «Ο σωματικός πόνος και η κούραση είναι πολύ γλυκοί πόνοι σε σχέση με τον πόνο, όταν μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες. Δεν θα αφήσω τα όνειρά μου να γίνουν απωθημένα».
Σαλαπάτα Στέλλα
