Το σχολείο μας είναι το δεύτερο σπίτι μας και οφείλουμε κι εμείς οι μαθητές και οι μαθήτριες να το φροντίζουμε όπως και οι καθηγητές μας. Όμως θα πρέπει όχι μόνο εμείς αλλά και το κράτος να το φροντίζει, να το βοηθάει και να το συντηρεί.
Στο δικό μας σχολείο τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, αλλά υπάρχουν αρκετά προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, ένα από τα σοβαρά προβλήματα είναι ότι δεν έχουμε μεγάλη αίθουσα για τις εκδηλώσεις, με αποτέλεσμα να πρέπει να χωριζόμαστε σε δύο βάρδιες στις γιορτές, ώστε όλοι να παρακολουθήσουμε τη γιορτή. Δεύτερο πρόβλημα, που έχουμε, είναι οι ανεπαρκείς αθλητικές εγκαταστάσεις. Όπως όλοι γνωρίζετε, δεν έχουμε καν τέρματα ποδοσφαίρου, ενώ τα περισσότερα σχολεία έχουν, και το γήπεδο βόλεϊ βρίσκεται μαζί με το γήπεδο μπάσκετ. Το τραγικό σε όλο αυτό, όμως, είναι ότι όταν παίζουμε βόλεϊ, ταυτόχρονα υπάρχουν κι άλλοι γύρω που παίζουν μπάσκετ και συχνά έχουμε τσακωμούς και τραυματισμούς. Τέλος, ένα όχι και τόσο σοβαρό πρόβλημα αλλά παραμένει στην κορυφή, είναι ότι δεν έχουμε αρκετούς χώρους πρασίνου.
Όπως μου είχανε πει, όμως, μικρή ότι αν θέλει ο άνθρωπος κι αν προσπαθήσει, όλα γίνονται, υπάρχουν πάντα λύσεις ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, απλώς εμείς δεν τις βλέπουμε. Έτσι γίνεται και τώρα με τα προβλήματα και του σχολείου μας. Τα βλέπουμε, αλλά δε δίνουμε μία λύση.
Για τα παραπάνω θέματα υπάρχουν πολλές λύσεις. Αρχικά, θα μπορούσαμε να μαζέψουμε χρήματα ή να μας βοηθήσει ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων να φτιάξουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις και να αγοράσουμε εξοπλισμό. Το ίδιο θα μπορούσαμε να κάνουμε και με τον χώρο πρασίνου με τη βοήθεια του Δήμου. Αν όλα τα πενταμελή των τάξεων μας μαζεύουμε χρήματα, η κάθε μία τάξη θα μπορούσε να φυτέψει κι από ένα δεντράκι. Συνολικά θα είχαμε 12 δεντράκια στο προαύλιο μας. Θα ήταν ο καθαρός και πράσινος πνεύμονας του σχολείου μας. Τέλος, όσον αφορά στην αίθουσα εκδηλώσεων θα πρέπει η Διευθύντρια να μιλήσει με τον Δήμο, ώστε να βρούμε μία λύση.
Μα, όμως, και στα πιο εύκολα αλλά και στα πιο δύσκολα προβλήματα κάνουμε τα στραβά μάτια. Μήπως θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να τα κοιτάμε και να τους χαμογελάμε, για να προσπαθήσουμε όλοι μας να τα διορθώσουμε; Τι λέτε; Μπορούμε να το κάνουμε;
Αναζίκου Κατερίνα
