Γράφει ο μαθητής Ευάγγελος Ορέστης Καραλάκος
Παλιότερα ο όρος «ψηφιακή πολιτιστική κληρονομιά» έμοιαζε οξύμωρος καθώς ο ψηφιακός κόσμος και η πολιτιστική κληρονομιά θεωρούνταν δύο όροι χωρίς κανένα κοινό σημείο. Σταδιακά όμως και με την πρόοδο της τεχνολογίας οι δύο αυτές έννοιες φαίνεται να αλληλεπιδρούν, να αλληλοσυμπληρώνονται και τελικά να οδηγούν σε αυτό που στον αγγλοσαξονικό κόσμο ονομάζεται e-culture.
Σήμερα, ο ψηφιακός κόσμος έχει αρχίσει να λειτουργεί ως μέσο διάδοσης και προώθησης του πολιτισμού: η τεχνολογία μας βοηθά να αποκτούμε ευκολότερη πρόσβαση σε πολιτιστικούς χώρους, μας παρέχει μία σωρεία πληροφοριών για την πολιτιστική κληρονομία τόσο της πατρίδας μας όσο και των υπολοίπων χωρών και καθιστά την διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός τόπου αποτελεσματικότερη. Παράλληλα, ένας σημαντικός αριθμός πολιτιστικών χώρων χρησιμοποιούν τα ψηφιακά μέσα (εφαρμογές, ψηφιακές βιβλιοθήκες, ψηφιακά παιχνίδια κ.α.) για να εμπλουτίσουν την εμπειρία των επισκεπτών.
Στην ταχύτατη ανάπτυξη των ψηφιακών μέσων που αξιοποιούνται για την διάδοση του πολιτισμού συνέβαλε και η πανδημία του κορωνοϊού κατά την οποία επιβλήθηκαν περιορισμοί που μείωσαν σημαντικά την προσβασιμότητα στην πλειονότητα των πολιτιστικών χώρων. Αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη και στην ταχεία διάδοση των τεχνολογικών μέσων που αποσκοπούν στην διευκόλυνση της πρόσβασής μας σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό είτε πρόκειται για ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση, ή έναν αρχαιολογικό χώρο.
Κατά την άποψη μου ζούμε μια επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τον πολιτισμό στο τέλος της οποίας η σχέση των ανθρώπων με τον πολιτισμό θα είναι στενότερη από ποτέ χάρη στην σωστή χρήση των τεχνολογικών μέσων που διαθέτουμε. Γιατί ο ψηφιακός κόσμος που ανοίγεται μπροστά μας δεν είναι απλά ένα μέσο που προσφέρει στον πολίτη μια δημοκρατικότερη πρόσβαση στο πολιτιστικό προϊόν, αλλά και ένα αυτόνομο πεδίο έκφρασης και δημιουργίας για πολλούς καλλιτέχνες.
