Ζητείται τίτλος

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, γνωστός ζωγράφος της Λυόν, ήταν ο PierreLegaf. OPierre ήταν λάτρης της αφηρημένης τέχνης και αυτό φαινόταν από τα έργα του. Καμβάδες, μπλοκ, χαρτιά ήταν γεμάτα πιτσιλιές χρωμάτων και ξεκάρφωτες γραμμές.

Ένα ηλιόλουστο πρωινό, αποφάσισε να δοκιμάσει τον εαυτό του με κάτι πρωτόγνωρο για τον ίδιο. Σκέφτηκε λοιπόν να ζωγραφίσει ένα κτίριο όχι αφηρημένο, αλλά ακριβώς το ίδιο με την απέναντι πολυκατοικία. Έστησε λοιπόν το πανό, στο οποίο θα ζωγράφιζε το κτίριο, στο πάτωμα και άρχισε να μπογιατίζει. Έβαλε τα δυνατά του και ζωγράφιζε τουλάχιστον 7 ώρες!Με το που τελείωσε το αριστούργημα του, χτύπησε το τηλέφωνο και με το που πήγε να σηκωθεί το δεξί του πόδι σκούντηξε τον τενεκέ με τη μπογιά και αυτός με τη σειρά του τον επόμενο κ.ο.κ. Αγανακτησμένος κοίταξε με θλίψη το έργο του το οποίο ειχε καλυφθεί ολοσκερώς με μπλε, μαύρη και κίτρινη μπογιά.

Καθόταν πάνω από το πανί αρκετή ώρα, μέχρι που του ήρθε μια ιδέα. Μπορούσε να πάει το πανί στην κα Βιολέτα την ιδοκτήτρια του πλησταριού της Λυόν. Έτσι απελπισμένος που ήταν η μόνη ιδέα που σκέφτηκε ήταν ακατόρθωτη. Η κα Βιολέτα του αποκρίθηκε πως δεν μπορούσε να σώσει το έργο, καθώς το ακριλικό χρώμα δεν φεύγει αύτε από ρούχα ούτε από πανιά, όμως είχε κατά νου έναν τρόπο ώστε να μην αχρηστευθεί. Ο Pierre, χωρίς δεύτερη σκέψη κούναγε καταφατικά το κεφάλι σε ό,τι κι αν του έλεγε η Βιολέτα.

Ήταν απόγευμα, όταν το κουδούνι της Αμαλίας της μοδίστρας χτύπησε. Πήγε να ανοίξει την πόρτα και αντίκρισε στο κατώφλι της τον Pierre και την κα Βιολέτα. Τους καλοσώρισε και τους ρώτησε με απορία:

-Καλησπέρα και στους δυο σας, όμως τι γυρεύετε εδώ και πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;;;

Οι δύο επισκέπτες άρχισαν να της διηγούνται από την αρχή όλη την ιστορία μέχρι που ο Pierre την ρώτησε:

-Τώρα λοιπόν Αμαλία μου, εσένα που τα χέρια σου πιάνουν, μήπως έχεις καμιά σκέψη που θα μπορούσες να προσαρμόσεις και το πανί μου;;;;

Η Αμαλία δεν απάντησε. Μόνο ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της και ύστερα πήρε το πανί από τα χέρια του Pierre και κλείστηκε στο εργαστήρι της.

Κλειδαμπαρώθηκε εκεί μέσα για δύο ώρες και οι δύο ανυπόμονοι ήρωές μας κάνανε κύκλους γύρω-γύρω ώσπου….η πόρτα άνοιξε και η Αμαλία εμφανίστηκε φορώντας ένα T-shirt φτιαγμένο από τον γνωστό μας ζωγράφο. Ο καλλιτέχνης άναυδος αγκάλιασε την μοδίστρα, την έπιασε από το χέρι και μαζί με την Βιολέτα βγήκαν στον δρόμο και άρχισαν τον χορό και το τραγούδι. Όλοι όσοι είδαν την Αμαλία να φοράει το μπλούζακι ενθουσιάστηκαν και μαζεύτηκαν γύρω τους ρωτώντας που βρήκαν αυτό το ρούχο- έργο τέχνης.

Σίγα σιγά, όλοι είχαν προσθέσει στην καρνταρόμπα τους ένα από τα μπλουζάκια του Pierre και της Αμαλίας. Όμως η μόδα δεν διατηρήθηκε για πολύ μόνο στη Λυόν. Το νέο αυτής της πανδαισίας διαδώθηκε και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκες χώρες. Ο Pierre σε διάφορες συνεντεύξεις που έδινε, διηγόταν όλη την περιπέτεια και ομολογούσε ότι θεωρούσε αυτό το συμβάν σημάδι από τον Θέο για να μην παρατήσει την αφηρημένη τέχνη. Έτσι κι έγινε. Ζωγράφιζε πανιά για το υπόλοιπο της ζωγραφικής του καριέρας και τα έδινε στην Αμαλία, την μελλοντική σύζυγό του, να τα ράβει και να τα στέλνει σε οποιονδήποτε ήθελε ένα ….

ΡΟΥΧΟ- ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ!!!!

Φαίδρα Σ. Α4