Σαν μοναχοπαίδι προτιμούσα την ησυχία μου και ποτέ, μα ποτέ δεν καταδεχόμουν να ρωτήσω : «Να παίξω μαζί σας;» Πήγαινα μόνο όπου με καλούσαν. Και για καλή μου τύχη με καλούσαν. Θα σας εξομολογηθώ ωστόσο πως μου άρεσε πάντα να παίζω με τα παιδιά που περιθωριοποιούσαν. Πάντα έψαχνα να βρω τι είναι αυτό που απόδιωχνε τα άλλα παιδιά και πάντα αυτό το κάτι κατέληγα να το αγαπήσω. Και πιο παλιά, στη Σουηδία, όταν εγώ ήμουν η «Διαφορετική», μελανούρι ανάμεσα σε ξανθούς αγγέλους! Όλα τα κοριτσάκια, είχαν στα καρότσια τους πανέμορφες ξανθές κουκλίτσες, μα εγώ έσερνα στο δικό μου μία μαυρούλα με κίτρινο φόρεμα. Και σαν με ρωτούσαν :»Γιατί είναι μαύρο το παιδί σου;» απαντούσα : «Γιατί να μην είναι;», «Γιατί είσαι λευκή.» ερχόταν σαν απάντηση και αντιδρούσα : «Μαμά είναι όποια αγαπάει και μεγαλώνει! (κλεμμένο από τη μαμά μου) Και εγώ αυτή τη μαυρούλα αγαπώ!» Και συνέχιζα τρελά τον δρόμο μου! Νομίζω όμως ότι με έσωσε, την εποχή εκείνη, και η παραξενιά της Πίπης Φακιδομύτης που ήταν τρελούτσικη, μα ωστόσο πολύ αγαπητή, οπότε χωρούσε στην καρδιά τους και άλλη τρέλα. Η δική μου. Μα πάνω από όλα με έσωζε η αγάπη των δικών μου και οι ατελείωτες συζητήσεις μας που δε μου άφηναν περιθώρια να επιτρέψω να νιώσω ανεπιθύμητη από κανένα παιδί. Και ό,τι νιώθουμε, αυτό εκπέμπουμε. Έπειτα το μήλο κάτω από τη μηλιά! Στις φλέβες μου το αίμα τους κυλά που ερχόταν από καρδιές που δε χώριζαν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και μου φαινόταν αδιανόητο να το κάνω εγώ.
Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
Μαμά, δε με παίζουν τα παιδιά.
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
Υπεύθυνη στήλης : Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
