O Παπαδιαμάντης στο διήγημα “Άνθος του Γιαλού” μας μιλάει για τον Μάνο του Κορωνιού που ήταν ένας εικοσάχρονος ψαράς. Ο Μάνος έδενε κάθε βράδυ τη βάρκα του κοντά στις πέτρες του Ανατολικού Γιαλού κάτω από ένα ερημόσπιτο, όπου εκεί κοιμόταν κάθε βράδυ και έβλεπε όλα τα μυστήρια του ουρανού. Για πολλές νύχτες έβλεπε ένα μελαγχολικό φως που τρεμόφεγγε στο βάθος της μελανωμένης εικόνας. Αυτό το ερημόσπιτο είχε την φήμη πως ήταν στοιχειωμένο και λεγόταν της Λουλούδως το Καλύβι. Κανείς δεν ήξερε γιατί λεγόταν έτσι παρά μόνο λίγες γριές που γνώριζαν την ιστορία.
Ο Μάνος έβλεπε βραδιές το φως να τρέμει και να φέγγει στο πέλαγος, ενώ ήξερε ότι εκεί δεν υπάρχει φάρος. Τι λοιπόν ήταν εκείνο το φως; Καθημερινά περνούσε με την βάρκα του από εκεί αλλά δεν έβλεπε κανένα σημάδι την ημέρα. Έτσι τα μεσάνυχτα με βοηθό το Γιαλή της Φαφάνας, που ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος του, αποφάσισαν να πάνε να δούνε από κοντά το φως.
Εκείνο το βράδυ οι δύο φίλοι ήταν έτοιμοι να πάνε να δούνε το παράξενο φως και τότε τους είδε ο πενηντάχρονος Λίμπος Κόκογιας όπου κοίταγε εκείνη την ώρα την θάλασσα από το παράθυρό του και κατέβηκε να τους ρωτήσει προς τα πού πάνε. Τότε οι δύο φίλοι του εξήγησαν τι είδαν κι έτσι ο Λίμπος τους διηγήθηκε μια παλιά ιστορία.
Η ιστορία αυτή έλεγε ότι παλιά στο ερημόσπιτο ζούσε μια πολύ όμορφη κοπέλα με τον πατέρα της, την αποκαλούσαν Λουλούδω. Κάποτε την αγάπησε ένα βασιλόπουλο και της υποσχέθηκε γάμο τα Χριστούγεννα, αφού θα γύριζε από τον πόλεμο. Πέρασαν τα Χριστούγεννα τελείωσε κι ο πόλεμος και το βασιλόπουλο δεν φάνηκε ποτέ επειδή τον είχαν πιάσει αιχμάλωτο. Από τότε όλοι στο νησί ήξεραν ότι η φιγούρα που έβλεπαν πάνω στο βράχο κάθε βράδυ ήταν η Λουλούδω, ώσπου ένα βράδυ δεν την είδαν και ανησύχησαν, πήγαν να δουν τι συμβαίνει και στην θέση της βρήκαν ένα λουλούδι που το ονόμασαν “Άνθος του Γιαλού”. Τέλος ο Λίμπος τους εξήγησε ότι το φως, το οποίο δεν βλέπει πια σχεδόν κανείς, ήταν η ψυχή του βασιλόπουλου που έσβησε πίσω από τα σίδερα της φυλακής και της σκλαβιάς. Αυτό το φως πήγαινε εκεί ώστε η αγάπη του βασιλόπουλου και της Λουλούδως να μην σβήσει ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου: Στεριάδη Λουκία και Σιώζιου Θεοφανία, μαθήτριες του Γ1 του Γυμνασίου Περάματος Ιωαννίνων.
Η ζωγραφιά είναι του Πανταζή Αλκιβιάδη, μαθητή του Β2 του Γυμνασίου Περάματος Ιωαννίνων.
