Αναλογίσου τη φαινομενικά αυτονόητη ιδέα πως το σύμπαν θα υπήρχε ακόμα και αν δεν βρισκόταν κανείς τριγύρω για να το βιώσει. Πως ακόμα και όταν κλείνουμε τα μάτια μας ο κόσμος γύρω μας δεν περνάει στην ανυπαρξία, μόνο και μόνο για να υλοποιηθεί όταν τα ξανανοίξουμε. Υποθέσεις σαν κι αυτές τις θεωρούμε κοινή λογική και είναι βαθιά ριζωμένες στο μυαλό μας. Η φυσική όμως πήρε διαζύγιο από την κοινή λογική όταν πρωτοέπεσαν στην αντίληψή μας τα φαινόμενα της κβαντομηχανικής.
Πολύ χοντρικά, η φυσική μπορεί να χωριστεί σε τέσσερις κατηγορίες: Στην κλασική μηχανική, η οποία μελετάει αντικείμενα πολύ μεγαλύτερα από άτομα που κινούνται με πολύ μικρότερες ταχύτητες από του φωτός, στην σχετικιστική μηχανική, η οποία επεκτείνει την κλασική και μελετάει αντικείμενα που ταξιδεύουν με ταχύτητες συγκρίσιμες με αυτή του φωτός, στην κβαντική μηχανική που καταπιάνεται με τις κινήσεις των ατόμων και των υποατομικών σωματιδίων και τέλος, στην κβαντική θεωρία πεδίου, η οποία, όπως φαντάζεσαι, ενώνει την κβαντική και τη σχετικιστική μηχανική.
Μην ξεγελιέσαι όμως, η κβαντομηχανική δεν είναι απλά η φυσική των μικροσκοπικών αντικειμένων, αλλά δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας απ’ ό,τι η κλασική φυσική. Για την ακρίβεια, θα μπορούσαμε να πούμε πως η κλασική φυσική είναι η κβαντομηχανική των μεγάλων αντικειμένων!
