ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ
Συνηθίζουμε να λέμε ότι οι νέοι άνθρωποι είναι το μέλλον της κοινωνίας, το αύριο. Γι’ αυτό όλοι εμείς οι μαθητές και οι μαθήτριες έχουμε μια ευθύνη, που δεν μας την απέδωσε κανείς, αλλά είναι αυτονόητη. Έχουμε ευθύνη να είμαστε δίκαιοι, ενεργοί, να αντιδρούμε στα λάθη και τις αδικίες που βλέπουμε, να προτείνουμε λύσεις και όλα αυτά να τα πράττουμε με σεβασμό και υπευθυνότητα.
Με σεβασμό, λοιπόν, στη μνήμη των 57 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στα Τέμπη και υπευθυνότητα απέναντι στο μέλλον που ονειρευόμαστε για μας, οι μαθητές και οι μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου Ωραιοκάστρου οργανώσαμε την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου ένα μικρό αφιέρωμα σε αυτούς τους νέους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, από λάθη και παραλείψεις άλλων. Έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα τρένο που τους ταξίδευε στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους, στους φίλους τους, στους γονείς τους και τελικά τους οδήγησε στον θάνατο. Σε ένα θάνατο φρικτό και άδικο, χωρίς οξυγόνο. Ανάμεσα σε άλλα διαβάστηκε και το παρακάτω κείμενο από τη μαθήτρια Κυριακίδου Δήμητρα:
Η Κοιλάδα
«Κάπου στην Ελλάδα, όπου πολλοί λένε πως και ο ίδιος ο Θεός θα διάλεγε ένα μείνει, υπήρχε μια κοιλάδα. Μια κοιλάδα γεμάτη ομορφιά και τραγούδια. Την ομορφιά της την πήρε από τις αθώες και ανυποψίαστες ψυχές που σε εκείνη την κοιλάδα ξεκίνησαν το μακρινό τους ταξίδι ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Πονεμένη και άσπλαχνη ήταν εκείνη η μέρα για την αθωότητα που είχαν αυτές οι όμορφες ψυχές καθώς έφευγαν. Πόσο τραγικό να ξέρεις πως για άλλο ταξίδι ξεκίνησαν και σε άλλο πήγαν, με προορισμό πιο δίκαιο αλλά μέσα από μια τρομακτική και τερατώδη διαδρομή. Τι να σκέφτεται η μάνα που έστειλε την ίδια της την ψυχή, την αγάπη και τον λόγο ύπαρξής της, με το φυλλοκάρδι της να τρέμει; Πως καλά έκανε και έτρεμε; Πως κανείς δεν θα της δώσει πίσω αυτό που είχε; Γιατί κάποιοι άλλοι το αποφάσισαν, απάνθρωπα και σκληρά. Κοιλάδα των Τεμπών λέγεται, και πέρα από τις αθώες ψυχούλες που την φωτίζουν, την σκοτεινιάζει ο πόνος και η αδικία, πάνω από ένα μάτσο σίδερα».
Το μόνο που έχουμε να πούμε κλείνοντας είναι ότι δεν ξεχνάμε τα παιδιά αυτά και ελπίζουμε το άδικο ταξίδι τους προς τον θάνατο να βρει γρήγορα δικαίωση.
