Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΚΡΗΝΗ
Το σχολείο μας βρίσκεται στην περιοχή της Νέας Κρήνης Καλαμαριάς, του νομού Θεσσαλονίκης. Η Καλαμαριά μετρά περίπου 90 χιλιάδες πληθυσμό κι αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η ταυτότητά της, η προσφυγική καταγωγή της και ευρύτερα η ιστορία της. Είναι κτισμένη πάνω στην ανατολική πλευρά του Θερμαϊκού και χωρίζεται σε συνοικίες στις οποίες έχουν δοθεί τα ονόματα από τις πατρίδες των προσφύγων της Μικράς Ασίας: Νέα Κρήνη, Αρετσού, Κουρί, Κατιρλί, Καραμπουρνάκι, Άγιος Ιωάννης, Βυζάντιο, Δέρκων, Βότση, Φοίνικας, Κηφισιά και Μίκρα.
Η Καλαμαριά υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς και αποτελεί μια ζωντανή μητρόπολη με αρκετές φιλανθρωπικές δράσεις και πνευματικό έργο. Η περιοχή, επιπλέον, έχει συνολικά 11 ενορίες και πολλά παρεκκλήσια με Επίσκοπο τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κύριο κύριο Ιουστίνο Μπαρδάκα. Με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων της Μητρόπολης, θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά την ιστορία του τόπου μας.
Αρχικά, το τοπωνύμιο ‘Καλαμαριά’ πρώτη φορά βρέθηκε σε ένα έγγραφο της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους, συγκεκριμένα το 1083 μ.Χ., και αναφέρεται στην νοτιοανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Ενδεχομένως να προήλθε από τον όρο «Καλή μεριά» λόγω της πλούσιας βλάστησης και ευφορίας του τόπου.
Η ζωή εδώ άνθισε πριν ιδρυθεί η Θεσσαλονίκη το 315 π.Χ. Συγκεκριμένα, στο Καραμπουρνάκι αρχαιολογικές ανασκαφές επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός προϊστορικού οικισμού που γνώρισε μεγάλη ακμή τον 5ο π.Χ. αιώνα. Από τα ευρήματα αποδείχθηκε η επικοινωνία του με τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, την Αττική, την Ιωνία και τα νησιά του Αιγαίου.
Στη μεγαλύτερη έκταση της περιοχής κατά το 1915, οι σύμμαχοί μας (Άγγλοι και Γάλλοι) δημιούργησαν διάφορες εγκαταστάσεις, όπως αεροδρόμια και νοσοκομεία, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης, κατασκεύασαν σιδηροδρομική γραμμή για μεταφορά πολεμοφοδίων από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέχρι την περιοχή της Σχολής Πολέμου.
Το 1920 άρχισαν να γίνονται οι πρώτες εγκαταστάσεις Ελλήνων προσφύγων από τη Γεωργία. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και την υποχρεωτική Ανταλλαγή των Πληθυσμών με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923, κατέφθασαν χιλιάδες πρόσφυγες στην περιοχή, η οποία εξελίχθηκε ταχέως με την ανάπτυξη κατοικιών, εμπορικών και βιομηχανικών υποδομών. Οι άνθρωποι αυτοί προτίμησαν ένα παραλιακό τόπο διότι αφενός θύμιζε τους τόπους των πατρίδων τους και αφετέρου έδινε τη δυνατότητα της αλιείας ως επαγγέλματος όπως αυτό που ασκούσαν στη Μικρά Ασία πριν ξεριζωθούν.
Παναγιώτης Ν. (Γ2)
