Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγουμε απ’ τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνουμε αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και να’ σαι στη σκλαβιά;
Στοχάσου πως σε ψήνουν, καθ’ ώρα στη φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς.
ο τύραννος αδίκως σε κάνει να χαθείς.

Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι αυτός πασχίζει πάλι, το αίμα σου να πιει.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή